موکورمایکوز مهلک‌ترین بیماری قارچی سیستمیک است که در زمینه بیماری دیابت یا نقص ایمنی بروز می‌کند و در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع مرگ ‌و میر بسیار بالایی دارد. درمان این بیماری برطرف کردن بیماری زمینه ای، درمان دارویی با آمفوتریسینB ، و دبریدمان جراحی است که هرچه مداخله جراحی سریع تر انجام شود بهبودی واضح در پیش آگهی خواهیم داشت.

سابقه و هدف: به عدم تحمل کربوهیدرات ها به درجات مختلف که شروع یا تشخیص اولیه آن در حاملگی باشد، دیابت حاملگی می گویند که در ۱ تا ۱۴ درصد حاملگی ها دیده می شود. با توجه به اهمیت بیماریابی، این طرح با هدف شناسایی زنان مبتلا به دیابت حاملگی و تعیین شیوع بیماری برای اولین بار در شهر شاهرود انجام شد.
مواد و روش ها: در این مطالعه کلیه زنان بارداری که از مطب های خصوصی و مراکز بهداشتی- درمانی شهر شاهرود به درمانگاه زنان بیمارستان فاطمیه معرفی می شدند، بدون در نظر گرفتن آخرین وعده غذایی با ۵۰ گرم گلوکز خوراکی تحت غربالگری قرار می گرفتند. در صورتی که یک ساعت پس از خوردن ۵۰ گرم گلوکز، قند پلاسمای خون وریدی (اندازه گیری با روش گلوکز اکسیداز) مساوی یا بیشتر از۱۳۰ mg/dL بود، آزمایش OGTT سه ساعته ناشتا با ۱۰۰ گرم گلوکز خوراکی انجام و براساس ملاک های تشخیص کارپنتر و کاستون، دیابت حاملگی تشخیص داده می شد.
یافته ها: در مدت ۱۷ ماه غربالگری از تعداد ۱۳۱۰ زن باردار، تعداد ۶۳ مورد (۸/۴ درصد) دیابت حاملگی مشخص شد. ۹/۱۵ درصد (۱۰ نفر) از افراد مبتلا به دیابت حاملگی و ۸/۵۷ درصد (۷۲۱ نفر ) از افراد سالم هیچ یک از عوامل خطرساز دیابت حاملگی را نداشتند. نتایج به دست آمده، تفاوت آماری معنی داری را در میزان عوامل خطرسازی نظیر سن بالای ۳۰ سال، سابقه خانوادگی دیابت، چاقی، سابقه تولد نوزاد ماکروزوم، گلیکوزوریا (p<۰,۰۰۱) و سابقه نامشخص از مرگ نوزادی (p<۰.۰۵) بین دو گروه سالم و مبتلا به دیابت حاملگی نشان داد.
استنتاج: به نظر می رسد که شیوع دیابت حاملگی در کشورمان با شیوع دیابت حاملگی درکشورهای غربی برابری می کند. همچنبن بررسی صرفه اقتصادی انجام غربالگری عمومی و مقایسه عوارض آن در گروه های دارای عوامل خطرساز و بدون عوامل خطرساز نیز در زنان مبتلا به دیابت حاملگی ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: شیوع دیابت در ایران ۵/۴ تا ۶ درصد و در جمعیت بالای ۳۰ سال مناطق شهری یزد ۲/۱۴درصدگزارش شده است. میکروآلبومینوری قبل از بروز سندرم بالینی عوارض کلیوی دیابت به وقوع می پیوندد که با تشخیص زود هنگام می توان با کنترل بهتر قند خون، به کار بردن داروهای مهارکننده آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین و کنترل فشار خون از پیشرفت عوارض کلیوی دیابت جلوگیری کرد. باتوجه به شیوع بالای دیابت در یزدو اهمیت عوارض کلیوی دیابت، تصمیم گرفته شد که شیوع میکروآلبومینوری و ارتباط آن را با جنس، قند خون و طول مدت دیابت در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به مرکزتحقیقات دیابت یزد بررسی کنیم
مواد و روش ها: این مطالعــه که از نوع مقطعی است بر روی ۲۸۸ بیمار دیابتی نــوع ۲ که در فاصله زمانی آبان ۸۱ لغـایت مـرداد مـاه ۸۲ به این مـرکز مراجعـه کـرده بودنـد، انجام شـد. از آزمـون کای دو برای تجزیه و تحلیل داده هـا استفاده شد .
یافته ها: در این مطالعه شیوع میکروالبومینوری ۲/۱۴ درصد به دست آمد همچنین بین میکروالبومینوری و طول مدت دیابت ارتباط مستقیم وجود داشت (Pv=۰,۰۰۰) اما میکروآلبومینوری با قند خون، هموگلوبین گلیکوزیله و جنس بیماران ارتباط معنی دار نداشت.
استنتاج: در این مطالعه ،با ضریب اطمینان ۹۵درصد، شیوع میکرو آلبومینوری ۱۴,۲±%۴ درصد به دست آمد که تقریبا مشابه مطالعات انجام شده در هند (۷/۱۵ درصد) و عربستان (۸/۱۶ درصد)بود. با توجه به شیوع بالای میکروآلبومینوری پیشنهاد می شود آزمون غربالگری میکروآلبومینوری برای تمام بیماران دیابتی انجام شود تا با درمان مناسب از پیشرفت عوارض کلیوی جلوگیری گردد.

