---

سابقه و هدف: تریکومونیازیس یک عفونت تک یاخته‌ای مجاری ادراری- تناسلی تحتانی با شیوع متغیر در جمعیت‌های متفاوت می‌باشد که فاقد علائم ویا علائم آن مشابه با سایر واژینیت‌ها است بنابراین به عنوان بیماری انگلی فراموش شده در مراجعین به درمانگاه‌های زنان بیمارستان‌های آموزشی شهرستان ساری مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: در این پژوهش که یک مطالعه توصیفی است، در مجموع ۱۹۰۰ نمونه بین سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۲ مورد بررسی قرار گرفت. دو روش نمونه‌گیری بیماریابی فعال به تعداد ۴۰۰ مورد (نمونه‌گیری از بیماران مشکوک) و بیماریابی غیرفعال به تعداد ۱۵۰۰ مورد (بررسی گذشته نگراسلایدهای پاپ اسمیر) انجام شد. پس از تهیه چک لیستی از اطلاعات دموگرافیک بیماران، گسترش مرطوب، کشت و اسمیرهای پاپ اسمیر مورد بررسی میکروسکوبی قرار گرفتند. ضمناً به منظور تایید مولکولی نمونه‌های مثبت از روش nested PCR استفاده شد. آنالیز داده‌ها با استفاده از تست مجذور مربع کای انجام شد. یافته‌ها: از مجموع ۱۹۰۰ مورد اعم از گسترش مرطوب، کشت و پاپ اسمیر، ۱/۱ درصد (۲۱ مورد) مبتلا به عفونت تریکوموناس واژینالیس بوده‌اند. ضمناً باند ۱۱۰۰ جفت باز مربوط به ژن اکتین تریکوموناس واژینالیس برای تمام نمونه‌های مثبت مشاهده گردید. همچنین از بین نمونه های مثبت مورد بررسی، ۷/۶۴ درصد به عفونت‌های همزمان قارچی و باکتریایی نیز مبتلا بوده‌اند. بیش‌ترین شیوع عفونت در گروه سنی ۳۵ تا ۴۴ سال مشاهده شد. استنتاج: نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که شیوع تریکوموناس واژینالیس در افراد تحت بررسی جامعه نرمال به‌طور نسبی پایین بود. همچنین، این بیماری در گروه سنی ۳۵ تا ۴۴ سال به عنوان بیماری فراموش شده مطرح می‌باشد لذا توجه و انجام مطالعات تکمیلی به روی این گروه توصیه می‌گردد.

---

سابقه و هدف: عدم تشخیص بعضی از آسیب ها به دنبال تروماهای ماژور در بیماران با ترومای متعدد به عنوان یک مشکل همیشگی چه از نظر کلینیکال و چه از نقطه نظر پزشکی قانونی باقی مانده است. هدف از این مطالعه  ب‍ررس‍ی‌ میزان شیوع آسیب های ارتوپدیک فراموش شده در بیماران با ترومای متعدد می باشد.
مواد و روش‌ها: این مطالعه ی توصیفی مقطعی آینده نگر در طی سال ۱۳۹۵ بر روی کلیه‌ی بیماران ترومای متعدد بستری شده در بخش‌های اورژانس، ارتوپدی و یا جراحی بیمارستان امام خمینی(ره) شهر ساری انجام شد. اطلاعات مورد نظر با استفاده از چک لیستی حاوی سوالاتی پیرامون اطلاعات دموگرافیک (سن، جنس) ، مکانیسم تروما، زمان تروما، نوع آسیب و مداخلات درمانی جمع‌آوری گردید. داده‌های حاصل به کمک برنامه آماری SPSS ۱۹,۰ مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.
یافته‌ها: افراد بیمار مراجعه کننده با رده سنی ۷ تا ۲۸ سال مورد بررسی قرار گرفتند. ۸۲ درصد بیماران مرد بودند. فروانی آسیب‌های فراموش شده ۸/۵ درصد بود. انواع آسیب‌های فراموش شده شامل شکستگی ترقوه، متاکارپ، اسکافوئید، استابولوم، گردن ران، اینترتروکانتریک، پاشنه، قوزک خارجی و لیسفرانک و دررفتگی لگن بوده است. نتایج به‌دست آمده نشان‌دهنده ارتباط فراوانی‌آسیب‌های فراموش شده با سن بالاتر، ترومای بیشتر، جنس مرد، ترومای بلانت وسطح هوشیاری بالاتر بوده است (۰۳۴/۰p=). همچنین ۴/۴۴ درصد موارد پس از شناسایی این آسیب‌ها موجب تغییر برنامه درمانی غیرجراحی به جراحی شده است.
استنتاج: به نظر می‌رسد که اجرای یک برنامه ارزیابی مجدد در بیماران با ترومای متعدد می‌تواند موجب شناسایی بسیاری از آسیب‌های تشخیص داده نشده در ارزیابی‌های اولیه و ثانویه بیماران شود و در نهایت منجر به مدیریت درمان بهتر بیماران و کاهش آسیب‌های فراموش شده شود.