سابقه و هدف: استفاده از داربست‌های سه بعدی با قابلیت شبیه سازی محیط سه بعدی داخل بدن، چشم انداز جدیدی در تمایز هدفدار و استفاده درمانی از سلول‌های بنیادی گشوده است. در این مطالعه ما به بررسی میزان سازگاری و بقاء سلول‌های بنیادی CD93 با داربست زیست تخریب پلی کاپرولاکتون- ژلاتین پرداختیم.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، داربست سه بعدی پلی کاپرولاکتون ژلاتین با استفاده از روش الکتروریسی سنتز شد و ساختار مولکولی داربست توسط میکروسکوپ الکترونی ((SEM بررسی شد. سطح داربست توسط اشعه UV استریل‌سازی شد و سلول‌های بنیادی خونساز CD93 که قبلاً جداسازی شده بودند، به دو گروه کشت در محیط معمولی (plate) و کشت بر روی داربست (Scaffold+Cell) تقسیم شدند. بقاء و رشد سلول‌ها از طریق assay MTT و میکروسکوپ الکترونی در روزهای 7، 14 و 28 بعد از کشت بررسی شد.

یافته‌ها: بررسی میکروسکوپ الکترونی در روز هفتم نشانگر چسبندگی مناسب سلول های CD93 به فیبرهای داربست و ترشح ماتریکس خارج سلولی بود. در بررسی میزان بقاء سلول ها در روزهای 7، 14 و 28 پس از کشت، تفاوت معنی‌داری بین دو گروه وجود نداشت، ولی در گروه Scaffold+Cell در روزهای 7 و 14 و 28 تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (05/0< p).

استنتاج: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد داربست سلولی نانوفیبر PCL دارای سازگاری بالائی با سلول‌های بنیادی CD93 است و مجاورت با این داربست باعث افزایش بقاء و رشد سلول ها می‌شود. استفاده از این داربست می‌تواند در افزایش کارائی درمان در مطالعات بعدی در زمینه درمان آسیب‌های بافتی و زخم‌ها توسط سلول های بنیادیCD93  موثر باشد.