سابقه و هدف: تحقیقات نشان می دهد که کمبود کرومیوم باعث اختلال در متابولیسم گلوکز و چربی گردیده و مکمل کرومیوم باعث بهبود میزان گلوکز و لیپیدهای خون می شود. به علاوه، کرومیوم ارگانیک مانند آنچه در قرص مخمر یافت می شود، جذب بهتری از کرومیوم غیر ارگانیک دارد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر مصرف کرومیوم موجود درقرص مخمر بر روی میزان قند و چربی های خون بیماران دیابتیک (نوع دوم) مبتلا به دیس لیپیدمی می باشد.
مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی به روش قبل و بعد، ۴۰ بیمار دیابتیک (نوع دوم) مبتلا به دیس لیپیدمی (۳۲ نفر زن و ۸ نفر مرد) مراجعه کننده به مرکز دیابت استان فارس واقع در مرکز بهداشتی - درمانی نادر کاظمی شیراز که در دامنه سنی ۶۸-۴۰ سال با میانگین نمایه توده بدنی ۲۸±۴,۸ کیلوگرم بر متر مربع و فاقد بیماری های کبدی، کلیوی، قلبی - عروقی بودند، به طور نمونه گیری ساده انتخاب گردیدند. پرسشنامه جهت مشخصات آنتروپومتری، اجتماعی و پارامترهای پاراکلینیکی تکمیل گردید. یک یادآمد ۲۴ ساعت گذشته مواد غذایی برای بیماران نیز تکمیل گردید. سپس روزانه قرص های مخمر که حاوی ۱۴.۴ میکروگرم کرومیوم بود به مدت ۴ و ۸ هفته برای بیماران تجویز گردید. قند خون ناشتا، کلسترول تام، LDLc، HDLc قبل و بعد از ۴ و ۸ هفته مصرف قرص مخمر اندازه گیری شد. رژیم غذایی، وزن، BMI قبل و بعد از مصرف قرص مخمر نیز اندازه گیری گردید. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS و آزمون آمار T زوج و روش همبستگی پیرسون و نمودار خطی رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: نتایج نشان می هد که میانگین وزن و BMI قبل و بعد از مصرف قرص مخمر تغییر معنی داری نداشت. میانگین مصرف انرژی، کربوهیدرات، پروتئین، چربی، کلسترول، کرومیوم غذایی قبل و بعد از ۴ و ۸ هفته مصرف قرص مخمر به طور معنی داری تغییر نداشته است. میانگین قند خون ناشتا بعد از ۸ هفته مصرف قرص مخمر به طور معنی داری کاهش یافته (P<۰,۰۴) است. میانگین LDLc بعد از ۴ و ۸ هفته مصرف قرص مخمر کاهش معنی داری (P<۰.۰۰۱) یافته است. میانگین HDLC بعد از ۴ و ۸ هفته مصرف قرص مخمر به طور معنی دار افزایش (P<۰.۰۵) یافته است. میانگین کلسترول تام بعد از ۸ هفته مصرف قرص مخمر به طور معنی داری کاهش یافت (P<۰.۰۵) است. رابطه معکوس معنی داری (P<۰.۰۰۱) بین کلسترول تام اولیه و درصد تغییرات کلسترول تام موجود است.
استنتاج: نتایج این بررسی نشان می دهد که مصرف قرص مخمر حاوی ۱۴,۴میکروگرم کرومیوم باعث کاهش میزان قند خون، کلسترول تام، LDLc،TG می گردد. درضمن سطح HDLc را افزایش می دهد که کلیه این تغییرات منجر به کاهش میزان بیماری های قلبی - عروقی که بروز آن در بیماران مبتلا به دیابت شایع است، خواهد گردید.

سابقه و هدف: لپتین و انسولین هورمون هایی هستند که از بافت چربی و سلول های B پانکراس ترشح می شوند و از از طریق سیستم اعصاب مرکزی مصرف غذا و وزن بدن را تنظیم می کنند مت فورمین یک داروی ضد هیپرگلیسمی است که به طور وسیع برای درمان دیابت نوع ۲ استفاده می شود. این دارو از طریق تحریک رسپتور انسولین باعث کاهش وزن و مهار اشتها می شود. ارتباط این دو هورمون در شرایط متابولیسمی مهم می باشد. در این مطالعه ارتباط این دو هورمون قبل و بعد از درمان با مت فورمین بررسی شد.
مواد و روش ها: ۲۵ بیمار دیابت نوع ۲ بدون مصرف هیچ دارویی جهت بررسی اثر مت فورمین بر لپتین و فاکتورهای دیگر به روش تجربی به صورت قبل و بعد از درمان وارد مطالعه شدند، سن و BMI بیماران به ترتیب بیش از ۳۰ سال و بالای۳۰ کیلوگرم/ متر مربع بود. برای هر بیمار ۱۰۰۰ میلی گرم مت فورمین دو بار در روز به مدت یک ماه تجویز شد.
یافته ها: میانگین قند، تری گلیسیرید، کلسترول و LDL - کلسترول یک ماه بعد از درمان به طور معنی داری در مقایسه با قبل از درمان کاهش نشان داد آنالیز آماری نتایج نشان داد که ارتباط معنی داری بین لپتین و انسولین قبل از درمان وجود داشت که این ارتباط بعد از مصرف یک ماه دارو به صورت معنی دار هم چنین آنالیز آماری ارتباط معکوسی بین لپتین و گلوکز نشان داد که این ارتباط قبل و بعد از درمان معنی دار نبود.
استنتاج: نتایج نشان داد که ارتباط معنی داری بین این دو هورمون قبل از درمان وجود داشته در حالی که بعد از درمان این ارتباط وجود نداشت که احتمالا از طریق حساس کردن ربستورهای انسولین و دیگر مکانیسم های احتمالی سبب کاهش گلوکز و تغییر در وظیفه و اثر انسولین شد که به صورت عدم هماهنگی این دو هورمون ظاهر شده است.

