---

سابقه و هدف: با توجه به اثر استعمال دخانیات بر بروز و شدت بیماری پریودنتال، همچنین افزایش سطح CD۴۴ محلول در بزاق به عنوان یک مارکر تشخیصی در بعضی بیماری‌ها نظیر بیماری پریودنتال، مطالعه حاضر با هدف بررسی سطح CD۴۴ محلول در بزاق افراد سیگاری و غیر سیگاری با و بدون پریودنتیت مزمن متوسط، قبل و یک ماه بعد از درمان SRP (Scaling and Root Planning) انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه مورد- شاهدی به اندازه گیری سطح CD۴۴ محلول در بزاق ۵۰ مرد ۶۰-۳۰ ساله مراجعه کننده به بخش پریودنتولوژی و بیماری‌های دهان دانشکده دندان‌پزشکی بابل طی ساله‌های ۹۱-۱۳۹۰ (۲۳ نفر با پریودنتیت مزمن متوسط (۱۱ سیگاری و۱۲ غیرسیگاری) و ۲۷ نفر دارای پریودنشیوم سالم (۹ سیگاری و ۱۸ غیرسیگاری) در ابتدای مطالعه و یک ماه بعد از درمان SRP تنها در بیماران با پریودنتیت پرداخته است. یافته‌ها: بیشترین سطح CD۴۴ در افراد سیگاری دارای پریودنتیت مزمن و کمترین در افراد سالم غیر سیگاری دیده شد. کاهش قابل ملاحظه ای در غلظت CD۴۴ محلول در بزاق بعد از درمان در افراد مبتلا به پریودنتیت، در افراد سیگاری (۰۰۱/۰p=) و در غیر سیگاری (۰۳۱/۰p=) دیده شد که این کاهش غلظت در افراد سیگاری بیش از غیر سیگاری بود (۰۲۱/۰p=). استنتاج: به نظر می‌رسد که پریودنتیت به تنهایی باعث افزایش سطح CD۴۴ محلول در بزاق شده، از طرفی مصرف سیگار و وجود پریودنتیت اثر هم افزایی جهت افزایش سطح CD۴۴ محلول در بزاق دارند.

---

سابقه و هدف: دیابت از اختلالات مهم در بارداری است. پریودنتیت با افزایش فاکتورهای التهابی، به عنوان فاکتور خطر دیابت بارداری مطرح شده است. این مطالعه جهت ارزیابی ارتباط بیماری پریودنتال و فاکتورهای التهابی با دیابت بارداری طراحی گردید.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه مورد- شاهدی، تعداد ۲۰۰ خانم باردار ۲۰ هفته یا بالاتر با بارداری تک قلویی (۱۰۰ نفر با اختلال در تست گلوکز و ۱۰۰ باردار با قند نرمال) تحت معاینه دندانپزشکی قرار گرفته و از نظر وجود جنجیوایتیس و پریودنتیت مورد ارزیابی قرار گرفتند. میزان سدیمان گلبول‌های قرمز و CRP نمونه خون افراد مورد مطالعه، اندازه‌گیری شد. جهت آنالیز داده‌ها از نرم افزار SPSS و آزمون‌های  T test independentو کای دو، استفاده شد و سطح معنی‌‌داری ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.

یافته‌ها: شیوع پریودنتیت در گروه دیابتی، ۳۶ درصد و در گروه کنترل ۲۸ درصد بود (۲۲/۰= p). تمامی موارد پریودنتیت مشاهده شده درجه متوسط داشته و هیچ مورد پریودنتیت شدید مشاهده نشد. ۷۴ درصد از مادران باردار دیابتی و ۸۳ درصد از گروه کنترل، مبتلا به جنجیوایتیس بودند (۱۲/۰= p). ۱۸ درصد از گروه بیماران و ۲۲ درصد از گروه کنترل جینجیوایتیس شدید و بقیه ژنژیویت متوسط تا خفیف داشته‌اند (۴۵/۰= p). ۷۳ درصد افراد دیابتی و ۹۱ درصد افراد با قند نرمال پلاک دندانی داشتند (۰۱/۰= p). سطح فاکتورهای التهابی بین افراد با و بدون پریودتیت و جنجیوایتیس اختلاف معنی‌دار نداشت.

