Mendeley  

Zotero  

Rabiee S, Saeedpanah M. Comparing the efficacy of intra-amniotic prostaglandin (PG) and oxytocin with rising induction in termination of second trimester pregnancy. J Mazandaran Univ Med Sci 2009; 19 (69) :33-37
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-535-fa.html

سابقه و هدف: در حال حاضر در ایران، ختم حاملگی در مواردی که ناهنجاری های جنینی مغایر با حیات وجود داشته باشد، قانونی است. برای ختم حاملگی باید روش های موثر، کم عارضه و بی خطر مورد بررسی قرار گیرند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی و میزان عوارض دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسیتوسین و القا افزایشی زایمان(Rising Induction) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی تصادفی روی 40 زن باردار 25-18 هفته، شکم اول یا دوم مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه همدان، که بدلیل آنومالی جنینی کاندید ختم حاملگی در سه ماهه دوم بودند، انجام شد. افراد مورد مطالعه به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند. در گروه اول ابتدا برای بیمار یک آمپول پروستاگلاندین E2 داخل کیسه آب همراه با کنترل سونوگرافی و با سوزن اسپاینال تزریق شد و پس از 6 ساعت با 20 واحد اکسیتوسین در 500 cc سرم اینداکشن جهت بیمار انجام شد. سرعت انفوزیون تا رسیدن به انقباض های موثر هر 30- 15 دقیقه افزایش مییافت. در گروه دوم (القا افزایشی)، اکسیتوسین به میزان 50 واحد داخل 1000 cc سرم ریخته شده و پس از تزریق 500 cc از آن، 50 واحد دیگر اکسیتوسین به 500 cc سرم باقیمانده اضافه شد. سرعت انفوزیون اکسیتوسین بر اساس رسیدن به انقباض های موثر تنظیم شد. پس از آن بیماران هر دو گروه از نظر طول مدت زایمان، دوز کلی اکسیتوسین مصرفی و بروز عوارض جانبی مورد بررسی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمونهای آماری تی تست و کای دو آنالیز شدند.
یافته ها: میزان موفقیت در هر دو گروه تحت مطالعه 100 درصد بود. میانگین طول مدت زمان زایمان در گروه اول 5.59±19.75 ساعت و در گروه القا افزایشی 6.49±30.20 ساعت بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P<0.00). عارضه جانبی فقط در یک مورد به صورت اسهال در گروه درمانی اول دیده شد و توزیع فراوانی عوارض جانبی در دو گروه درمانی تفاوت معنی داری از نظر آماری نداشت. متوسط دوز اکسیتوسین در گروه اول 20 واحد و در گروه دوم 200 واحد بود که از نظر آماری اختلاف کاملا معنی دار بود .(P<0.0025)
استنتاج: این بررسی نشان داد که میانگین طول مدت زایمان و میزان اکسیتوسین مصرفی در روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین کمتر از روش القای افزایشی است.