سابقه و هدف: دیابت بیماری شایعی است که با ایجاد عوارض چشمی منجر به کاهش بینایی و کوری می گردد و رتینوپاتی دیابتی یکی از عوامل اصلی نابینایی در جهان و شایع ترین علت موارد جدید کوری میان افراد۲۰ تا ۷۴ ساله در کشورهای غربی محسوب می شود. شناخت میزان درگیری افراد دیابتی به عوارض چشمی از اولویت های بهداشتی جامعه است و هدف از این مطالعه تعیین شیوع رتینوپاتی و عوامل خطر مربوط به آن در نزد بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان امام شهرستان ساری می باشد.
مواد و روش ها : ۵۴۰ بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز دیابت بیمارستان امام خمینی وارد این مطالعه شدند. از بیماران فوق، شرح حال گرفته شد و معاینه فیزیکی با کنترل فشار خون، قد و وزن و تعیین شاخص توده بدنی انجام شد. آزمون های آزمایشگاهی HbA۱C همراه با اوره و کراتینین سرم و دفع ادراری پروتئین و بررسی چربی سرم انجام گرفت. همه بیماران فوق تحت بررسی چشمی استاندارد شامل آزمون تیزبینی، فشار داخل چشم و معاینه با دستگاه اسلیت لامپ قرار گرفتند. پس از اتساع مردمک، توسط همکاران چشم پزشک، معاینه ته چشم صورت گرفت و براساس طبقه بندی ETDRS درجه بندی شد. در این مطالعه، آزمون های آماری Student-t-test، آزمون Chi-square و آزمون غیرپارامتری Mann-Withney با (P<۰,۰۵) انجام گرفت و آزمون های رگرسیون جهت وابستگی متغیرها انجام شد.
یافته ها : ۵۴۰ بیمار دیابتی شامل ۱۵۰ مرد (۲۷,۸ درصد) و ۳۹۰ زن (۷۲.۲ درصد) وارد مطالعه شدند که ۱۲ نفر (۲.۲۲ درصد) دیابت نوع یک و ۵۲۸ نفر (۹۷.۷ درصد) دیابت نوع دو داشتند. ۱۸۵ نفر (۳۴.۳ درصد) دارای رتینوپاتی دیابتی بودند. ۵ نفر (۷۱.۴ درصد) از افراد دارای نوع یک دیابت و ۱۸۰ نفر (۳۴.۰۹ درصد) از افراد دارای نوع دو دیابت، دارای رتینوپاتی دیابتی بودند. شیوع رتینوپاتی غیر پرولیفراتیو ۱۷۲ نفر (۳۱.۹ درصد) بوده است.
استنتاج: شیوع کلی رتینوپاتی دیابتی ۳۴,۳ درصد بوده است وتفاوت آماری معنی داری را در میزان عوامل خطرسازی نظیر شاخص توده بدنی، مدت ابتلا به دیابت، نحوه کنترل دیابت، وضعیت کنترل قند، سطح HbA۱C ، اوره و کراتینین سرم و پروتئینوری و فشارخون سیستمیک و وضعیت چربی سرم نشان داده است.

اگر چه اختلال تحمل گلوکز در ۳۶ درصد و دیابت آشکار در ۳۰ درصـد مـوارد آکرومگالـی دیده می شود، امـا کتو اسیدوز دیابتی در این بیماران نادر است. در مطالعه حاضرخانم ۲۲ سـاله، به علت تـاری دید چشـم چپ و قطـع قاعدگی (به ترتیب از ۴ ماه و ۶ ماه قبل) به درمانگاه مغـز و اعصـاب مراجعـه و با مشاهـده ماکـروآدنـوم هیپوفیـز در Magnetic Resonance Imaging (MRI) کاندید جراحی شد. بیمار چند ساعت قبل از جراحی دچار تنگی نفس، کاهش سطح هوشیاری و تب شد که با قندخون ۵۰۰ میلی گرم/ دسی لیتر، PH=۷,۰۶ و بی کربنات ۲.۴ در گازهای خون شریانی و دفع کتون در ادرار تشخیص کتواسیدوز دیابتی (DKA) برای بیمار مطرح گردید. بیمار با دوز بالای انسولین وریدی (۵۰۰ واحد انسولین روزانه) و مایعات تحت درمان قرار گرفت. بعد از آماده شدن جواب آزمایشات هورمونی شامل؛ هورمون رشد ۱۰۰ نانوگرم/ میلی لیتر و فاکتور رشد وابسته به انسولین ۱۵۶۰ (IGF-۱) ۱ نانوگرم/ میلی لیتر با تشخیص آکرومگالی، اکترئوتید تجویز گردید و میزان نیاز به انسولین کاهش یافت وبیمار جراحی شد. پس از برداشت آدنوم هیپوفیز، نیاز به انسولین برطرف شد و بیمار با قرص متفورمین (۱ عدد روزانه) مرخص گردید.

