سابقه و هدف: شیوع فقدان دندان لترال در ماگزیلا حدود۱-۲ درصد است‌که مجموعاً ۲۰ درصدکل غیبت‌های دندانی را شامل می‌شود. افزایش دانش در زمینه علل و ویژگی‌های ظاهری این بیماران، در تشخیص و طرح درمان بسیار کمک‌کننده است. هدف این مطالعه مشخص کردن ویژگی‌های دنتال و اسکلتال بیماران با فقدان مادرزادی لترال ماگزیلاری است.

مواد و روش‌ها: این مطالعه تحلیلی، شامل کست دندانی و لترال سفالومتری قبل درمان از ۲۶ بیمار با فقدان مادرزادی دندان لترال ماگزیلاری به صورت یک یا دو طرفه است. پارامترهای زیر مورد ارزیابی قرار گرفت: فضای بین کانینی ماگزیلا و مندیبل، فضای بین مولری ماگزیلا و مندیبل، اوربایت، اورجت، فقدان دندان و یا سایر آنومالی‌های دندانی، SNA، SNB، ANB و شاخصWits. در نهایت پارامترهای به دست آمده نسبت به گروه کنترل با اکلوژن نرمال توسط
t-test مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته‌ها: ۸ مورد از ۲۶ بیمار، فقدان دوطرفه دندان لترال ماگزیلا داشتند و از ۱۸ مورد با فقدان یک طرفه، ۶۷/۶۶ درصد (۱۲ مورد) از دست دادن دندان در کوادرانت سمت راست ماگزیلا دیده شد. فقدان دندان لترال در ۱۲ بیمار همراه با سایر آنومالی‌ها یا غیبت مادرزادی سایر دندان ها همراه بود. در مقایسه با گروه کنترل، اورجت به طور معنی‌داری کم‌تر بود (۰۵/۰= p) و فضای بین کانین در فک بالا و پایین کوچک‌تر بود. ANB و شاخص Wits نیز به طور مشخصی در این گروه کاهش یافته بود (۰۵/۰= p).

استنتاج: فقدان دندان لترال ماگزیلاری به شدت با سایر آنومالی های دندانی مرتبط بود و اکثر بیماران با این مشکل، تمایل اسکلتال و دنتال CL III داشتند.

ریلپس یک ریسک فاکتور غیر قابل پیش‌بینی برای هر بیمار است. باید قبل از آغاز درمان، بیماران از ریسک ریلپس در درازمدت و راه‌های کاهش آن آگاه گردند. بعضی از علل ریلپس در کنترل ارتودنتیست هستند، اما بقیه، نظیر تغییرات بافت نرم و رشد تاخیری، تحت مدیریت درمانگر نبوده و از این رو ممکن است مسئول تغییرات موقعیت دندان‌‌ها، در دراز مدت باشند. لذا، ریتنشن بعد از درمان ارتو بوسیله محققین و ارتودنتیست‌ها توصیه می‌گردد. هدف از ریتنشن نگهداری دندان ها در جای صحیح خود بعد از پایان درمان است. در این مقاله سعی شده مروری بر علل ریلپس و راه‌های کاهش آن با استفاده از ریتینرها و درمان های کمکی جدید داشته باشیم.