سابقه و هدف: نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی درمانی(CIPN) یک شرایط ناتوانکننده میباشد، که ممکن است نیاز به کاهش یا قطع دوز شیمی درمانی داشته باشد. شناسایی روشهای موثر در درمان CIPN، نیازمند تعیین میزان فراوانی CIPN است. با توجه به نبود مطالعه جامعی در کشور، مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی نوروپاتی محیطی ناشی از شیمی درمانی در بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) ساری انجام گرفت.
مواد و روشها: این مطالعه طولی روی بیماران مبتلا به سرطان دریافت کننده مشتقات Thalidomide، آلکالوئیدهای وینکا، تاکسان، مهارکنندههای پروتئازوم، پلاتینومها و ناپایدارکنندههای میکروتوبول مراجعهکننده به مرکز جامع سرطان بیمارستان امام خمینی ساری (سال 1401-1400) انجام شد. سنجش نوروتوکسیسیتی توسط پرسشنامه EORTC QLQ-CIPN20 قبل از شروع سیکل شیمی درمانی و 3 ماه بعد مورد بررسی قرار گرفت. از آزمونهای آماری منویتنی و T-test و chi-square در نرمافزار SPSS جهت آنالیز آماری استفاده شد.
یافتهها: در این بازه زمانی 103 بیمار وارد مطالعه شدند. 54 بیمار (52/4 درصد) کمتر از 55 سال و 49 بیمار (47/6 درصد) در محدوده سنی بالای 55 سال قرار داشتند. 49 نفر (47/6درصد) در پیگیری 3 ماهه دارای نوروپاتی ناشی از شیمی درمانی بودند. درصد فراوانی علایم در زنان بیشترمشاهده شد، اما فاقد معنیداری بود(0/110=P). همچنین میانگین شاخص توده بدنی در بیمارانی که تجربه نوروپاتی داشتند، بیشتر از بیماران بدون نوروپاتی بود.
استنتاج: در مطالعه حاضر نزدیک به نیمی از بیماران دچار عارضه CIPN شدند که نیاز به آموزش و مداخلات پیشگیرانه را مطرح میکند.