---

سابقه و هدف: اختلالات هیپرتانسیو حین بارداری، یکی از سه عامل عمده مرگ مادران را به همراه خونریزی و عفونت تشکیل می دهد. در تلاش برای پیگشیری از پراکلامپسی، راه کارهای مختلفی مورد استفاده قرار گرفته است. داروهای استفاده شده شامل آسپیرین و آنتی اکسیدان ها می باشند. هدف از این بررسی نقش تجویز آسپیرین در پیشگیری از پراکلامپسی در خانم های پراپمی بار مراجعه کننده به درمانگاه پره ناتال بیمارستان حضرت فاطمه زهرا (س) از آبان ماه سال ۱۳۸۰ تا پایان خردادماه سال ۱۳۸۱ تا پایان خرداد ماه سال ۱۳۸۱ بوده است.
مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی تصادفی دوسوکور است که بر روی دو گروه از خانم های نخست زا و یک قلو بین هفته های ۱۳ تا ۳۲ بارداری انجام شد. هیچ یک از افراد مورد مطالعه، سابقه آسم. فشار خون، دیابت، زخم معده و حساسیت به آسپیرین نداشتند. از ۵۳۷ خانم شرکت کننده در مطالعه همه به جز ۴۸ نفر تا پایان مطالعه همراهی نمودند. ۴۸۹ نفر باقی مانده، به صورت تصادفی، به دو گروه تقسیم شدند. گروه شاهد (۲۵۲ نفر) دارونما دریافت کردند و گروه مورد (۲۳۷ نفر) آسپرین دریافت نمودند. افراد هر دو گروه در هر مراجعه روتین به درمانگاه پره ناتال از نظر فشارخون پروتئینوری و ادم بررسی شدند. دو گروه از نظر سن مشابه سازی شدند. از odds Ratio و x۲ برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد.
یافته ها: بروز پراکلامپسی بین دو گروه به لحاظ آماری، معنی دار نبود، هیچ موردی از اکلامپسی در دو گروه مشاهده نشد و مورتالیتی پره ناتال نیزدر هیچ یک از دو گروه وجود نداشت. فراوانی پراکلامپسی در گروه مورد، ۳,۳۷ درصد و در گروه شاهد، ۴.۷۶ درصد بوده است که از لحاظ آماری معنی دار نبوده است.
استنتاج: به نظر نمی رسد که تجویز آسپیرین با دوز پایین در خانم های پرایمی پار، در پیشگیری از بروز پراکلامپسی، زایمان پرترم، وزن کمتر از ۲۵۰۰ گرم و مورتالیتی پرناتال موثر باشد. مطالعه بر روی استفاده از سایر داروهای پروفیلاکتیک و بررسی اثر دقیق فارماکوکینتیک آسپرین توصیه می شود.