استنتاج: در مطالعه حاضر ارتباطی میان دیابت بارداری، جنجیوایتیس، شدت جنجیوایتیس، پریودنتیت و هم‌چنین فاکتورهای التهابیESR  و  CRPیافت نشد. با توجه به پلاک دندانی کم‌تر در افراد دیابتی، عامل دیگری به جز عدم رعایت بهداشت به عنوان عامل جنجیوایتیس در این افراد مطرح است. به علت تخمین کاذب بالاتر عمق پروب ناشی از هایپرتروفی بافت نرم لثه در بارداری، لازم است جهت ارزیابی پریودنتیت در بارداری، به دنبال معیارهای دقیق‌تری بود.

---

سابقه و هدف: پریودنتیت و ژنژیویت، بیماری‌های التهابی بافت‌های حمایت کننده دندان می‌باشند. ماست سل‌ها سلول‌های التهابی هستند که می‌توانند در تخریب بافت همبند در بیماری پریودنتال نقش داشته باشند. در این مطالعه به بررسی تعداد ماست سل‌ها در بافت لثه ای در بیماری‌های پریودنتال و مقایسه آن با حالت سلامت می‌پردازیم.

مواد و روش‌ها: این مطالعه موردی –شاهدی، بر روی ۶۰ نمونه بافتی به دست آمده از ۱۵ بیمار دارای پریودنتیت پیشرفته، ۱۵ بیمار دارای پریودنتیت متوسط، ۱۵ بیمار دارای ژنژیویت و ۱۵ نمونه از لثه سالم (گروه کنترل) انجام شد. بیوپسی‌های به دست آمده طی جراحی فلپ یا افزایش طول تاج، با تولوئیدین بلو و هماتوکسیلین ائوزین رنگ‌آمیزی شدند.

یافته‌ها: تعداد ماست سل‌ها در چهار گروه تفاوت معنی‌داری داشته است (۰۰۱/۰p<). تفاوت معنی‌داری از نظر تعداد ماست‌سل‌ها در حالت سلامت در مقایسه با پریودنتیت متوسط و پیشرفته و ژنژیویت مشاهده شد (۰۰۱/۰ p<)، ولی تعداد ماست‌سل‌ها در پریودنتیت متوسط و پیشرفته در مقایسه باژنژیویت (۰۵/۰<p) و در مقایسه بین پریودنتیت پیشرفته و پریودنتیت متوسط تفاوت معنی‌داری را نشان نداد (۰۵/۰<p). بین تعداد ماست سل‌ها و درجه التهاب میکروسکوپی ارتباط معنی‌داری دیده نشد (۰۹/۰=p).

استنتاج: به نظر می‌رسد که ماست سل‌ها در پاتوژنز بیماری‌های پریودنتال نقش داشته باشند، لیکن مطالعات بیش‌تر در این زمینه توصیه می‌شود.

---

سابقه و هدف: رویکرد مهم در درمان‌های پریودنتال کنترل التهاب است اما جرم‌گیری و تسطیح سطح ریشه همیشه به اندازه کافی موثر نیست. Curcumin دارای خاصیت ضد التهابی است و می‌تواند واکنش‌های التهابی را تعدیل کند و اثربخشی و ایمنی قابل قبولی از آن دیده شده است. مطالعه‌ی حاضر با هدف ارزیابی پتانسیل درمانی Curcumin BCM-۹۵® در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن به اجرا در آمده است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دو سویه کور بود. پارامترهای بالینی Loe and Silness (GI) Gingival Index، (GSBI) Gingival Sulcus Bleeding Index ، Probing Pocket Depth(PPD) و Clinical attachment level (CAL)در شروع مطالعه و هفته ۶ و ۴ ماه بعد ثبت شد. در گروه مورد، بیمارانی که مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط بودند و از نظر سیستمیک سالم و دارای حداقل یک پاکت پریودنتال با عمق پروب ۴-۶ میلی متر در هر کوادرانت و خونریزی حین پروبینگ بودند انتخاب شدند و بعد از  انجام جرم‌گیری و تسطیح سطح ریشه، به مدت ۴ هفته روزانه دو عدد curcumin به صورت کپسول خوراکی مصرف کردند. به بیماران گروه کنترل، دارونما داده شد. پس از جمع‌آوری داده‌ها، با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS ورژن ۲۴ تحلیل شد.
یافته‌ها: در پارامترهای GI, PPD CAL, و GSBI بر طبق تست Repeated measures  ،اثر زمان معنی‌دار بود و بین میانگین‌های اندازه‌گیری PPDدر سه وضعیت قبل از مصرف دارو، جلسه پیگیری اول و پیگیری دوم اختلاف آماری معنی‌داری وجود داشت (P<۰۵/۰) اما در شاخص,GI GSBI و CAL اثر گروه معنی‌دار نبود.به بیان دیگر ما شاهد کاهش این پارامترها در هر دو گروه بودیم اما این کاهش بین دو گروه معنی‌دار نبود.
استنتاج: اثر Biocurcumax TM Curcumin (BCM-۹۵) در درمان پریودنتیت مزمن متوسط در پارامتر PPD در بین دو گروه معنی‌دار بود به‌طوری‌که موجب کاهش بیش‌تر عمق پاکت در گروه مصرف کننده دارو شد.