سابقه و هدف: دیستروفی چربی، عارضه بالینی بالقوه ناشی از درمان با انسولین می باشد و اعتقاد بر این است که فراوانی آن با استفاده از انسولین های نوترکیب انسانی کاهش یافته است. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی دیستروفی چربی ناشی از انسولین در بیماران دیابتی می باشد.در این مطالعه که به صورت توصیفی – مقطعی (cross sectional)طی سال های ۸۶- ۱۳۸۵ انجام شد، ۲۲۰ بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز دیابت بیمارستان امام خمینی (ره) شهرستان ساری که حداقل از سه ماه قبل از مراجعه تحت درمان با انسولین نوترکیب انسانی قرار داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند.
مواد و روش ها: ابتدا خصوصیات جمعیت شناختی و بالینی بیماران دریک پرسشنامه ثبت شد و سپس تمامی بیماران جهت ارزیابی دیستروفی چربی مورد معاینه بالینی قرار گرفتند. در همه بیماران، هموگلوبین گلیکوزیله (HbAlC) جهت بررسی میزان کنترل قند خون اندازه گیری شد. اطلاعات ثبت شده با استفاده از روش های آماری توصیفی و X۲ , T-test ، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: از کل ۲۲۰ بیمار دیابتی تحت مطالعه، ۳۵ بیمار (۱۵,۹ درصد) دیستروفی چربی ناشی از انسولین را نشان دادند که از بین آنها ۳۲ نفر (۱۴.۵ درصد) دچار هایپرتروفی چربی و ۳ نفر (۱.۴ درصد) دچار آتروفی چربی بودند.عواملی نظیر سن، جنس، سطح تحصیلات، BMI (شاخص توده بدنی)، نوع دیابت، طول مدت مصرف انسولین و محل تزریق، تاثیر معنی داری در پیدایش دیستروفی چربی ناشی از انسولین داشتند. (P<۰.۰۵).
استنتاج: نتایج این مطالعه نشان داد که علی رغم مصرف انسولین های نوترکیب انسانی، فراوانی دیستروفی چربی ناشی از انسولین به ویژه هایپرتروفی چربی، همچنان در سطح بالایی باقی مانده است. لذا معاینه منظم بیماران دیابتی جهت این عارضه جانبی خصوصا در افرادی که کنترل مناسبی از نظر سطح قند خون ندارند، ضروری است.

سابقه و هدف: در حالی که دیابت ملیتوس نوع ۲ شایعترین فرم در بین انواع دیابتهاست، اما علت اصلی ایجاد آن هنوز ناشناخته است. عوامل ژنتیکی و محیطی زیادی را در ایجاد دیابت دخیل می دانند. سایتوکاینها از جمله عوامل مربوط به سیستم ایمنی می باشند که اثر آنها بر ایجاد دیابت به اثبات رسیده است. میزان بیان سایتوکینها در افراد و جوامع مختلف، متفاوت می باشد. طی مطالعات قبلی ثابت شده است که پلیمرفیسمهای موجود در ناحیه ۸۷۴+ ژن اینترفرون - گاما و ۵۹۰- ژن اینترلوکین -۴ با میزان بیان این دو سایتوکین در ارتباط است. با توجه به این شواهد در این مطالعه به بررسی پلیمرفیسمهای موجود در این نواحی با بیماری دیابت تیپ ۲ پرداخته شد.
مواد و روش ها: نمونه خون محیطی از ۵۱ بیمار دیابتی نوع ۲ و ۵۰ نفر از افراد غیر دیابتی به همراه ضد انعقاد EDTA جمع آوری شد و DNA به روش salting out از خون محیطی جدا شد. پلیمرفیسمهای موجود در ناحیه ۸۷۴+ ژن اینترفرون - گاما با روش ARMS-PCR و پلیمرفیسمهای موجود در ناحیه ۵۹۰- ژن اینترلوکین -۴ با روش PCR-RFLP بررسی شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد که ژنوتیپ IFN-g TT در بیماران دیابتی نسبت به گروه کنترل افزایش داشت اما این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود بین تمام ژنوتیپهای IL-۴ و گروه کنترل نیز هیچگونه اختلاف معنی داری پیدا نشد.
استنتاج: با توجه به نتایج این مطالعه و دیگر محققین به نظر می رسد که پلیمرفیسمهای موجود در ناحیه ۵۹۰- ژن IL-۴و ناحیه ۸۷۴+ ژن IFN-g نمی تواند با این مطالعات در ارتباط باشند.

سابقه و هدف: دیابت نوع اول از جمله بیماری های مزمن دوران کودکی است که می تواند اثرات نامطلوبی بر کودک، خانواده و جامعه داشته باشد با تقویت خود مراقبتی در کودکان مبتلا به دیابت نوع اول می توان از این اثرات کاست. خود مراقبتی در کودکان نیز تحت تاثیر عواملی چون واکنش خانواده می باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین ارتباط خود مراقبتی این کودکان و واکنش خانواده آنهاست.
مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع غیر تجربی و همبستگی است که در آن خود مراقبتی کودکان مبتلا به دیابت، واکنش خانواده آنها و ارتباط آن دو تعیین شده است. ۱۳۳ کودک ۱۴ـ۷ ساله مبتلا به دیابت نوع اول به روش مستمر و مداوم به مدت ۲ ماه از سه مرکز منتخب شهر تهران انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از فرم مشاهده و پرسشنامه استفاده شد.
یافته ها: یافته ها نشان داد که بین خود مراقبتی و واکنش خانواده ارتباط معنی داری وجود دارد (P=۰,۰۰) و متغیرهایی مانند سن، جنس و رتبه تولد کودک و طول مدت بیماری در روابط بین خود مراقبتی کودک و واکنش خانواده عامل مداخله گر نیستند.
استنتاج: با توجه به نتایج پژوهش مبنی بر متوسط بودن سطح خود مراقبتی کودکان و ارتباط آن با واکنش خانواد و همچنین همبستگی مستقیم و قوی آگاهی و عملکرد کودکان مبتلا به دیابت پیشنهاد می شود به منظور ارتقای خود مراقبتی کودکان و بهبود واکنش خانواده ها برنامه های آموزشی دیابت برای کودک و خانواده اجرا شود. همچنین پیشنهاد می شود تحقیقی با همین موضوع به صورت مورد - شاهدی انجام شود تا سایر عوامل موثر بر این ارتباط شناسایی گردد.

