۲ نتیجه برای رضایی طالشی
سیده فاطمه رضایی طالشی، نادیا الیاسی گرجی، نگاره صالح آبادی، هدیه رونقی، سید جابر موسوی، محمد ابراهیمی ساروی،
دوره ۳۱، شماره ۲۰۵ - ( بهمن ۱۴۰۰ )
چکیده
سابقه و هدف: در این پژوهش، میزان شیوع TMD و ارتباط آن با متغیرهای دموگرافیک، سابقه درمان ارتودنسی و مندیبولار موبیلیتی در بیماران مراجعه‌کننده به کلینیک دانشکده دندانپزشکی ساری مورد ارزیابی قرارگرفته است.
مواد و روش‌ها: در مطالعه‌ی مقطعی حاضر، ۶۸ نفر از بیماران مراجعه‌کننده به کلینیک دانشکده دندانپزشکی ساری انتخاب شدند. اطلاعات به روش مصاحبه شفاهی و معاینات بالینی جمع‌آوری گردید و ارتباط بین TMD و متغیرهای مورد نظر با استفاده از SPSS V,۲۲ و آزمون‌های chi-square و fisher مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: ۷۵ درصد (۵۱ نفر) از جمعیت مورد مطالعه (۳۵/۳ درصد مرد و ۶۴/۷ درصد زن) دچار TMD بودند. از این میان، ۱۴ نفر سابقه درمان ارتودنسی داشتند و ۳۴ نفر از آن‌ها واجد درآمدی کم‌تر از ۱ میلیون تومان در ماه بودند، همچنین ۴۹ نفر از آن‌ها شهرنشین بودند. میزان حداکثر باز شدگی دهان نیز در افراد فاقد TMD، ۷± ۴۴/۵۲ میلی‌متر گزارش شد که به لحاظ آماری فاقد سطح معنی‌داری می‌باشد (۰/۸۴=P). همچنین علی‌رغم بیش‌تر بودن حداکثر میزان جابجایی لترالی فک پایین به سمت راست (۰/۲=P) و چپ (۰/۸۴=P). در افراد فاقد TMD، این ارتباط نیز به لحاظ آماری معنادار نمی‌باشد.
استنتاج: سابقه درمان ارتودنسی می‌تواند در ایجاد TMD تاثیرگذار باشد و همچنین بهبود وضعیت اقتصادی، پیگیری بیش‌تر بیمار را در پی دارد که همین امر از ابتلا و پیشرفت TMD در بیماران می‌کاهد؛ ولی این ارتباط با سایر متغیرها معنادار نبوده است.
امیرحسین مودبی، آویده معبودی، جمشید یزدانی چراتی، محمد هاشمی، سیده فاطمه رضایی طالشی،
دوره ۳۴، شماره ۲۳۷ - ( مهر ۱۴۰۳ )
چکیده
سابقه و هدف: امروزه یکی از بهترین و مناسب‌ترین استراتژی‌های درمانی در نواحی بی‌دندانی استفاده از ایمپلنت جهت تقویت زیبایی و سیستم جویدن می‌باشد. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط این درمان بر کیفیت زندگی مرتبط با دهان در بیماران مراجعه‌کننده در مراکز خصوصی، انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی توصیفی– تحلیلی (مقطعی)، ۳۴۹ بیمار مراجعه‌کننده به مطب‌های خصوصی طی سال‌های ۱۳۹۶ تا ۱۴۰۰ به صورت تصادفی انتخاب شدند. از این بیماران خواسته شد تا پرسشنامه ۱۴OHIP- را جهت ارزیابی کیفیت زندگی مرتبط با دهان تکمیل کنند. متغیرهای سن، جنس، محل قراردهی ایمپلنت، تعداد دندان‌های از دست رفته در ارتباط با کیفیت زندگی مورد بررسی قرار گرفتند. با توجه به میانگین به‌دست آمده از پرسشنامه، هر یک از بیماران در یکی از دسته‌های خیلی خوب، خوب، متوسط، بد و خیلی بد (از ۰ تا ۱۱ خیلی خوب، ۱۲ تا ۲۲ خوب، ۲۳ تا ۳۴ متوسط، ۳۵ تا ۴۵ بد، و ۴۶ تا ۵۶ خیلی بد) ارزیابی شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از میانگین± انحراف‌معیار برای متغیرهای کمی استفاده شد. در نهایت داده‌ها با استفاده از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس با ۰۵/۰=P و آزمون رگرسیون چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: در مجموع ۳۲۵ پرسشنامه تکمیل شد. ۱۶۷ نفر (۴/۵۱ درصد) زن (با میانگین سنی ۸/۴۶±۴۴/۱۸ سال) بودند. میانگین کلی کیفیت زندگی مرتبط با دهان بیماران پس از درمان ایمپلنت خوب بود (۳/۵۶±۱۶/۸۰. کیفیت زندگی مرتبط با دهان کلی ۹۸/۸ درصد خوب بود و تنها ۲/۱ درصد از بیماران ضعیف بودند. بین تعداد، محل ایمپلنت‌ها، زمان سپری شده از درمان و جنسیت با کیفیت زندگی مرتبط با دهان بیماران تفاوت معنی‌داری وجود داشت (۰/۰۰۱>P، ۰/۰۲۵P=، ۰/۰۴۸P= و ۰/۰۰۱P<) به‌طوری‌که بیماران با تعداد ایمپلنت بیش‌تر، کیفیت زندگی مرتبط با دهان کم‌تری داشتند ومیانگین کیفیت زندگی مرتبط با دهان در بیماران با مدت زمان وجود ایمپلنت بیش از سه سال نسبت به بیماران با مدت زمان وجود ایمپلنت کم‌تر از سه سال، بالاتر بوده است. همچنین میانگین کیفیت زندگی مرتبط با دهان در زنان بیش‌تر از مردان بوده است. به‌صورت کلی می‌توان بیان کرد که کیفیت زندگی مرتبط با دهان در سنین بالا از سنین پایین، کم‌تر است(۰/۰۰۱P<). همچنین باید اشاره کرد که تعداد ایمپلنت‌ها با ضریب بتای استاندارد(۰/۰۴۵) بالاترین تاثیر رگرسیونی را بر کیفیت زندگی مرتبط با دهان داشته است.
استنتاج: کیفیت زندگی مرتبط با دهان در بیماران با هر دو فک درگیر ایمپلنت، به‌طور معنی‌داری پایین‌تر از افرادی بود که فقط در فک بالا یا فقط در فک پایین ایمپلنت دارند. با افزایش مدت زمان وجود ایمپلنت، میزان کیفیت زندگی مرتبط با دهان بیماران به‌طور معنی‌داری کاهش می‌یابد. کیفیت زندگی مرتبط با دهان بیماران در خانم‌ها به‌طور معنی‌داری بالاتر بود. تفاوت معنی‌داری بین سطح تحصیلات بیماران با کیفیت زندگی مرتبط با دهان مشاهده نشد. کیفیت زندگی مرتبط با دهان بیماران مسن‌تر به‌طور محسوسی پایین‌تر بوده است. بین متغیرهای دارای اثر بررسی شده تعداد ایمپلنت‌ها بیش‌ترین تاثیر را داشته و سن و جنسیت کم‌ترین تاثیر را داشتند.
mazums.ac.ir