---

 سابقه و هدف: پسوریازیس یک ژنودرماتوز التهابی مزمن و پریودنتیت یک بیماری التهابی بافت محافظت‌کننده دندان می‌باشد. با توجه به‌شیوع رو به افزایش پسوریازیس و پریودنتیت و اشاره برخی مطالعات به ارتباط بین پسوریازیس و پریودنتیت، در این مطالعه فراوانی و شدت پریودنتیت در بیماران مبتلا به پسوریازیس مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه، ۴۰ بیمار مبتلا به پسوریازیس شرکت کردند، بعد از تعیین ایندکس شدت پسوریازیس در آن‌ها و معاینه‌ دهان و دندان، اطلاعات در فرم مربوطه ثبت گردید. لقی دندان‌ها، تعداد دندان‌های از دست داده، بررسی خون ریزی حین پروبینگ و از دست رفتن چسبندگی کلینیکی و میزان آن با پروب اندازه‌گیری و ثبت شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش‌های پارامتریک و ناپارامتریک شامل آزمون تی، مجذور کای و ضریب همبستگی انجام وسطح معنی‌داری در همه آزمون‌ها ۵ درصد در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: میزان شیوع کلی بیماری پریودنتال در آن‌ها ۸۰ درصد تعیین شد که دندان لق شده ۱۰ درصد، دندان از دست رفته ۵/۴۷ درصد، خونریزی از لثه ۶۰ درصد و تحلیل لثه ۵/۶۲ درصد موارد را شامل می‌شدند. وجود بیماری پریودنتال با مدت و شدت ابتلا به پسوریازیس رابطه معنی‌دار داشت (به‌ترتیب ۰۳۲/۰=P و ۰۰۱/۰>P). رابطه شدت بیماری پریودنتال با مدت و شدت ابتلا به پسوریازیس معنی‌دار بود (به‌ترتیب ۰۴۸/۰=P و ۰۲۳/۰=P).
استنتاج: بر اساس یافته‌های این پژوهش، بیماری پریودنتال در مبتلایان به پسوریازیس بسیار بالا بود و با شدت و مدت پسوریازیس رابطه دارد. از آن‌جا که پروسه التهابی در این دو بیماری نقش دارد و نیز وجود ارتباط بین آن‌ها، معاینات دقیق دهان و دندان از نظر وجود بیماری پریودنتال در مبتلایان به پسوریازیس توصیه می‌شود.

