۱۲ نتیجه برای شیمی درمانی
شهربانو کیهانیان ، زهرا فتوکیان ، فاطمه غفاری ، مریم وحدانی ، فاطمه شیرین کام ، محمدمنصور ساروی ،
دوره ۱۹، شماره ۷۰ - ( ۳-۱۳۸۸ )
چکیده
سابقه و هدف: درمان های شیمی درمانی ادجوانت موجود، علیرغم افزایش میزان بقا زنان غیریائسه مبتلا به سرطان پستان، ممکن است با عوارض کوتاه مدت و دیررس داروها از جمله اختلال عملکرد تخمدان و یائسگی زودرس همراه باشند. هدف از این مطالعه تعیین آمنوره ثانویه ناشی از شیمی درمانی در مبتلایان به سرطان پستان بود.
مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک طرح توصیفی(case series) بوده که روی ۵۰ بیمار مبتلا به سرطان پستان غیریائسه، تحت شیمی درمانی، دارای قاعدگی نرمال و بستری در بخش انکولوژی بیمارستان امام سجاد (ع) رامسر طی فروردین ۱۳۸۶ تا فروردین ۱۳۸۷ صورت گرفت. نمونه گیری به روش در دسترس انجام شد و برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه و یافته های آزمایشگاهی شامل سطح سرمی FSH و پروژسترون خون قبل و ۱۲ ماه بعد از اتمام شیمی درمانی استفاده شد. اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری t زوج،t مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ۶۲ درصد از بیماران مورد مطالعه، ۱۲ ماه پس از اتمام شیمی درمانی دچار آمنوره شدند. نتایج همچنین نشان داد که بین متغیرهای درمان هورمونی، مرحله بیماری، درگیری غدد لنفاوی و وضعیت گیرنده های استروژن (ER) و پروژسترون(PR) با بروز آمنوره ارتباط معنی داری وجود نداشت، اما بین متغیرهای سن (P<۰,۰۰۲)، فواصل دریافت داروهای شیمی درمانی (P<۰.۰۰۰)، تعداد دفعات شیمی درمانی (P<۰.۰۲)، رژیم شیمی درمانی (P<۰.۰۰۰۱) و دوز داروهای شیمی درمانی (P<۰.۰۴) با بروز آمنوره ارتباط معنی داری وجود داشت.
استنتاج: شیمی درمانی در مبتلایان به سرطان پستان قبل از سنین یائسگی، علاوه بر اثر سیتوتوکسیک دارو روی سلول های سرطانی می تواند با مهار فعالیت تخمدان موجب آمنوره شوند.
هوشنگ علیجانی رنانی، بیژن کیخایی، هادی قدیمی ماهانی، محمود لطیفی، شهرام برازپردنجانی،
دوره ۲۱، شماره ۸۶ - ( ۱۱-۱۳۹۰ )
چکیده
چکیده
سابقه و هدف: استوماتیت یا موکوزیت دهانی یکی از عوارض شایع در بیماران تحت شیمی درمانی است که موجب درد، ناراحتی، عفونت و بستری شدن طولانی مدت می شود. تنها راه پیشگیری از بروز آن استفاده از دهان شویه مناسب و رعایت بهداشت دهان می‌باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر دهانشویه بابونه در پیشگیری از استوماتیت در کودکان تحت شیمی درمانی است.
مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور،۵۲ کودکی که تحت شیمی درمانی قرار داشتند به‌طور تصادفی در دوگروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. به بیماران گروه مداخله آموزش داده شد که دهانشویه بابونه را بعد از مسواک زدن، به میزان۳۰ قطره در۲۰ سی‌سی آب حل کرده، یک دقیقه در دهان چرخانده و سپس بیرون ریخته و تا یک ساعت چیزی نخورند. بیماران این کار را روزانه سه مرتبه به‌مدت ۱۴ روز انجام دادند. در گروه کنترل از آب استریل استفاده شد. دهان بیماران در روزهای ۷ و۱۴ معاینه و استوماتیت آن‌ها بر طبق معیار سازمان بهداشت جهانی ثبت گردید.
یافته ها: دهان شویه گل بابونه توانسته بود به‌طور معنی‌داری در پیشگیری از بروز استوماتیت ناشی از شیمی درمانی موثر باشد(۰۱/۰≥p).
