سابقه و هدف: دستگاه‎های کمک‌شنیداری مانند کاشت حلزون و سمعک، با فراهم‌آوردن درونداد شنیداری، کمک شایانی به کودکان کم‌شنوا در جهت درک و تولید مهارت‌های تولید گفتار نموده‌اند. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی مهارت‌های واج‌شناسی کودکان با کاشت حلزون، کم‌شنوای شدید دارای سمعک و شنوای طبیعی شش ساله می‌باشد.

مواد و روش‌ها: این پژوهش به‌صورت مقطعی بود. ۶۰ کودک شش ‌ساله در سه گروه ۲۰ نفری از کودکان با کاشت حلزون، کم‌شنوای شدید دارای سمعک و شنوای طبیعی به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. با استفاده از آزمون واجی به بررسی فرآیندهای واجی این سه گروه پرداخته شد. برای مقایسه گروه‌های مورد مطالعه نیز از آزمون‌های Kruskal-Wallis و تعقیبی Dunn استفاده گردید.

یافته‎ها: تعدادی از فرآیندهای واجی، درصد همخوان‌های صحیح و توافق کلمه با گفتار پیوسته در گروه‌ کودکان دارای اختلال به‌صورتی معنی‌دار بالاتر از کودکان طبیعی بود (۰۵/۰>P)، اما تفاوت آماری معنی‌داری بین گروه‌های کاشت حلزون‌شده و سمعک یافت نشد (۰۵/۰<P).

استنتاج: به‌طورکلی، گروه کودکان دارای نقص شنوایی با استفاده از وسایل کمک‌شنیداری خود، هنوز در شش سالگی نتوانستند به‌طور کامل واج‎های زبان خود را به‌دست آورند؛ بنابراین نیازمند دریافت توانبخشی‌های گفتاری و شنوایی هستند تا در آینده مشکلات واج‌شناختی کمتری داشته باشند