---

سابقه و هدف: آسکوربیک اسید یکی از مهم‌ترین مواد آنتی‌اکسیدان می‌باشد که کمبود آن ریسک فاکتوری برای بیماری‌های پریودنتال است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر استفاده از خمیر دندان آتروستاتین ۲ درصد همراه با آسکوربیک اسید برای بهبود پارامترهای کلینیکی پریودنتال، در بیماران پریودنتیت مزمن انجام شد.
مواد و روش‌ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی، بر روی ۷۲ بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط و شدید مراجعه کننده به بخش پریودنتولوژی دانشکده دندانپزشکی یزد صورت گرفت. بیماران به‌صورت تصادفی به ۴ گروه ۱۸ نفری تقسیم شدند. گروه ۱) گروه کنترل که بعد از SRP تنها خمیر دندان حاوی فلوراید ۰/۲ درصد مصرف کردند. گروه ۲) پس از SRP، خمیر دندان حاوی فلوراید۲/۰ درصد+ آتروستاتین ۲ درصد مصرف کردند.گروه ۳) بعد از SRP، خمیر دندان حاوی فلوراید ۲/۰ درصد همراه با قرص جویدنی آسکوربیک اسید با دوز ۲۵۰ میلی‌گرم مصرف کردند. گروه ۴) پس از SRP خمیر دندان حاوی فلوراید۲/۰ درصد+ آتروستاتین ۲ درصد و قرص جویدنی آسکوربیک اسید با دوز ۲۵۰ میلی‌گرم مصرف کردند. پارامترهای پریودنتالی PD، CAL، BOP و MGI در ابتدا و پس از یک‌ماه بعد از درمان اندازه‌گیری شد. داده‌ها توسط نرم‌افـزار SPSS۱۷ و آزمون‌های آماری Chi-square، ANOVA و Tukey تحلیل شد.
یافته‌ها: بعد از یک ماه کاهش پارامترهای CAL (۰۰۰۱/۰=P) و MGI (۰۲۹/۰=P) معنی‌داری بود. در گروه ۲ و ۴ کاهش CAL نسبت به گروه کنترل به‌‌طور معنی‌داری بیش‌تر بوده(۰۰۰۱/۰=P) و در مقایسه گروه‌های مورد باهم تفاوت گروه ۳ و ۴ معنادار بود(۰۰۰۱/۰=P). در گروه۳ کاهش MGI نسبت به گروه کنترل بیش‌تر و از لحاظ آماری معنی‌داری بود (۰۵/۰>P).
استنتاج: درمان SRP همراه با خمیر دندان آتروستاتین ۲ درصد و آسکوربیک اسید در بهبود پارامترهای پریودنتال موثرتر از SRP به تنهایی می‌باشد.
 
شماره ثبت کارآزمایی بالینی : ۵N۲۰۱۷۱۰۱۵۰۳۶۷۸۲IRCT

---

 
سابقه و هدف: تعیین شیوع بیماری‌های گوناگون در جوامع مختلف، یکی از اولین اقدامات در راستای ارتقای سطح آموزش، پیشگیری و درمان بیماری‌ها می‌باشد. با توجه به این‌که گاهی اولین علایم بیماری در دهان تظاهر می‌یابد، شناسایی و تشخیص به موقع آن‌ها توسط دندانپزشک از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف این مطالعه تعیین فراوانی ضایعات مخاط دهان و برخی عوامل مرتبط با آن، در بیماران بالای۱۲ سال مراجعه‌کننده به بخش بیماری‌های دهان دانشکده دندانپزشکی سمنان در سال ۱۳۹۸-۱۳۹۶،بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی تحلیلی ۱۰۰۱بیمار ۱۲ سال و بالاتر که به بخش بیماری‌های دهان دانشکده دندانپزشکی سمنان مراجعه کرده بودند، از نظر جنس، سن، وجود ضایعه دهانی، مصرف سیگار و استفاده از دنچر بررسی شدند. سپس اطلاعات در چک لیست ثبت شده و توسط آزمون آماری chi-square و نرم‌افزار آماری SPSS ۲۶ آنالیز شدند.
یافته‌ها: در این مطالعه ۱۰۰۱ نفر شامل ۴۲۰ مرد و۵۸۱ زن مورد بررسی قرار گرفتند. ۷۸/۵ درصد افراد ضایعات دهانی داشتند. شایع‌ترین ضایعات مشاهده شده،زبان باردار (۳۶/۵ درصد)، ژینژیویت (۳۴ درصد) و پریودنتیت (۲۸/۴ درصد) بود. بین سن و وجود ضایعات دهانی رابطه معنی‌داری یافت شد(۰/۰۰۱>P). فراوانی کل ضایعات به‌طور معنی‌داری در افراد سیگاری بیش‌تر بود (۰/۰۱۶P= ). ۹۸/۸ درصد از بیماران از وجود ضایعه دهانی خود آگاه نبودند.
استنتاج: فراوانی نسبتا بالای ضایعات دهانی و عدم آگاهی از وجود آن‌ها در این مطالعه، نشان از لزوم انجام معاینات دوره‌ای مخاط دهان همانند معاینات دندانی توسط متخصصین بیماری‌های دهان و دندانپزشکان دارد.

