امین بارانی، فرزانه متفقی، محمد اقبالی، سارا نجاری، مائده حیدری، ملیکا پورحسین، مهناز عطااللهی اشکور، محمد علی ابراهیم زاده،
دوره ۳۳، شماره ۲۲۵ - ( مهر ۱۴۰۲ )
چکیده
سابقه و هدف: هیپوکسی می‌تواند منجر به اختلال در عملکرد بدن شود و با پاتولوژی بیماری کوه گرفتگی، بیماری قلبی عروقی و سکته مغزی مرتبط است. هیپوکسی موجب استرس اکسیدتیو و تولید ذرات فعال اکسیژن می‌گردد. کلپر و کندور فعالیت آنتی‌اکسیدانی خوبی داشت و پتانسیل استفاده در کووید-۱۹ را دارند. تا امروز چیزی در خصوص فعالیت آنتی‌هیپوکسی این گیاهان گزارش نشده است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، اثر محافظتی میوه گلپر و رزین کندور در مقابل مرگ و میر ناشی از هیپوکسی در موش سوری نر با سه مدل هیپوکسی خفگی، خونی و جریان خونی به دو روش خوراکی و تزریقی بررسی شد.
یافته‌ها: اثر گلپر تزریقی در هیپوکسی گردش خونی، خفگی و خونی بسیار خوب و قوی بود. این عصاره در دوزهای ۳/۹۰، ۷/۸۱ و mg/kg ۳۱/۲۵ به‌ترتیب اثری مشابه با کنترل مثبت (پروپرانولول) در این سه تست نشان داد. در تست هیپوکسی گردش خونی، کندور به شکل گاواژ در دوز mg/kg ۶۲/۵، اثری معادل کنترل مثبت از خود نشان داد. گلپر به شکل تزریقی و کندور به فرم خوراکی موثر تر بودند.
استنتاج: ترکیبات فعالیت محافظتی بسیار خوبی در تمامی مدل‌ها از خود نشان دادند و حتی در دوزهای پایین اثری مشابه کنترل مثبت از خود نشان دادند. به نظر می‌رسد این گیاهان پتانسیل خوبی برای استفاده در شرایط هیپوکسی را داشته باشند.
محمد اقبالی، امین بارانی، محمد حسین حسین زاده، فرشته مسکین، پروانه عطااللهی، محمد علی ابراهیم زاده،
دوره ۳۵، شماره ۲۴۳ - ( فروردین ۱۴۰۴ )
چکیده
سابقه و هدف: هیپوکسی می‌تواند منجر به بروز اختلال در عملکرد بدن شود. هیپوکسی با پاتولوژی کوه گرفتگی، بیماری قلبی عروقی و سکته مرتبط است و به مرگ و میر در بسیاری از کشورها منجر می‌شود. خارمریم گیاهی است که فعالیت آنتی‌اکسیدانی خوبی دارد. این مطالعه با هدف بررسی فعالیت آنتی‌هیپوکسی عصاره متانولی خارمریم و ماده موثره آن، سیلیمارین در سه مدل مختلف هیپوکسی در موش سوری، انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، اثر محافظتی عصاره متانولی اندام هوایی خارمریم و سیلیمارین در مقابل مرگ و میر ناشی از هیپوکسی در موش سوری با سه مدل هیپوکسی خفگی، خونی و جریان خونی بررسی شد. دوز۲۵۰-۶۲,۵ از عصاره متانولی و دوزهای ۱۰۰-۱۲.۵ mg/kg از سیلیمارین استفاده شد. در تست هیپوکسی خفگی، فنی توئین (۵۰ mg/kg، داخل صفاقی) و در دو تست بعدی پروپرانولول ۲۰ و ۳۰ mg/kg، داخل صفاقی) به عنوان کنترل مثبت به کار رفت. نرمال سالین به عنوان کنترل منفی به کار گرفته شد.آنالیز واریانس یک سویه و متعاقب آن نیومن کولز (با گراف پد پریزم ۸) به منظور تعیین اختلاف بین میانگین‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: ترکیبات در تمامی تست‌های آنتی‌هیپوکسی، در مدل‌های خونی، گردش خونی و خفگی توانستند اثرات محافظتی خوبی در افزایش زمان زنده ماندن موش‌های سوری نر حتی در دوزهای پایین از خود نشان دهند. سیلیمارین در تمامی مدل‌ها موثر بوده و اثری مشابه پروپرانولول و فنی‌توئین که به عنوان کنترل مثبت به کار رفتند، از خود نشان داد. به جز در مدل خفگی، عصاره در ۵/۶۲ اثری اثری معادل سیلیمارین با دوز ۵/۱۲ mg/kg داشت.
استنتاج: وجود سیلیمارین در عصاره، می‌تواند مسئول ایجاد فعالیت آنتی‌هیپوکسی مشاهده شده در آن باشد. خارمریم و سیلیمارین هر یک فعالیت محافظتی خوبی را در تمامی مدل‌های آنتی‌هیپوکسی از خود نشان داد، جایی که عموماً معادل یا موثرتر از کنترل مثبت بودند.
mazums.ac.ir