فاطمه بابانژاد، جمشید یزدانی چراتی، بیژن شعبانخانی، رسول علیاننژاد، ساسان صایر، سعید قاسمخانی،
دوره ۲۸، شماره ۱۶۱ - ( خرداد ۱۳۹۷ )
چکیده
سابقه و هدف: سرطان ریه یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در جهان و سومین عامل مرگ و میر در ایران است. هدف مطالعه حاضر تحلیل بقای بیماران مبتلا به سرطان ریه و شناسایی متغیرهای تأثیرگذار بر بقای بیماران مزبور می باشد.
مواد و روش‌ها: دراین مطالعه همگروه تاریخی، داده‌ها از پروندههای پزشکی ۲۵۹ نفر از مبتلایان به سرطان ریه که بین سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۴ به بیمارستان شریعتی تهران مراجعه نموده بودند، استخراج شد. رخداد موردنظر، فوت بیمار بر اثر سرطان ریه تعیین گردید. برای برآورد احتمال بقای بیماران از روش کاپلان مایر و اثر متغیرهای مختلف بر زمان بقای بیماران از مدل مخاطرات متناسب کاکس در نرمافزار R استفاده شد.
یافته‌ها: در مطالعه حاضر میانگین سن تشخیص بیماران ۴۶/۱۲±۸۶/۶۲ می باشد. هم‌چنین میانگین و میانه بقای بیماران به ترتیب ۳۳/۳±۹۳/۲ و ۴/۲ سال به دست آمد. تعداد ۱۴۰ نفر (۵۴ درصد) از بیماران فوت نمودند. احتمالهای بقای ۱، ۲ و ۳ ساله به ترتیب ۶۳ درصد ، ۵۳ درصد و ۴۶ درصد برآورد گردید. براساس نتایج مدل مخاطرات متناسب کاکس (۰۵/۰p<) بین زمان بقای بیماران و متغیرهای PCO۲ (۰۲۱/۱HR=)، سن تشخیص بیماری (۸۰۵/۰HR=)، نوع تومور NSCLC نسبت به SCLC (۵۶۷/۰HR=) و متاستاز مغز (۷۹۲/۱HR=) ارتباط معنی دار وجود دارد.
استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان ریه بسیار کوتاه است و با افزایش سن بیماران کاهش می‌یابد. هم‌چنین خطر مرگ در بیماران دارای سرطان ریه سلول کوچک (SCLC) و بیمارانی که دچار متاستاز مغز شده اند، بیش تر از سایر بیماران می باشد.
mazums.ac.ir