سابقه و هدف: هسته اصلی نظام اطلاعات سلامت در بیمارستان در گرو مدارک پزشکی است. به عنوان یک ابزار ارتباطی بین مراقبت کنندگان سلامت، مدارک پزشکی با مستندسازی خوب، برای مراقبت بالینی خوب ضروری است. از آنجایی که دیابت شایعترین بیماری غدد درون ریز است و در کشور ما نیز شیوع بسیار بالایی دارد، لذا ثبت دقیق اطلاعات بیماران دیابتی و تاثیر آن در درمان فعلی و آتی، محققان را برآن داشت تا مطالعه ای را با هدف تعیین وضعیت مستندسازی پرونده های بیماران دیابتی در مراکز آموزشی درمانی ساری در سال ۱۳۸۵ به انجام رسانند.
مواد و روش ها: این تحقیق، یک مطالعه توصیفی از نوع داده های موجود می باشد. جامعه پژوهش کل پرونده های بیماران دیابتی بستری شده در دو مرکز آموزشی درمانی امام خمینی(ره) ساری و بوعلی سینا ساری در سال ۱۳۸۵ انتخاب گردید و کل پروندههای سال ۸۵ (۲۷۰ پرونده) جهت مطالعه در نظر گرفته شد. دادهها پس از جمع آوری توسط نرمافزار SPSS نسخه هفدهم مورد آنالیز قرار گرفت.
یافته ها: یافته ها نشان داد که از تعداد ۲۷۰ پرونده دیابتی، ۵,۹۲ درصد دیابت ملیتوس نوع یک (وابسته به انسولین)، ۵.۱۹ درصد دیابت ملیتوس نوع دو (غیروابسته به انسولین)، ۱۸.۵۲ درصد دیابت ملیتوس بارداری بودند و در ۷۰.۳۷ درصد نوع دیابت نامعلوم بود. از نظر جنسیت ۷۴.۴۴درصد از بیماران زن، ۲۵.۵۶ درصد مرد و ۸۴.۰۷ درصد متاهل بودند.
استنتاج: علی رغم تلاش های صورت گرفته در سال های اخیر در زمینه تقویت ثبت اطلاعات بیماران بستری و آموزش پزشکان در زمینه تشخیص نویسی صحیح مبتنی بر نیازهای طبقه بندی بین المللی بیماریها، هنوز مشکلات زیادی در ثبت دادههای ضروری و اساسی وجود دارد. لذا محققین، استفاده از فرم های تخصصی دیابت، طراحی و تایید شده از سوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی را در مراکز آموزشی درمانی پیشنهاد می دهند.

سابقه و هدف: چگونگی نقش بتاکاروتن در متابلیسم گلوکز در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو نامشخص می باشد. لذا مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیرآب هویج غنی شده با بتاکاروتن برسطح شاخص های گلیسمی دراین بیماران طراحی گردید.
مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور کنترل شده برروی ۴۴ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ صورت گرفت. ابتدا بیماران به طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده ۲۰۰ میلیلیتر آب هویج غنی شده با ۱۰ میلیگرم بتاکاروتن (گروه الف) و آب هویج معمولی (گروه ب) تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت ۸ هفته، هرروز آب هویج را در وعده ناهار (به جای یک واحد غلات) دریافت نمودند. یادآمد ۲۴ ساعته خوراک در ۳ روز متوالی و ۶ روز غیر متوالی در ابتدا و انتهای مطالعه گرفته شد. سطوح گلوکز، انسولین و بتاکاروتن سرم در نمونه های خون ناشتا در شروع و پایان هفته هشتم اندازه گیری و مقاومت انسولین محاسبه شد. درنهایت داده های بررسی مصرف مواد غذایی با Nutritionist IV و نرم افزار SPSS ۱۱,۵ مورد آنالیز قرار گرفتند.
یافته ها: سطح بتاکاروتن سرم به طور معنی داری در گروه الف، نسبت به گروه ب، افزایش یافت. سطح شاخص های گلیسمی مورد نظر در این تحقیق طی ۸ هفته مداخله به صورت جزیی تغییرکردند که این تغییرات به لحاظ آماری معنی دار نبودند.
استنتاج: در این گروه از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مصرف روزانه ۲۰۰ میلی لیتر آب هویج غنی شده با ۱۰ میلیگرم بتاکاروتن به مدت ۸ هفته بدون تغییر معنی داری در شاخص های گلیسمیک، سبب افزایش سطح آنتی اکسیدانی سرم گردید.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای دیابت و هیپوتیروئیدی در جامعه و اختلالات ناشی از همراهی این دو بیماری، این مطالعه با هدف بررسی همراهی بین دیابت نوع دو با هیپوتیروئیدی طراحی گردید.
مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت مورد - شاهدی انجام شد ۱۰۳ بیمار دیابتی نوع دو و ۱۰۳ فرد سالم تحت بررسی قرارگرفتند. هر دوگروه از نظر سن و جنس و سابقه مثبت بیماری تیروئید در خانواده با هم همانندسازی شدند. سطح سرمی هورمون های تیروئیدی Anti-thyroid peroxidase antibody (Anti-TPO)،FBS ، تریگلیسرید، کلسترول،HDL و LDL در تمامی افراد مورد مطالعه تحت سنجش قرار گرفت. داده ها پس از ثبت با استفاده از آزمونهای آماری توصیفی و T-test و X۲ مورد آنالیز قرار گرفتند.
یافته ها: از ۱۰۳ فرد مورد مطالعه در هر دو گروه مورد و شاهد ۱۴ نفر مرد (۱۳,۵ درصد) و ۸۹ نفر زن (۸۶.۵ درصد) بودند. شیوع هیپوتیروئیدی در گروه دیابتی ۱۷.۵ درصد و در گروه شاهد ۲۶.۲ درصد بدست آمد که اختلاف معنی دار نداشت (P>۰.۰۵). نوع هیپوتیروئیدی در ۲۸ درصد موارد جمعیت دیابتی و ۵۵ درصد افراد گروه کنترل از نوع اتوایمیون بود (P<۰.۰۵).
استنتاج: نتایج این مطالعه نشان داد که شیوع هیپوتیروئیدی در افراد دیابتی مانند شیوع آن در جمعیت عمومی بالاست. با توجه به اثرات دو بیماری بر روی یکدیگر، توصیه میشود تمام بیماران دیابتی از نظر اختلالات تیروئید تحت ارزیابی و درمان مناسب قرار گیرند.

