سابقه و هدف: در صورت اثبات وجود بافت زیستا (viable) بعد از انفارکتوس قلبی، امکان بازگشت فعالیت میوکارد پس از ریواسکولاریزاسیون موفق وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش اسکن تالیوم و MRI قلبی در تعیین قابلیت حیات (viability) میوکارد است.
مواد و روشها: مطالعه به صورت مقطعی در بیمارستان قلب شهید رجایی تهران طی سالهای ۹۲- ۱۳۹۱ بر روی ۱۷ بیمار با سابقه STEMI انجام شد. علاوه بر انجام اسکن تالیوم، MRI قلب با تزریق گادولینیوم انجام شد. جذب بیش از ۵۰ درصد تالیوم بعد از ۴ ساعت از زمان تزریق و نیز انهنسمنت تاخیری کم تر یا مساوی ۵۰ درصد بعد از ۱۰ دقیقه از زمان تزریق در MRI در هر سگمان، به عنوان بافت زیستا در نظرگرفته شد.
یافتهها: ۲۸۹ سگمان در هر روش بررسی شد که ۶/۱۵ درصد از آنها در اسکن تالیوم و ۳۵ درصد از آنها در MRI، غیرقابل حیات گزارش شدند. در سگمانهای اپیکال سپتال و اپکس، توافق قابل توجهی بین یافتههای دو روش مشاهده شد (k:۰,۶۵۳ و k:۰,۷۵۷ به ترتیب).
استنتاج: میزان درصد میوکارد غیرقابل حیات (non-viable) در MRI نسبت به اسکن تالیوم بالاتر گزارش شد و هم چنین توافق قابل توجهی بین یافته های MRI و SPECT در تعیین قابلیت حیات میوکارد در سگمان های اپیکال سپتال و اپکس مشاهده شد.