استنتاج: بابونه می‌تواند به‌عنوان دهان شویه مناسب در اطفال تحت شیمی درمانی جهت پیشگیری از استوماتیت مورد استفاده قرار گیرد و موجب بهبود تغذیه و رضایت اطفال و والدین آنان گردد.
هنگامه کیهانی، ابراهیم صالحی فر، شهربانو کیهانیان، شهرام علا، راضیه آوان،
دوره ۲۵، شماره ۱۳۳ - ( ۱۱-۱۳۹۴ )
چکیده
سابقه و هدف: یکی از عوارض جانبی آزاردهنده شیمی درمانی در بیماران مبتلا به سرطان، تهوع و استفراغ می‌باشد. مصرف منطقی داروهای پیشگیری‌کننده از تهوع و استفراغ میتوانند در جلوگیری از بروز این عارضه موثر باشد و در این راستا، گایدلاین‌های مختلفی تدوین شده است. هدف از این مطالعه، بررسی میزان تبعیت از گایدلاین ضد تهوع و استفراغ
National Comprehensive Cancer Network (NCCN) در مرکز آموزشی-درمانی امام سجاد (ع) رامسر بوده است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه مشاهده ای حال نگر، در بیمارستان امام سجاد رامسر استان مازندران روی ۱۰۰ بیمار مبتلا به سرطان که تحت شیمی درمانی اعم از سرپایی یا بستری قرار داشته اند، انجام شد. داده‌های دموگرافیک مربوط به بیماران، رژیم شیمی درمانی، داروهای تجویز شده برای پیشگیری از تهوع و استفراغ و میزان بروز تهوع و استفراغ در فرم جمع‌آوری اطلاعات، ثبت شد. توصیه‌های ذکر شده در گایدلاین NCCN منتشر شده در سال ۲۰۱۳، به عنوان مبنای مقایسه مورد استفاده قرار گرفت.
یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار سن در مردان و زنان به ترتیب ۶۷/۱۶ ± ۷۲/۵۵ و ۵۲/۱۳ ± ۷۵/۵۰ سال بود. شایع‌ترین سرطان ها به ترتیب شامل سرطان سینه (۲۵ درصد)، سرطان کولون(۲۱ درصد) و سرطان معده (۱۲ درصد) بوده است. میزان تبعیت از گایدلاین ضد تهوع NCCN بر اساس گروه دارویی و دوزاژ داروهای تجویزی به ترتیب ۷۷ و ۶ درصد بود. تنها در ۵ درصد بیماران، گایدلاین به صورت کامل اجرا شد. اغلب موارد عدم تبعیت از گایدلاین، عدم تجویز داروی اپرپیتنت و عدم رعایت دوزاژ بود.
استنتاج: این مطالعه نشان میدهد که در اغلب موارد، توصیه‌های ذکر شده در گایدلاین NCCN اجرا نشده است و به نظر می‌رسد عدم تهیه آسان داروی اپرپیتانت به علت قیمت بالای آن، یکی از دلایل اصلی عدم مطابقت با توصیه‌های گایدلاین بوده است.
مریم کارخانه، عبدالرزاق مرزبان، علیرضا رفیعی، جواد اختری،
دوره ۲۵، شماره ۱۳۳ - ( ۱۱-۱۳۹۴ )
چکیده
سلولهای بنیادی سرطانی (cancer stem cells) به عنوان عامل اصلی بروز سرطان مطرح شده است، به طوریکه مقاومت به داروهای شیمی درمانی به وجود این سلولها در تومور نسبت داده می‌شود. مطالعات نشان میدهد که
سلولهای بنیادی سرطانی، خاموش هستند و از نظر فعالیتهای متابولیکی غیرفعال میباشند. دلیل اصلی مقاومت داروئی سلولهای توموری، عدم فعالیت و تقسیم سلولهای بنیادی سرطانی در یک بافت توموری می‌باشد. این جمعیت سلولی
که به‌صورت غیریکنواخت در درون بافت تومور توزیع شدهاند، مانند سلولهای بنیادی طبیعی دارای قابلیت خودنوسازی بوده و مسئول بقای تومور و تفاوت خصوصیات ژنتیکی و متابولیکی آن می‌باشد. سلولهای بنیادی سرطانی، در بیماران تحت شیمی درمانی حفظ شده و با تقسیم نابرابر سبب تشکیل سلولهای توموری جدید با خصوصیات مقاومت چند گانه می‌شود. از آن جائی که درک بهتر از چگونگی تشکیل سلولهای بنیادی سرطانی و شناسایی مسیرهای کنترلی این سلولها منجر به توسعه روش‌های تشخیصی و درمانی در تحقیقات پایه و بالینی سرطان می‌گردد، در این مطالعه مروری، نقش سلولهای بنیادی سرطانی در بروز سرطان و ناهمگونی آن‌ها در بیان ژنها و متابولیسم تومور تحت بحث و بررسی قرار گرفته است. در انتها نیز راهکارهای نوین درمانی آن‌ها که اکثراً بر مبنای استفاده از نانوحامل هاست، مورد بحث و بررسی قرار میگیرد.