سابقه و هدف: دیابت ملیتوس با بیماری شریان کرونری همراه بوده و تعداد زیادی از بیماران دیابتی تحت CABG (بای پس عروق کرونر) قرار میگیرند. هدف این مطالعه بررسی و تشخیص ارتباط سطح بالای HbA۱c با افزایش عوارض بعد از عمل و مرگ و میر در بیماران تحت CABG بود.
مواد و روش ها: این مطالعه غیرمداخله ای در ۶ ماهه اول سال ۱۳۸۸ بر روی ۱۳۵ بیمار که در مرکز قلب مازندران و بیمارستان شفای ساری تحت عمل انتخابی یا اورژانسی بای پس عروق کرونر قرار گرفته بودند، انجام شده سطح HbA۱c در تمام بیماران قبل ازعمل اندازه گیری شد و بیمارن برای ۶ ماه بعد ازعمل از نظر عوارض و مرگ و میر مورد پیگیری قرارگرفتند.
یافته ها: از ۱۳۵ بیمار مورد مطالعه (۸۳ مرد و ۵۲ زن) که جهت جراحی اورژانسی و انتخابی بای پس بستری شده بودند، ۸۸ نفر (۶۵ درصد) غیردیابتی و ۴۷نفر (۳۴,۹ درصد) دیابتی بودند. میانگین سنی ۵۲ با محدوده سنی ۳۳ تا ۷۸ سال بود. سطوح HbA۱c مطلوب در ۴۸ بیمار (۳۵.۵ درصد) غیر دیابتی و در ۲۴ بیمار (۱۷ درصد) دیابتی دیده شد (P>۰.۰۵). عفونت زخم (P<۰.۰۵)، برون ده پایین (P<۰.۰۵)، نیاز به بالون پمپ داخل آئورت (P<۰.۰۵)، حوادث عروق مغزی بعد از عمل بای پس عروق کرونر (P<۰.۰۵)، در غیر دیابتی با سطح HbA۱c بالا بیشتر از بیماران غیر دیابتی بود. طول مدت بستری در بیمارستان در گروههای مختلف تفاوتی نشان نداد (P>۰.۰۵).
استنتاج: به نظر میرسد در بیمارانی که قندخون آنها به طور نامناسب کنترل شده بود و یا HbA۱c پلاسمای بالاتری داشتند عوارض بعد از عمل بای پس عروق کرونر بیشتر مشاهده گردید.

