سابقه و هدف : کولیت اولسروز مقاوم به کورتیکوستروئید از جمله مشکلات درمانی در بیماریهای التهابی روده است. مطالعات متعدد در این مورد نشان داده است که پیش از درمان جراحی استفاده از سیکلوسپرین وریدی در حملات شدید ممکن است مؤثر واقع شود. اما در درمان موارد مقاوم که از همان ابتدا از سیکلوسپرین خوراکی استفاده شده باشد، تجربه کمتری وجود دارد. در این مطالعه اثربخشی و عوارض سیکلوسپرین در حملات شدید کولیت اولسروز مورد ارزیابی قرار گرفته است.
مواد و روش ها : چهار بیمارکولیت اولسروز که بر اساس معیارهای Truelove Witts مبتلا به حمله شدید و مقاوم به استروئید بودند و ۲ بیمار کولیت اولسروزی که وابسته به استروئید بودند و در آنها بیماری به صورت کامل کنترل نشده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. ۲ بیمار سیکلوسپرین خوراکی با دوز پایین (mg/kg ۵ £ روزانه) دریافت داشتند. ۴ بیمار از ابتدا سیکلوسپرین خوراکی به همان میزان دریافت داشتند. متوسط مدت مداوا ۳/۱۵ هفته بوده است. پاسخ به درمان براساس تعداد دفعات اجابت مزاج، رکتوراژی و مشاهدات کلونوسکوپی ارزیابی گردید.سنجش سطح خونی سیکلوسپرین در هفته های اول، دوم، چهارم، ششم، هشتم، دهم، چهاردهم و هجدهم به عمل آمد. تمامی بیماران همزمان کورتیکواستروئید، سولفاسالازین (یا ۵-ÂSÂ) و پنج بیمار آزاتیوپرین (یا ۶MP) دریافت می کردند.
نتایج : پس از مصرف سیکلوسپرین وریدی ، در ۲ بیمار ، از شدت بیماری کاسته شد اما در مجموع از ۶ بیمار که تحت مداوا با سیکلوسپرین خوراکی با دوز پایین قرار گرفتند. تنها در ۱ مورد بهبودی به دست آمد. بر اساس آنالیز آماری در بیماران هیچگونه بهبودی واضح در متوسط امتیاز متغیرها به دست نیامد. نهایتاً پس از ۱۸ هفته ۳ نفر کولکتومی شدند و ۲ نفر پاسخ قابل توجه نداشتند. در ۴ بیمار عوارض جانبی ظاهر شد که شامل سینوزیت، ریزش مو، پرموئی، هیپرپلازی لثه، کاهش شدید لیبیدو و افزایش کراتی نین هر کدام در یک بیمار و ترمور در ۲ بیمار بوده است.
استنتاج : در تجربه محدود فوق، دوز پایین سیکلوسپرین در کنترل کولیت اولسروز مقاوم به درمان استاندارد بی تأثیر و با عوارض جانبی قابل توجه همراه بوده است.

سابقه و هدف: علی رغم کشف داروهای جدید و متعدد ضد روان پریشی در چند سال گذشته، هنوز درصد قابل توجهی از بیماران اسکیزوفرنیا به هیچکدام از داروهای موجود پاسخ نداده و مقاوم محسوب می شوند. در این موارد اکثرا از کلوزاپین و گاهی نیز از الکتروشوک (ECT) یا برخی ترکیب های دارویی استفاده می شود که البته اثربخشی هیچ یک مطلوب نبوده است. در چند سال گذشته، ایده استفاده از ترکیب کلوزاپین و ECT را برای بیماران اسکیزوفرنیا مقاوم به درمان مطرح کرده اند و در مطالعات اولیه صورت گرفته، نتایج امیدوار کننده بوده است. هدف از این مطالعه، بررسی میزان اثربخشی تلفیق ECT و کلوزاپین در بیماران اسکیزوفرنیا مقاوم و مقایسه آن با کاربرد هر یک به تنهایی می باشد.
