---

سابقه و هدف: سیستم‌های دارورسانی ماندگار در معده (gastroretentive) به علت دانسیته بالک کمتر از مایعات معده در سطح مایعات معده باقی می‌مانند. این امر سبب افزایش دارورسانی در نواحی فوقانی دستگاه گوارش می‌گردد. آزادسازی دارو در نواحی پیش از رسیدن به جایگاه جذب سبب ارتقای فراهمی زیستی می‌گردد. روش‌های مختلفی برای طولانی کردن زمان باقی ماندن دارو در معده مورد استفاده قرار گرفته‌اند. از این روش‌ها می‌توان به سیستم‌های زیست چسب، سیستم‌های متورم شونده و سیستم‌های شناور اشاره نمود. هدف از این مطالعه طراحی و ساخت قرص‌های ماتریکسی شناور از داروی پروپرانولول هیدروکلراید، و بررسی خصوصیات شناوری و میزان رهش دارو می‌باشد. مواد و روش‌ها: قرص‌های ماتریکسی شناور حاوی HPMC K۱۵M و Carbopol ۹۳۴P و همچنین نمونه‌های حاوی عوامل ایجاد کننده گاز، به روش کمپرسیون مستقیم تهیه شدند. سرعت آزادسازی دارو و مدت زمان شناوری با استفاده از دستگاه شماره دو USP در محیط با pH معادل ۲/۱ مورد بررسی قرار گرفت. ویژگی‌های شناوری فرمولاسیون‌های تهیه شده نیز در همین pH مورد مطالعه قرار گرفت. یافته‌ها: سرعت آزادسازی دارو با افزایش میزان پلیمر کاهش یافت. میزان آزادسازی دارو با افزودن عامل ایجادکننده گاز افزایش یافت. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که پلیمر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز پلیمر در مقایسه با کربوپول پلیمر مناسب‌تری برای تهیه فرآورده‌های شناور می‌باشد. افزودن عامل ایجادکننده گاز سبب بهبود ویژگی‌های شناوری فرمولاسیون‌های مورد بررسی گردید. استنتاج: این نتایج تأثیر پلیمر و عامل ایجاد کننده گاز را بر الگوی رهش دارو به اثبات رساند. همچنین با استفاده از پلیمر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز و عامل ایجاد کننده گاز می‌توان فرمولاسیون شناور مناسبی از پروپرانولول هیدروکلراید تهیه نمود.

---

---

 سابقه و هدف: داروهای مختلفی برای کنترل سردردهای میگرنی درکودکان پیشنهادشده، ولی تعداد کارآزمایی بالینی تصادفی شده جهت اثبات کارایی آنان محدود است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر داروی پروپرانولول به‌علاوه سیناریزین با پروپرانولول به‌علاوه دارونما در کنترل حملات سردرد در کودکان مبتلا به میگرن است.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور کنترل شده با دارونما، ۹۰ کودک واجد شرایط ۱۴-۶ ساله بطور تصادفی به دو گروه ۴۵ نفره شامل گروه مداخله (پروپرانولول بعلاوه سیناریزین) و کنترل (پروپرانولول بعلاوه دارونما) اختصاص یافتند. فراوانی، مدت و شدت حملات سردرد در طی ۲ ماه متوالی ثبت شدند. داده‌ها با تست تی زوجی و تی مستقل آنالیز شد.
یافته‌ها: میانگین سنی شرکت‌کنندگان در مطالعه ۶/۲ ± ۱۰ سال  بود و بیش از ۷۰ درصد آنان سابقه فامیلی مثبت میگرن داشتند. در طی دوره درمان، میانگین فراوانی حملات سردرد در هر دو گروه مداخله و کنترل در مقایسه با سطح پایه حدود ۷۳ درصد کاهش یافت (متوسط فراوانی حملات در ماه در گروه سیناریزین از ۱۵ به ۴ و در گروه دارونما از ۱۱ به ۳ کاهش داشت). مدت و شدت حملات سردرد در هر دو گروه مداخله و کنترل پس از طی دوره درمان نسبت به ابتدای مطالعه، به طور متوسط بترتیب ۶۰ و ۵۰ درصد کاهش یافت (۰۰۱/۰P<). متوسط فراوانی، مدت و شدت حملات سردرد در ماه اول و دوم درمان بین دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت (۱۲/۰P>).
استنتاج: ترکیب دارویی پروپرانولول و سیناریزین، تاثیر مضاعفی بر کاهش حملات سردرد در کودکان مبتلا به میگرن در مقایسه با پروپرانولول به تنهایی ندارد.
 
شماره ثبت کارآزمایی بالینی : ۱N۲۰۱۸۰۷۲۴۰۴۰۵۷۶IRCT