سابقه و هدف: ادم ماکولا یکی از علل شایع کاهش دید در بیماران دیابتی می باشد. مطالعات مختلفی به منظور بررسی راه های پیشگیری و کاهش سرعت پیشرفت آن انجام شده است. این تحقیق به منظور تعیین سطح سرمی لیپید، در ایجاد و تسریع ادم ماکولا انجام شد.
مواد و روش ها: طی یک مطالعه مورد - شاهدی سطح سرمی لیپیدهای خون در ۱۸۰ بیمار دیابتی مراجعه کننده به درمانگاه چشم بیمارستان شهید بهشتی بابل طی سال های ۸۷ و ۱۳۸۸ اندازه گیری شد. سپس اطلاعات به دست آمده از بیماران در ۳ گروه بیماران مبتلا به رتینوپاتی دیابتی بدون ادم ماکولا (گروه ۴۵:۱ نفر)، بیماران مبتلا به رتینوپاتی دیابتی با ادم ماکولا خفیف (گروه ۴۵:۲ نفر) و بیماران مبتلا به رتینوپاتی دیابتی با ادم ماکولا به همراه پلاک اگزودای سخت (گروه ۹۰:۳ نفر) طبقه بندی شدند. سپس مقادیر آزمایشگاهی جمع آوری شد و توسط نرم افزار آماری SPSS و آزمون های ANOVA و tukey مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها : در این بررسی میانگین کلسترول تام ((mg/dl در گروه های یک تا سه بترتیب ۵۳,۴±۲۱۳.۹۵، ۵۲.۲۰۲±۲۰۴.۱۷ و ۱۱۳.۲±۲۲۸.۷۴ (P>۰.۰۵)، میانگین HDL (mg/dl) در گروه های یک تا سه به ترتیب ۱۵.۵۸±۹۲۰.۲۵، ۲۲.۴۴±۴۷.۳۲ و ۱۱.۰۰۹±۴۸.۴۹ (P>۰.۰۵)، میانگین VLDL در گروه های یک تا سه بترتیب ۲۲.۳۹±۳۷۰۹، ۲۰.۲۳±۳۶.۸۵ و ۱۵.۱۲±۳۳.۵۱ (P>۰.۰۵)، میانگین تری گلیسرید (mg/dl) در گرو ه های یک تا سه بترتیب ۲۲۷.۹۱±۲۱۲.۷۴، ۱۰۹.۴۴±۱۸۷.۴۳ و ۲۳۸.۷۴±۲۱۸.۲۸ (P>۰.۰۵) بود. اما میانگین سطح LDL (mg/dl) در گروه سوم (۵۳.۷۵±۱۳۲.۳۳) بطور معنی داری بالاتر از گروه اول (۳۸.۴۸±۱۱۳.۳۹) و گروه دوم (۱۱۳.۰۸±۴۲.۰۸) بود (P<۰.۰۵).
استنتاج : نتایج این مطالعه نشان داد که، سطح سرمی LDL، با شدت ادم ماکولا و پلاک اگزودای سخت، ارتباط دارد.

سابقه و هدف: داروی آنژی پارس با خاصیت رگ سازی در بهبود زخم های پای دیابتیک استفاده می شود. این فرضیه مطرح می شود که شاید این دارو بتواند از طریق بهبود خونرسانی باعث کاهش اثرات سوء دیابت بر روی عملکرد بیضه گردد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثرات داروی آنژی پارس بر روی تعداد و مورفولوژی اسپرم های موش های صحرایی دیابتیک مزمن انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه روی ۶۰ سر موش صحرایی نر با وزن تقریبی ۲۰۰ تا ۲۵۰ گرم انجام شد. موش ها به شکل تصادفی به ۵ گروه (۴ گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه های تجربی با تزریق زیر جلدی یک دوز استرپتوزوتوسین (۶۰mg/kg) دیابتی شده و به مدت ۵۶ روز نگهداری شدند. سپس به مدت ۱۴ روز حیوانات در گروه کنترل و در گروه اول تجربی (نرمال سالین) و در سه گروه تجربی دیگر بترتیب آنژی پارس، انسولین و آنژی پارس- انسولین دریافت نمودند. ۲۴ ساعت بعد از آخرین تزریق حیوانات بیهوش و اسپرم ها از ناحیه دم اپیدیدیم جمع آوری و تعداد و مورفولوژی آن ها ارزیابی شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS وآزمون ANOVA مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته ها: تعداد اسپرم ها در گروه های تجربی دریافت کننده آنژی پارس، انسولین و آنژی پارس- انسولین در مقایسه با گروه دیابتیک بدون درمان افزایش معنی داری نشان دادند. تعداد اسپرم ها در گروه دیابتیک درمان شده با آنژی پارس- انسولین در مقایسه با سایر گروه های دیابتیک بیشترین افزایش را داشت و به گروه کنترل نزدیک شده بود. اگرچه اسپرم های غیر نرمال در گروه دیابتیک درمان شده با آنژی پارس- انسولین نسبت به سایر گروه های دیابتیک کمتر دیده می شد، اما اختلاف معنی داری در این خصوص دیده نشد و بین گروه های دیابتیک اختلاف معنی داری از نظر مورفولوژی اسپرم ها وجود نداشت.
استنتاج: نتایج نشان می دهد که داروی آنژی پارس بخصوص زمانی که به همراه انسولین استفاده می شود دارای اثرات مثبتی بر تعداد اسپرم ها بخصوص تعداد آن ها در حیوانات دیابتیک می باشد.

سابقه و هدف : اخیراً توجه زیادی به نقش گرلین در متابولیسم کربوهیدرات معطوف شده است. اختلال در عملکرد سلول‌های بتا نیز یک فاکتور مهم در شیوع دیابت است. در مطالعه حاضر، ارتباط گرلین با عملکرد سلول‌های بتا و مقاومت انسولین در بیماران دیابتی نوع دو ارزیابی شد.
مواد و روش ها : چهل و شش مرد بزرگسال مبتلا به دیابت نوع دو با نمایه توده بدنی بالاتر از ۲۹ به صورت نمونه‌گیری در دسترس جهت شرکت در مطالعه حاضر فرا خوانده شدند. بعد از یک گرسنگی شبانه، نمونه‌گیری خون ناشتا جهت اندازه‌گیری سطوح سرم گرلین، انسولین و گلوکز از همه بیماران به عمل آمد. ارتباط بین گرلین سرم با شاخص عملکرد سلول‌های بتا، مقاومت انسولین، انسولین و گلوکز در بیماران بوسیله آنالیز رگرسیون چند متغیره تعیین شد.
یافته ها : آنالیز رگرسیون یک ارتباط معکوس و معنی‌داری بین سطوح گرلین سرم با عملکرد سلول‌های بتا (۰۵/۰p<) و گلوکز ناشتا (۰۵/۰p<) را نشان داد. انسولین سرم دارای ارتباط منفی با سطوح گرلین بود (۰۵/۰p<). همچنین ارتباط معنی‌داری بین سطوح گرلین و مقاومت انسولین مشاهده نشد(۰۵/۰p<).
استنتاج : یافته‌های مطالعه از نقش گرلین در سطوح گلوکز خون بیماران دیابتی نوع دو حمایت می‌کند و این بیشتر به دلیل تاثیر گرلین روی عملکرد سلول‌های بتا می‌باشد.