---

 سابقه و هدف: ارتباط بین بیماری‌های پریودنتال و سرطان اندومتر در برخی از مطالعات بررسی شده است. هرچند که نقش عوامل التهابی نظیر ویسفاتین در این رابطه ناشناخته است. این مطالعه با هدف ارزیابی ویسفاتین مایع شیار لثه‌ای در بیماران مبتلا به سرطان اندومتر و پریودنتیت مزمن انجام شد.
مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مورد شاهدی همسان شده از نظر سن و شاخص توده بدن بود. ۱۲۰ زن مورد مطالعه به چهار گروه تقسیم شدند. گروه بیمار شامل مبتلا به سرطان اندومتر و پریودنتیت مزمن (گروه یک=۲۰ نفر) و مبتلا به سرطان اندومتر و سالم از نظر پریودنتیت مزمن (گروه دو=۲۰ نفر) و گروه سالم شامل سالم از نظر ابتلا به سرطان اندومتر و مبتلا به پریودنتیت مزمن (گروه سه=۴۰ نفر) و سالم از نظر هر دو بیماری (گروه چهار=۴۰ نفر). مایع شیار لثه‌ای جمع‌آوری و توسط الایزا ارزیابی شد.
یافته‌ها: پارامترهای پریودنتال نظیر عمق پاکت پریودنتال، از دست رفتن اتصالات بالینی و درصد خونریزی در حین پروب در گروه یک نسبت به سایر گروه‌ها به‌طور معنی‌داری بیش‌تر بود (۰/۰۰۱>P). میانگین ویسفاتین مایع شیار لثه‌ای در گروه یک تفاوت معنی‌داری با گروه دو و چهار داشت (۰/۰۰۱>P). همچنین میانگین ویسفاتین مایع شیار لثه‌ای در گروه سه نیز تفاوت معنی‌داری با گروه چهار داشت (۰/۰۰۱>P).
استنتاج: یافته‌های مطالعه حاضر نشان‌دهنده نقش احتمالی ویسفاتین مایع شیار لثه‌ای در ارتباط بین سرطان اندومتر و پریودنتیت مزمن در شرایط التهابی است.

---

سابقه و هدف: اختلالات سیستمیک مانند دیابت یا بیماری قلبی عروقی با بیماری پریودنتال ارتباط دارند. در مطالعات متعدد، ارتباط بین بیماری پریودنتیت و سرطان‌های دستگاه گوارش گزارش شده است. با توجه به اهمیت این موضوع، هدف از مطالعه حاضر بررسی میزان شیوع اشکال مختلف پریودنتیت مزمن در بیماران مبتلا به سرطان‌های معده، مری و کلورکتال مراجعه‌کننده به بیمارستان امام ساری در سال ۹۷- ۱۳۹۶ بود.
مواد و روش‌ها: در مطالعه مقطعی حاضر، معاینه بالینی ۱۰۰ بیمار با بررسی ازدست رفتن چسبندگی بالینی (CAL)، خونریزی حین پروبینگ و از دست رفتن دندان‌ها آغاز شد. پس از ثبت عمق پروبینگ و میزان تحلیل لثه، CAL محاسبه شد و براساس طبقه‌بندی بیماری‌های پریودنتال، پریودنتیت مزمن به انواع خفیف، متوسط و شدید تقسیم شد. برای آنالیز داده‌ها از تست‌های Chi-Square و ANOVA استفاده شد.
یافته‌ها: ۱۰۰ بیمار بررسی شدند. در ۲۳ بیمار مبتلا به سرطان معده، ۸/۷درصد پریودنتیت خفیف، ۲۶/۱ درصد پریودنتیت متوسط و ۲۶/۱ درصد پریودنتیت شدید مشاهده شد. از ۱۰ بیمار مبتلا به سرطان مری، ۴۰ درصد سالم، ۴۰ درصد پریودنتیت متوسط و ۲۰ درصد پریودنتیت شدید داشتند. از ۶۷ بیمار مبتلا به سرطان کلورکتال،۷/۵ درصد پریودنتیت خفیف، ۴۶/۳ درصد پریودنتیت متوسط و ۱/۵درصد پریودنتیت شدید داشتند.
استنتاج: در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط- پیشرفته، به دلیل از دست دادن ساپورت پریودنتالی دندان‌ها که منجر به لقی آن‌ها می‌گردد، شانس از دست رفتن دندان‌ها افزایش می‌یابد که طبیعتا روند غذا خوردن بیمار مختل و زمینه برای بروز مشکلات گوارشی فراهم می‌گردد.

