---

سابقه و هدف: اطلاع از نتایج روش‌های آموزشی یادگیرنده محور در مقایسه با سخنرانی، در برنامه ریزی دوره‌های آموزشی و افزایش صلاحیت پرستاران بسیار مؤثر است. هدف این مطالعه مقایسه تأثیر ماجول خود یادگیری با سخنرانی بر صلاحیت تدریس پرستاران در آموزش به بیماران قلبی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی ۶۰ پرستار به روش غیر احتمالی در دسترس انتخاب و با تخصیص تصادفی به دو گروه سخنرانی و ماجول خودیادگیری تقسیم شدند. گروه سخنرانی در چهار جلسه دو ساعته و گروه ماجول خودیادگیری با در اختیار قرار دادن ماجول خودیادگیری تحت آموزش قرار گرفتند؛ یک هفته پس از مداخله، پس آزمون انجام شد. داده‌ها توسط آزمون کتبی، مشاهده و پرسشنامه خودارزیابی صلاحیت تدریس جمع‌آوری گردید. آنالیز داده‌ها با آزمون‌های تی زوج، تی مستقل و کای دو انجام شد. یافته‌ها: هر دو روش سخنرانی (۰۰۱/۰p<) و ماجول خودیادگیری (۰۰۱/۰p<) در ارتقای صلاحیت تدریس پرستاران مؤثر بودند و میزان تأثیر آن‌ها تفاوت آماری معنی‌دار نداشت (۱۱/۰p=). تغییر نمره آزمون کتبی در گروه سخنرانی ۱ ± ۸۷/۳ و در گروه ماجول خودیادگیری ۴۳/۱± ۶۳/۴ بود (۰۲/۰= p). تغییر نمره خودارزیابی در گروه سخنرانی ۴۲/۰±۲۵/۰ و در گروه ماجول خودیادگیری ۲۱/۰±۰۲/۰ بود (۰۳/۰= p). تغییر نمره مشاهده عملکرد در گروه سخنرانی و ماجول خود یادگیری به ترتیب ۰۷/۱±۲۱/۱ و ۰۵/۱±۴۱/۱ بود (۴۶/۰= p). استنتاج: ماجول خود یادگیری می‌تواند همانند سخنرانی به نحو مؤثری جهت ارائه برنامه‌های آموزشی با هدف توانمندسازی پرستاران به کار رود.