رامین شکرریز، آناهیتا نصرتی،
دوره ۲۶، شماره ۱۴۱ - ( ۷-۱۳۹۵ )
چکیده
کارسینوم نورواندوکرین معده نوعی سرطان نادر و بسیار تهاجمی می‌باشد که به ندرت در مجاری گوارشی، به ویژه در معده، ایجاد می‌شود. در این گزارش، آقای ۸۱ ساله‌ای که با شکایت اصلی درد اپیگاستر و سیری زودرس در سال ۱۳۹۳ به بیمارستان امام خمینی (ره) ساری مراجعه کرده بود، معرفی می‌گردد. در طی بررسی آندوسکوپی مجرای گوارشی فوقانی، توده‌ای با سطح زخمی به اندازه ۳×۴×۴ سانتی‌متر در تنه معده مشاهده و چندین بیوپسی نیز از این توده تهیه گردید. بررسی میکروسکوپی توده، دال بر وجود کارسینوم نورواندوکرین با تمایز ضعیف بود. همچنین در رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی، کارسینوم نورواندوکرین تایید شد که پس از ۶ جلسه شیمی درمانی، کاهش سایز توده معده و همچنین بهبود متاستاز کبدی مشاهده گردید. لذا با توجه به پاسخ مناسب این دسته از تومورها به درمان، داشتن شک بالینی و مورفولوژیک به این بیماری و انجام رنگ‌آمیزی‌های اختصاصی برای اثبات آن ضروری می‌باشد.
مرادعلی فولادوند، افشین برازش، رحیم طهماسبی،
دوره ۲۷، شماره ۱۴۹ - ( ۳-۱۳۹۶ )
چکیده
سابقه و هدف: استرونژیلوئیدیازیس یک عفونت نماتودی انسان با انتشار جهانی است. افراد آلوده اغلب فاقد علایم مشخص بالینی هستند ولی در بیماران با سیستم ایمنی تضعیف شده، در صورت عدم درمان تا بیش از ۸۰ درصد مرگ و میر را به دنبال دارد. از این رو تشخیص دقیق و به موقع این عفونت می‌تواند از مرگ بیمار جلوگیری کند. بررسی حاضر به منظور تعیین شیوع استرونژیلوئیدیازیس در دو گروه از افراد تحت شیمی درمانی و همودیالیزی شهرستان بوشهر صورت گرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، تمامی بیماران تحت شیمی درمانی و همودیالیزی شهر بوشهر در فاصله زمانی مهرماه ۱۳۹۰ لغایت شهریورماه ۱۳۹۱، با استفاده از روش الایزا از نظر وجود آنتی‌بادی IgG ضد استرونژیلوئیدس مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: از مجموع ۲۱۴ بیمار مورد بررسی، ۴ نفر (۹/۱ درصد) از بیماران تحت شیمی درمانی و ۳ نفر (۴/۱ درصد) از بیماران همودیالیزی از نظر آنتی بادی IgG ضد استرونژیلوئیدس مثبت بودند.
