سابقه و هدف: مطالعهات پیشین، نتایج ضدونقیضی را درباره ارتباط بین شاخص‎های آنتروپومتری و ثبات وضعیتی افراد گزارش کرده‎اند. ازطرفی، نقش تفاوت‌های آنتروپومتری در تغییرات مربوط به مکانیسم‎های بازیابی تعادل نیز تاکنون ارزیابی نشده است. بدین‌ترتیب، هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین شاخص‎های آنتروپومتری و ثبات وضعیتی سالمندان و همچنین بررسی ارتباط بین شاخص‎های آنتروپومتری و دامنه حرکتی مفاصل مورد استفاده برای بازیابی تعادل می‌باشد.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع مقطعی بود که جامعه مورد مطالعه آن را، سالمندان بالای ۶۰ سال شهر کرمان تشکیل دادند. ۳۰ آزمودنی به‌صورت تصادفی از بین سالمندان انتخاب شدند و قد و وزن آن‌ها اندازه‌گیری گشت. درادامه، برای ارزیابی دامنه حرکتی مفاصل مچ پا و ران از سیستم Motion Analysis و برای ارزیابی ثبات وضعیتی از دستگاه تعادلی Biodex استفاده شد. درنهایت، آزمون همبستگی پیرسون نیز برای تعیین ارتباط بین متغیرهای تحقیق مورد استفاده قرار گرفت.

یافته‌ها: با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، بین شاخص‌های آنتروپومتری سالمندان و ثبات وضعیتی آن‌ها، ارتباط معنی‎داری وجود داشت. همچنین، نتایج نشان دادند که با وجود ارتباطی که بین شاخص‌های آنتروپومتری و دامنه حرکتی مفاصل مچ پا و ران آزمودنی‌ها وجود دارد، این ارتباط از نظر آماری معنی‎دار نیست.

استنتاج: با توجه به اینکه در تحقیق حاضر، افزایش مقادیر شاخص‌های آنتروپومتری موجب کاهش ثبات وضعیتی و همچنین تغییراتی در دامنه حرکتی مفاصل مچ پا و ران شده است و از آنجا که هرکدام از این تغییرات می‎توانند سبب افزایش خطر زمین‌خوردن آزمودنی‌ها شوند، به‎نظر می‎رسد شاخص‌های بدنی مورد بررسی در این تحقیق می‎توانند به‌عنوان معیاری برای پیش‎بینی زمین‌خوردن سالمندان مورد توجه قرار بگیرند