سابقه و هدف: کاتاراکت در میان سالمندان شیوع بالایی دارد. ۴۶ درصد از افراد بالای ۷۵ سال ازکاتاراکت رنج می برند. جراحی کاتاراکت، شایع ترین شیوه درمان در بیماران سالمند می باشد. از سوی دیگر، بیماران مسن اغلب دچار بیماری های دیگر هم هستند. پس انتخاب روش بی هوشی مناسب با کم ترین عوارض و خطرات توجهات ویژه ای را می طلبد. مطالعه حاضر با هدف بررسی و مقایسه سه روش بی هوشی، طرح ریزی و اجرا گردید.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مشاهده ای- مقطعی با نمونه گیری آسان در تابستان ۱۳۸۳ بر روی ۱۲۰ بیمار در ۳ گروه ۴۰ نفری شامل بی هوشی عمومی، بی حسی موضعی + آرامبخش، بی حسی منطقه ای + آرامبخش در مرکز پزشکی فیض اصفهان انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه بود. برای مقایسه میانگین متغیرهای کمی از آزمون آنالیز واریانس یک سویه و برای مقایسه فراوانی نسبی متغیرهای کیفی از آزمون مجذور کای استفاده شد. مقادیر P<۰,۰۵ معنی دار تلقی گردید.
یافته ها: میانگین نمره رضایت مندی جراح، رضایت مندی بیمار، میانگین شدت تهوع بعد از عمل و میانگین نمره درد بیمار بین سه گروه، اختلاف معنی داری دارد (P<۰,۰۰۱). فراوانی نسبی بروز استفراغ بعد از عمل بین سه گروه، اختلاف معنی داری ندارد (P=۰.۳۳).
استنتاج: با توجه به نتایج این پژوهش، روش بی حسی موضعی همراه با تجویز آرام بخش های ملایم از راه ورید به عنوان روش مطمئن و موثر برای جراحی کاتاراکت، پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: یکی از روشهایی که برای پیشگیری از افت فشارخون حین دیالیز مطرح شده، استفاده از تغییر غلظت سدیم محلول دیالیز و تغییر سرعت برداشت مایعات می باشد که پروفایل های سدیم و اولترافیلتراسیون گفته می شود. اما یکی ازعوارض این روش، افزایش زیاد در وزن بین جلسات دیالیز می باشد. هدف این مطالعه مقایسه تاثیر دو نوع پروفایل های خطی و پلکانی سدیم و اولترافیلتراسیون بر افت فشارخون و اضافه وزن بین جلسات دیالیز بود.
مواد و روش ها: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی بوده که بصورت متقاطع انجام شد. تعداد ۲۶ بیمار تحت همودیالیز مراجعه کننده به دو مرکز همودیالیز بیمارستان های حضرت علی اصغر (ع) و الزهرا (س) اصفهان هر یک به مدت سه جلسه با روش معمول (غلظت ثابت سدیم بر روی ۱۳۸ میلی مول در لیتر)، ۳ جلسه با روش پروفایل ۱ سدیم و پروفایل ۱ اولترافیلتراسیون (پروفایل خطی) و سه جلسه دیگر نیز با روش پروفایل ۳ سدیم و پروفایل ۳ اولترافیلتراسیون (پروفایل پلکانی) تحت دیالیز قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی شامل c۲ و تی مستقل استفاده شد.
یافته ها: در این مطالعه ۲۶ بیمار تحت همودیالیز (۱۶ مرد، ۱۲ زن) با میانگین سنی ۱۹±۴۶,۸ سال شرکت داشتند. در هر گروه تعداد ۷۸ جلسه دیالیز و در مجموع ۲۳۴ جلسه دیالیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج مطالعه نشان داد که میزان بروز هیپوتانسیون و تعداد تدابیر درمانی در گروه پروفایل خطی سدیم و پروفایل خطی اولترافیلتراسیون و گروه پروفایل پلکانی سدیم و پروفایل پلکانی اولترافیلتراسیون در مقایسه با گروه معمول (کنترل) بطور معنی داری کاهش یافت (p<۰.۰۵) ولی میزان آنها درگروه پروفایلهای خطی و پلکانی تفاوت معنی داری نداشت. همچنین اضافه وزن بین جلسات دیالیز در میان سه گروه، تغییر چندانی نداشت.
استنتاج: بکارگیری پروفایلهای سدیم و اولترافیلتراسیون با تنظیم غلظت سدیم و میزان برداشت اولترافیلتراسیون از افت فشارخون در طول دیالیز جلوگیری کرده و مداخلات درمانی و پرستاری را کاهش می دهد، بدون اینکه وزن بین جلسات دیالیز را افزایش دهد. بنابراین استفاده از پروفایلهای سدیم و اولترافیلتراسیون (نوع خطی و پلکانی) نسبت به روش معمول پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: استفاده از PCR برای شناسایی و جدا نمودن ژن ‌ها یک روش نسبتا سریع و دقیق می باشد. نکته قابل تامل در این تکنیک هدفمند طراحی نمودن پرایمرهای مورد استفاده می‌ باشد. پرایمرها طوری طراحی می ‌شوند که نه تنها ویژگی‌ های ژنوم در نظر گرفته شود، بلکه کلونینگ ژن نیز منظور و یا به عبارت دیگر تسهیل گردد. آنتی بیوتیک استرپتومایسین توسط استرپتومایسز گریزئوس با به کار بردن دسته ژنی Str با بیش از ۲۵ ژن تولید می ‌شود. این دسته ژنی دارای ژن StrR است که پروتئین تنظیم کننده اختصاصی این دسته ژنی را کد می ‌نماید. هدف از این تحقیق جدا نمودن ژن StrR۲ بدون پروموتر آن و سپس کلونینگ آن بود.
مواد و روش ها: جهت جدا نمودن ژن StrR بدون پروموتر ذاتی خود، StrR۲ فاقد پروموتر آغازگرهای مختلفی طراحی گردید. یک جفت از این آغازگرها (St Nes)، ژن StrR را در ژنوم شناسایی کرد و همچنین Nested-PCR برای شناسایی ژن StrR۲ تکثیر شده نیز به کار رفت. در سایر آغازگرها (Str nP۲ و Str nP۱) جایگاه ‌های BamHI و XbaI طراحی شد، این آغازگرها نه تنها ژن StrR۲ را تکثیر کردند، بلکه جایگاه ‌های برش آنزیمی در قطعات تکثیر شده را نیز ایجاد کردند.
یافته ها: ژن StrR۲ فاقد پروموتر با استفاده از PCR تکثیر گردید و ساختار آن مورد تایید قرار گرفت. کلونینگ این ژن به‌ طور موفقیت آمیز صورت گرفت. سپس ساختار پلاسمیدهای نوترکیب با استفاده از روش ‌های مختلف چون الکتروفورز،PCR وهضم آنزیمی مورد تایید قرار گرفت.
استنتاج: با استفاده از این وکتور می ‌توان ژن StrR۲ فاقد پروموتر را در وکتورهای ویژه استرپتومایسز که واجد پروموترهای القایی هستند ساب کلون نمود.