استنتاج: استرونژیلوئیدیازیس به عنوان یک ریسک فاکتور تهدید کننده حیات در افراد تحت شیمی درمانی و همودیالیزی مطرح می‌باشد، لذا پیشنهاد می شود این بیماران قبل از تجویز داروهای سرکوب کننده ایمنی بدن، دیالیز و نیز قبل از عمل پیوند کلیه، تحت غربالگری استرونژیلوئیدیازیس قرار گیرند.
الهه سمامی، فروزان الیاسی، سید نورالدین موسوی نسب، لیلا شجاعی، احسان زابلی، زهره شاه حسینی،
دوره ۲۹، شماره ۱۷۸ - ( ۸-۱۳۹۸ )
چکیده
سابقه و هدف: مدیریت استرس بیماران مبتلا به سرطان پستان و خصوصاً بیماران تحت شیمی درمانی یکی از اهداف سیستم‌های ارائه دهنده خدمات در سراسر دنیا می باشد. مطالعه مروری حاضر با هدف بررسی تأثیر مداخلات غیر دارویی بر استرس زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی درمانی انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مروری سیستماتیک، جستجوی جامع در پایگاه‌های اطلاعاتی،
Google Scholar، Cochrane library، Science Direct، Web of Science، Springer، Scopus، PubMed،
Scientific Information Database and Iranian Registery of Clinical Trials، Magiran و با استفاده از کلید واژه‌هایی نظیر Non- Parmacological Interventions، Chemotherapy، Breast cancer، Distress، Stress و معادل فارسی آنان صورت گرفت. از مجموع ۷۴۵۹۰ مطالعه به دست آمده، پس از حذف موارد تکراری و غیر مرتبط در نهایت کیفیت، ۹ مطالعه با استفاده از مقیاس Jadad مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: یافته‌های مطالعه حاضر به دو طبقه کلی مداخلات روانشناختی شامل درمان شناختی- رفتاری و حل مسئله و مداخلات طب مکمل شامل موسیقی درمانی، ریکی درمانی، یوگا و ورزش تقسیم گردید. نتایج نشان داد که اکثر مداخلات سبب کاهش استرس بیماران می‌شود.
استنتاج: با توجه به اثر بخشی مداخلات غیر دارویی در کاهش استرس زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی درمانی، پیشنهاد می‌گردد با آگاهی رسانی به بیماران در مورد اثر بخشی این مداخلات و حق انتخاب برای آنان در کنار توانمندسازی ارائه دهندگان خدمات بهداشتی در ارائه این مداخلات، به ارتقاء سلامت زنان کمک نمود.
سمینه دهقانپور، حمید رضا پورزمانی، محمد مهدی امین، کریم ابراهیم پور،
دوره ۲۹، شماره ۱۸۱ - ( ۱۱-۱۳۹۸ )
چکیده
سابقه و هدف: شیمی درمانی با داروهای سایتوتوکسیک با پایه پلاتینیوم (PBCDs) یکی از پرکاربردترین روش‌ها برای درمان انواع مختلف سرطان است. بخش قابل توجهی از این داروها از طریق ادرار بیماران دفع و همراه با پساب‌های بیمارستانی وارد محیط زیست شده و اثرات مخربی را بر روی اکوسیستم‌های مختلف به دنبال دارد.
مواد و روش‌ها: از مجرای آدرم رو اصلی خروج پساب یک بیمارستان جامع سرطانی در شهر اصفهان به مدت یک هفته توسط دستگاه نمونه‌گیر خودکار، ۷ نمونه ترکیبی ۲۴ ساعته پساب تهیه و پس از آماده‌سازی، مقادیر پلاتین آن به روش طیف سنجی پلاسمای جفت شده القایی (ICP-OES) تعیین شد. آمار مصرف داروهای PBCDs از داروخانه بیمارستان و نسخ پزشکان استخراج شد. نتایج به‌دست آمده با آزمون‌های آماری ANOVA و همبستگی پیرسون در سطح معنی‌داری (۰۵/۰ >P) مورد آنالیز قرار گرفت.
یافته‌ها: سالیانه حدود ۴۷/۳۶۶ گرم داروی PBCDs در این بیمارستان تجویز شده و حداکثر غلظت پلاتین در پساب خروجی بیمارستان ۸۵۷، حداقل آن ۱۰۲ و میانگین آن ۲۵۷ ± ۵/۴۸۲ نانوگرم در لیتر تعیین شد. غلظت پلاتین در پساب خروجی با میزان داروی تجویز شده برای بیماران در روز قبل رابطه معنی‌داری نشان داد (۰۱/۰ >P).