سابقه و هدف : بیماری دیابت شیرین یکی از رایج‌ترین بیماری‌های غدد درون‌ریز می‌باشد. امروزه مطالعه بر روی اثرات ضد دیابتی گیاهان دارویی روبه افزایش است. در مطالعات قبلی اثرات ضد دیابتی هندوانه ابوجهل ثابت شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر غلظت‌های مختلف میوه هندوانه ابوجهل روی تغییرات بافت شناسی در موش‌های سالم و دیابتی بود.
مواد و روش ها : در این مطالعه تجربی، دیابت شیرین با تزریق زیر جلدی mg/kg ۵۰ استرپتوزوتوسین القا شد. موش‌های سالم و دیابتی از پودر میوه هندوانه ابوجهل در غلظت‌های ۱ درصد، ۲ درصد و ۵ درصد غذای پایه و معمول آن‌ها به طور روزانه برای مدت ۴ هفته تغذیه کردند. بعد از گذشت این زمان موش‌ها بیهوش شده و با برش جراحی بافت‌های کلیه، معده، پانکراس و کبد برداشته شد و برای مطالعات بافت‌شناسی با روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ‌آمیزی شدند.
یافته ها : اثرات مثبت قابل توجه‌ای در لام‌های تهیه شده از بافت‌های کبد، کلیه، معده و پانکراس در موش‌های دیابتی که از پودر میوه هندوانه ابوجهل در غلظت ۵ درصد تغذیه می‌کردند مشاهده شد، به طوری که در قشر کلیه فضای گشادتر از حد معمول کپسول بومن، جدایی سلول‌های جداری و ارتشاح سلولی بهبود یافت، در کبد هم فضای گشاد سینوزوئیدهای بین هپاتوسیت‌ها از میان رفت، همچنین در مناطقی از مخاط معده که پرزهای اپیتلیوم ریزش کرده بودند به حالت طبیعی برگشتند، در لوزالمعده نیز هاله‌ای روشن در مرکز لوبول که ظاهراً نشان دهنده تخلیه آسینی هاست بعد از استفاده از پودر میوه هندوانه ابوجهل به حالت نرمال درآمد.
استنتاج : با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می‌رسد میوه هندوانه ابوجهل در حیوانات دیابتی که دوز ۵ درصد هندوانه ابوجهل را دریافت می‌کردند اثرات مثبت درمانی داشته است.

سابقه و هدف: ترانسفیوژن ‌های مکرر در افراد مبتلا به تالاسمی، آنها را در خطر عوارض ناشی از افزایش بار آهن قرار می ‌دهد که منجر به اختلال در عملکرد تعدادی از ارگان ‌ها همچون قلب، غدد درون ریز از جمله کبد و پانکراس در این بیماران می ‌شود. لذا این مطالعه با هدف بررسی تغییرات بالینی و آزمایشگاهی مربوط به پانکراس در بیماران تالاسمیک انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی - تحلیلی بوده است. جامعه مورد بررسی شامل ۶۴ بیمار تالاسمیک ماژور بودند که در دو گروه دیابتیک و غیردیابتی مورد مطالعه قرار گرفتند. علاوه بر برخی از خصوصیات فردی و آزمایشگاهی، آمیلاز، لیپاز و تریپسین سرم و الاستاز مفوعی نیز در هر دو گروه بررسی شدند. مقایسه نتایج با استفاده از آزمون ‌های T-test،Mann-Whitney وFisher's exact انجام گرفت.
یافته ها: میانگین سه فریتین آخر بین دو گروه دیابتیک و غیردیابتیک دارای اختلاف آماری معنی ‌دار بود (p<۰,۰۵). بیماران دیابتیک و غیردیابتیک از لحاظ میانگین میزان انسولین سرم، آمیلاز سرم و الاستاز مدفوعی اختلاف قابل توجهی نداشته ‌اند در صورتی ‌که در موارد قندخون ناشتا و ۲ ساعت پس از صرف غذا تفاوت کاملا معنی دار دیده شد (p<۰.۰۵). بررسی تست ‌های آزمایشگاهی انجام شده از نظر مقادیر نرمال و کمتر از نرمال نیز بیانگر وجود اختلاف واضح آماری در مقدار لیپاز سرم و الاستاز مدفوعی در دو گروه بوده است (p<۰.۰۵).
استنتاج: بیماری دیابت شیرین در کودکان تالاسمیک می ‌تواند اثرات نامطلوبی بر برخی از عملکردهای پانکراسی بر جای گذارد. بروز دیابت در زمینه تالاسمی، بیشتر در اثر ایجاد مقاومت بافتی در مقابل انسولین می‌ باشد تا تخریب سلول ‌های بتای پانکراسی و کاهش سطوح انسولین سرم.