سابقه و هدف: پریودنتیت و ژنژیویت، بیماری‌های التهابی بافت‌های حمایت کننده دندان می‌باشند. ماست سل‌ها سلول‌های التهابی هستند که می‌توانند در تخریب بافت همبند در بیماری پریودنتال نقش داشته باشند. در این مطالعه به بررسی تعداد ماست سل‌ها در بافت لثه ای در بیماری‌های پریودنتال و مقایسه آن با حالت سلامت می‌پردازیم.

مواد و روش‌ها: این مطالعه موردی –شاهدی، بر روی ۶۰ نمونه بافتی به دست آمده از ۱۵ بیمار دارای پریودنتیت پیشرفته، ۱۵ بیمار دارای پریودنتیت متوسط، ۱۵ بیمار دارای ژنژیویت و ۱۵ نمونه از لثه سالم (گروه کنترل) انجام شد. بیوپسی‌های به دست آمده طی جراحی فلپ یا افزایش طول تاج، با تولوئیدین بلو و هماتوکسیلین ائوزین رنگ‌آمیزی شدند.

یافته‌ها: تعداد ماست سل‌ها در چهار گروه تفاوت معنی‌داری داشته است (۰۰۱/۰p<). تفاوت معنی‌داری از نظر تعداد ماست‌سل‌ها در حالت سلامت در مقایسه با پریودنتیت متوسط و پیشرفته و ژنژیویت مشاهده شد (۰۰۱/۰ p<)، ولی تعداد ماست‌سل‌ها در پریودنتیت متوسط و پیشرفته در مقایسه باژنژیویت (۰۵/۰<p) و در مقایسه بین پریودنتیت پیشرفته و پریودنتیت متوسط تفاوت معنی‌داری را نشان نداد (۰۵/۰<p). بین تعداد ماست سل‌ها و درجه التهاب میکروسکوپی ارتباط معنی‌داری دیده نشد (۰۹/۰=p).

استنتاج: به نظر می‌رسد که ماست سل‌ها در پاتوژنز بیماری‌های پریودنتال نقش داشته باشند، لیکن مطالعات بیش‌تر در این زمینه توصیه می‌شود.