استنتاج: روزانه حدود ۱گرم پلاتین از طریق پساب بیمارستان مورد نظر وارد محیط می‌شد. با توجه به شیوع قابل توجه سرطان در جامعه و ورود مطب‌های شخصی به بحث شیمی درمانی، انتظار می‌رود که میزان آزادسازی پلاتین به محیط عدد قابل توجهی باشد که نیاز به مطالعات و بررسی‌های بیش‌تر دارد.
زهرا شقاقی، مریم الوندی، صغرا فرضی پور، فرشته طالب پور امیری، محمد رضا دهبانپور،
دوره ۳۲، شماره ۲۱۳ - ( ۷-۱۴۰۱ )
چکیده
سرطان یکی از سخت‌ترین بیماری‌ها برای درمان در پزشکی مدرن است. هر ساله مقالات فراوانی منتشر می‌شود که مسیرهای مختلفی را برای جلوگیری از ایجاد سرطان پیشنهاد می‌نمایند. علاوه بر این، تحقیقات در مورد درمان سرطان با حداقل عوارض جانبی ادامه دارد. رایج‌ترین روش‌های درمان غیر تهاجمی سرطان شامل شیمی درمانی، درمان هدفمند، پرتو درمانی و ایمونوتراپی است. اثربخشی کم و همچنین سمیت بافت طبیعی در طی شیمی درمانی و پرتو درمانی، دو مورد از مهم‌ترین چالش‌های پیش روی این روش‌هاست. از این‌رو، برخی از داروها به عنوان کمکی برای افزایش پاسخ تومور و همچنین کاهش آسیب بافت طبیعی پیشنهاد شده است. اخیرا سریم اکسید به عنوان یک نانو ذره (نانو سریا، CNPs) برای کنترل تومور و پاسخ‌‌های بافت طبیعی به رژیم‌‌های مختلف درمان سرطان مورد توجه زیادی قرار گرفته است. مطالعات برون تنی ودرون تنی نشان میدهد که این ذرات میتوانند سمیت شیمی- پرتو درمانی را در بافتهای طبیعی به‌عنوان یک عامل آنتی‌اکسیدانی و ضد التهابی کاهش دهند. همچنین، قادرند سلولهای سرطانی را نسبت به شیمی درمانی و پرتو درمانی حساس‌تر نمایند. در این مطالعه مروری، سعی گردیده است، نقش بالقوه نانو سریا در حفظ میزان سمیت بافتهای طبیعی و حساس‌‌کنندگی پرتویی سلولهای سرطانی در ترکیب با سایر روش‌ها طی درمان سرطان بررسی گردد.
رامین شکرریز، جواد مومن آبادی، رضا علیزاده نوایی، ورسا عمرانی نوا،
دوره ۳۲، شماره ۲۱۸ - ( ۱۲-۱۴۰۱ )
چکیده
سابقه و هدف: نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی درمانی(CIPN) یک شرایط ناتوان‌کننده می‌باشد، که ممکن است نیاز به کاهش یا قطع دوز شیمی درمانی داشته باشد. شناسایی روش‌های موثر در درمان CIPN، نیازمند تعیین میزان فراوانی CIPN است. با توجه به نبود مطالعه جامعی در کشور، مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی درمانی در بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) ساری انجام گرفت.
مواد و روش‌ها: این مطالعه طولی روی بیماران مبتلا به سرطان دریافت کننده مشتقات Thalidomide، آلکالوئیدهای وینکا، تاکسان، مهارکننده‌های پروتئازوم، پلاتینوم‌ها و ناپایدارکننده‌های میکروتوبول مراجعه‌کننده به مرکز جامع سرطان بیمارستان امام خمینی ساری (سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰) انجام شد. سنجش نوروتوکسیسیتی توسط پرسشنامه EORTC QLQ-CIPN۲۰ قبل از شروع سیکل شیمی درمانی و ۳ ماه بعد مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون‌های آماری من‌ویتنی و T-test و chi-square در نرم‌افزار SPSS جهت آنالیز آماری استفاده شد.