مواد و روشها: در این مطالعه ۱۸ بیمار اسکیزوفرنیا مقاوم به درمان در سه گروه ۶ نفره قرار گرفتند. گروه اول با کلوزاپین، گروه دوم با ECT و گروه سوم با ترکیب این دو، درمان شدند. پاسخ درمان با معیار PANSS ارزیابی شد و یافته ها توسط روش آماری تحلیل واریانس (ANOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج حاصل، سودمندی درمان ترکیبی و برتری آن بر هر کدام از درمان ها به تنهایی را نشان داد. میزان کاهش امتیاز PANSS در سه گروه کلوزاپین، ECTو درمان ترکیبی به ترتیب ۴۰،۴۶ و ۷۱ درصد بوده که این اختلاف از نظر آماری معنی دار است (P<۰,۰۵) درمان ترکیبی علاوه بر اثربخشی بیشتر بر روی علایم مثبت؛ منفی و عملکرد کلی بیمار، پاسخ درمانی سریع تر بیماران را نیز به دنبال داشت.
استنتاج: از آنجا که این مطالعه ترکیب کلوزاپین و ECT را در بیماران اسکیزوفرنیا مقاوم به درمان موثر و بی خطر نشان داده است، می توان از آن به عنوان یک درمان جایگزین مناسب برای این گروه از بیماران استفاده کرد.

سابقه و هدف: کلوزاپین یک داروی ضد روانپریشی است که می تواند بر روی ۳/۱ تا ۲/۱ بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا موثر واقع شود. اثرات منحصر به فرد کلوزاپین بر درمان علایم اسکیزوفرنیا به خصوص علایم منفی آن از یک سو و وجود عوارض جانبی آن به ویژه عوارض خونی از سوی دیگر، سبب شد تا جهت تعیین عوارض دارو در مبتلایان به اسکیزوفرنیای مقاوم به درمان این تحقیق انجام گیرد.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آینده نگر در بیمارستان روانپزشکی رازی انجام شد. ۸۰ بیمار مبتلا به اسکیزوفرنیای مقاوم به درمان بر اساس ضوابط بین المللی و معیارهای پژوهش انتخاب شده. و پس از طی دو هفته مرحله بدون دارو و انجام آزمون Brief Psychiatric Rating Scale (مقیاس مختصر ارزیابی روانپزشکی)، ۶۰ بیمار با نمره آزمون مساوی یا بالاتر از ۴۵ وارد پژوهش شدند و بعد از ۶ هفته درمان با هالوپریدول ۴۰ بیمار که نمره آزمون آنها تغییر نکرده بود، به عنوان اسکیزوفرنیای مقاوم به درمان انتخاب گردیدند. سپس بعد از دو هفته مرحله مجدد بدون دارو، کلوزاپین با دستورالعمل واحد و حداکثر تا ۹۰۰ میلی گرم تا هفته بیستم تجویز شد. در نهایت عوارض دارو با استفاده از آزمون های خونی، پرسشنامه عوارض خارج هرمی و داخلی و به صورت هفتگی مورد سنجش قرار گرفت.
یافته ها: ۸ بیمار به علت عوارض جانبی شدید از مطالعه حذف شدند. ارتباط معناداری بین میانگین میزان گلوبول سفید، قرمز و هموگلوبین خون و همچنین نمره عوارض خارج هرمی بین ابتدا و انتهای درمان به دست نیامد، ولی این ارتباط در مورد پلاکت های خونی معنادار بود. شایع ترین علامت خارج هرمی، ترشح بزاق و شایع ترین عارضه داخلی، خستگی، ضعف و خواب آلودگی بود. تقریبا کلیه عوارض جانبی در انتهای مرحله درمانی و با میزان های بالای کلوزاپین رخ داده بود که در تعدادی نیز منجر به قطع درمان گردید.
استنتاج: دقت بیشتر در انجام آزمون های خونی هفتگی و نیز مصاحبه و معاینه طبی دقیق و منظم و در نظر داشتن احتمال بروز عوارض نامعلوم در هنگام تجویز کلوزاپین و همچنین آموزش مناسب به بیماران و مراقبین آنها، می تواند تضمینی برای استفاده به جا و سالم این دارو باشد.