---

 سابقه و هدف: استئوپروز و پریودنتیت دو بیماری مرتبط با از دست رفتن استخوان می‌باشند که در میان زنان یائسه شایع است. استئوپروز یک اختلال استخوانی سیستمیک و پریودنتیت مسبب تحلیل موضعی استخوان آلوئول است. مطالعات بسیاری در مورد تأثیر استئوپروز بر بافت پریودنتال انجام شده اما نتایج آن‌ها ضد و نقیض است، بنابراین هدف از مطالعه حاضر تعیین رابطه استئوپورز با وضعیت پریودنتال در زنان یائسه بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی، بخشی از فاز دوم پروژه سلامت و سالمندی شهر امیرکلا (شمال ایران) بود که در آن ۲۱۰ زن سالمند یائسه به‌صورت تصادفی در سه گروه ۷۰ نفره انتخاب شدند.گروه‌ها شامل زنان یائسه با دانسیته استخوانی نرمال، استئوپروتیک و استئوپنیک بودند. وضعیت پریودنتال از طریق شاخص‌های PDI (Periodontal disease index)، PI(Plaque Index) و OHI-S (Simplified Oral Hygiene Index) اندازه‌گیری شد. توده معدنی استخوانی(BMD) با روش جذب سنجی اشعه ایکس با انرژی مضاعف (DEXA) دانسیتومتری اندازه‌گیری شد. داده‌ها با نرم‌افزار ۱۷SPSS و آزمون‌های آماریANOVA ،کروسکال والیس و ضرایب همبستگی پیرسون ارزیابی گردید.
یافته‌ها: میانگین سنی شرکت کنندگان ۴/۳۶±۶۵/۲۴ سال بود. میان میانگین شاخص‌های OHI(۱/۴۰±۲/۲۶)، PDI (۱/۴۲±۲/۷۶) و PI (۰/۸۷±۱/۲۳) در گروه استئوپروتیک، با میانگینOHI(۱/۶۲±۲/۰۱)، PDI (۱/۶۱±۲/۵۶) و PI (۰/۹۱±۱/۳۵) در گروه استئوپنی و میانگین OHI(۱/۳۷±۱/۷۳)، PDI (۱/۴۳±۲/۴۷) و PI (۰/۸۷±۱/۲۳) در گروه نرمال، تفاوت‌ها از نظر آماری معنادار نبود(۰/۰۵˃P). OHI، PDI و PI با BMD همبستگی خفیف منفی اما غیرمعنی‌داری نشان دادند.
استنتاج: براساس مطالعه حاضر میان استئوپورز و وضعیت پریودنتال زنان یائسه ارتباطی وجود ندارد.

---

سابقه و هدف: دیابت از بیماری‌های شایع در جهان می‌باشد و کنترل قند خون و بیماری‌های لثه ارتباط متقابلی با یکدیگر دارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی وضعیت پریودنتال در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، مراجعه کننده به مراکز درمانی امام خمینی و طوبی شهرستان ساری در سال ۹۸ـ ۱۳۹۷ بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، جامعه آماری شامل زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ (کنترل شده و کنترل نشده) بود. ۱۰۷ نفر به‌طور تصادفی انتخاب شدند. جهت بررسی وضعیت دیابت مقادیر HbA۱C و برای بررسی وضعیت پریودنتال  شاخص CPI (Community Periodontal Index) مورد ارزیابی قرار گرفتند. آنالیزهای آماری با استفاده از آمار توصیفی و نرم‌افزار ۲۴ SPSS انجام گرفت.
یافته‌ها: در این مطالعه ۱۰۷ زن مبتلا به دیابت با میانگین سنی ۱۱/۲±۴۹/۷ سال ازنظر وضعیت پریودنتال بررسی شدند. در ۴۶/۷درصد بیماران، دیابت کنترل شده و ۳۷/۴ درصد دیگر کنترل نشده بود. در بررسی وضعیت پریودنتال، ۴۰/۲ درصد سالم، ۳۰/۸ درصد مبتلا به التهاب لثه و ۲۹ درصد مبتلا به پریودنتیت بودند. مقدار شاخص CPI، ۸/۵±۱/۰ بود و در بررسی شاخص نیازهای درمانی پریودنتال کد ۳ (پاکت ۵-۴ میلی‌متر) بیش‌ترین فراوانی را داشت.
استنتاج: از آنجایی که بر اساس مطالعه حاضر، بیش‌ترین فراوانی شاخص نیازهای درمانی پریودنتال مربوط به کد ۳ (پاکت ۵-۴ میلی‌متر) بود، رعایت بیش‌تر بهداشت دهان و دندان در افراد دیابتی و پیگیری معاینات منظم دندانپزشکی توصیه می‌شود.