یافته‌ها: در این بازه زمانی ۱۰۳ بیمار وارد مطالعه شدند. ۵۴ بیمار (۵۲/۴ درصد) کم‌تر از ۵۵ سال و ۴۹ بیمار (۴۷/۶ درصد) در محدوده سنی بالای ۵۵ سال قرار داشتند. ۴۹ نفر (۴۷/۶درصد) در پیگیری ۳ ماهه دارای نوروپاتی ناشی از شیمی درمانی بودند. درصد فراوانی علایم در زنان بیش‌ترمشاهده شد، اما فاقد معنی‌داری بود(۰/۱۱۰=P). همچنین میانگین شاخص توده بدنی در بیمارانی که تجربه نوروپاتی داشتند، بیش‌تر از بیماران بدون نوروپاتی بود.
استنتاج: در مطالعه حاضر نزدیک به نیمی از بیماران دچار عارضه CIPN شدند که نیاز به آموزش و مداخلات پیشگیرانه را مطرح می‌کند.
اکبر هدایتی زاده عمران، زهراسادات حسینی، احسان زابلی، مریم علیزاده فروتن، هدی احسانی نوری، رضا علیزاده نوایی،
دوره ۳۴، شماره ۲۳۴ - ( ۴-۱۴۰۳ )
چکیده
سابقه و هدف: بروز کم خونی در بیماران مبتلا به سرطان و نیز به‌دنبال شیمی درمانی، یکی از موارد تاثیرگذار بر وضعیت سلامتی و حتی بقای بیماران می‌باشد که باید مورد ارزیابی قرار بگیرد. با توجه به شیوع قابل توجه سرطان در استان مازندران این مطالعه با هدف تعیین میزان بروز آنمی ناشی از شیمی درمانی و نیز برخی از عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به سرطان‌های توپر در بیمارستان امام ساری انجام شد.
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع مقطعی- مشاهده‌ای انجام شد. نمونه‌ها از میان بیماران مبتلا به سرطان‌های توپر
(solid tumors) مراجعه‌کننده به مراکز شیمی درمانی بیمارستان امام ساری در سال ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ انتخاب شدند. روش نمونه‌گیری به‌صورت آسان و مبتنی بر هدف بود. معیار ورود شامل بیماران با سن بالای ۱۸ سال و مبتلا به سرطان‌های توپر بود و معیار خروج شامل سابقه دریافت خون در سه ماه اخیر، رادیوتراپی و نیز آنمی نیاز به درمان در ابتدای مطالعه بوده است. نتایج CBC بیماران قبل و بعد از سیکل‌های شیمی درمانی ثبت شد و آنمی براساس مقادیر هموگلوبین تعیین گردید. بیماران بر حسب هموگلوبین در ۴ دسته نرمال، آنمی خفیف، آنمی متوسط و آنمی شدید قرار گرفتند. همچنین کاهش افت هموگلوبین (۲ واحد یا بیش‌تر) در فاصله‌های بین سیکل‌های شیمی درمانی نیز به‌عنوان آنمی ناشی از تاثیرات شیمی درمانی در نظر گرفته شد. علاوه بر آن اطلاعاتی نظیر سن، جنس، نوع سرطان و نوع رژیم شیمی درمانی دریافتی نیز ثبت شد.
یافته‌ها: در این مطالعه ۱۴۶ نفر وارد مطالعه شدند و تعداد افراد مذکر ۹۱ نفر (۶۲/۳درصد) بود. میانگین±انحراف‌معیار سن افراد شرکت‌کننده ۱۲/۷±۵۶/۳ سال بود. تومورهای پستان با ۵۶ نفر (۳۸/۴ درصد)، معده با ۴۸ نفر (۳۲/۹ درصد)، کولورکتال با ۱۸ نفر (۱۲/۳ درصد) و ریه با ۷ نفر (۴/۸ درصد) بیش‌تر از سایرین بود. ۵۱ نفر (۳۴/۹ درصد) رژیم پلاتینیوم داشتند. در ابتدا ۳۹ نفر (۲۶/۷درصد) همگلوبین نرمال، ۸۰ نفر (۵۴/۸ درصد) آنمی خفیف و ۲۷ نفر (۱۸/۵ درصد) آنمی متوسط داشتند، که ۵۱/۸ درصد بیماران با تومور پستان، ۲۲/۲ درصد موارد تومورهای ادراری تناسلی و ۸/۸ درصد بیماران با تومورهای گوارشی در بدو ورود به مطالعه همگلوبین نرمال داشتند. فراوانی آنمی متوسط از ۱۸/۵ درصد قبل از شیمی درمانی به۳۶/۱ درصد بعد از مرحله سوم شیمی درمانی رسیده بود و ۱/۴ تا ۲/۷ درصد بیماران در بعد از مراحل مختلف شیمی درمانی دچار آنمی شدید شدند. ۲۳ نفر (۱۵/۸ درصد) از بیماران مورد بررسی بعد از مرحله اول شیمی درمانی ۲ واحد یا بیش‌تر افت هموگلوبین داشتند که این رخداد بعد از مرحله دوم در ۱۰ نفر (۸/۸ درصد) و بعد از مرحله سوم در ۱ نفر (۱/۸درصد) مشاهده گردید، که ارتباط معنی‌داری بین ۲ واحد یا بیش‌تر افت هموگلوبین با جنس، سن، نوع تومور و نوع رژیم شیمی درمانی بعد از مرحله اول شیمی درمانی مشاهده نشد(۰/۰۵<P).
استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد آنمی با درجات خفیف در تعداد زیادی از بیماران مبتلا به سرطان وجود داشت که بعد از شروع شیمی درمانی نیز میزان آن افزایش یافت. سن، جنس، نوع تومور و نوع رژیم شیمی درمانی ارتباط معنی‌داری با افت هموگلوبین در بیماران مبتلا به سرطان تحت شیمی درمانی نداشت.
سحر خطاویان، ساجده موسوی اصل، عصمت رادمنش، باقر پهلوان زاده، سارا مبارک،
دوره ۳۵، شماره ۲۴۴ - ( ۲-۱۴۰۴ )
چکیده
سابقه و هدف: تب و نوتروپنی از جمله عوارض شایع و علل مهم بستری بیماران مبتلا به سرطان می‌باشد. این عارضه می‌تواند میزان مرگ و میر بیماران را افزایش دهد. این مطالعه با هدف بررسی علل بروز تب در بیماران نوتروپنیک مبتلا به سرطان در بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی آبادان در سال ۱۴۰۱، انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و گذشته‌نگر، بود. در این مطالعه ۲۰۶ بیمار مبتلا به سرطان و تب و نوتروپنی مراجعه کننده به بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی آبادان در سال ۱۴۰۱، وارد مطالعه شدند. اطلاعات مربوط به بیماران با استفاده از پرونده بیماران و سیستم HIS با استفاده از چک لیست جمع‌آوری و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: میانگین درجه حرارت در بیماران با وجود شیمی درمانی به شکل معنی‌داری از بیماران بدون شیمی درمانی بیش‌تر بوده است (۰/۰۰۱< P). میانگین درجه حرارت بیماران با مدت تب بیش‌تر از ۵ روز به شکل معنی‌داری بیش‌تر از بیماران با مدت تب کم‌تر از ۵ روز بود (۰/۰۲۴= P). بین درجه حرارت بدن و WBC روز اول و روز آخر ارتباط معنی دار و معکوسی برقرار است (۰/۰۰۱=P و ۰/۰۱=P). همچنین بین درجه حرارت بدن و نوتروفیل روز اول و روز آخر ارتباط معنی‌دار و معکوسی برقرار بود (هر دو۰/۰۴= P). بین اسپلنکتومی با درجه حرارت در بیماران با تب و نوتروپنیک ارتباط معنی‌داری وجود داشت (۰/۰۰۱< P).
استنتاج: در مجموع مدت تب، انجام شیمی درمانی و انجام اسپلنکتومی با تب با درجه حرارت بالا ارتباط معنی‌داری داشت. همچنین، میزان نوتروفیل و گلبول سفید بدن در روز اول و آخر با درجه حرارت بدن مرتبط بودند، به‌طوری که این ارتباط معکوس بوده و کاهش نوتروفیل و گلبول سفید با افزایش درجه حرارت همراه است.
mazums.ac.ir