---

سابقه و هدف: اختلالات حرکات روده‌ای (ایلئوس) و درد بعد از عمل جراحی شکمی در بین افراد از نظر شدت و طول مدت متفاوت می‌باشد. ایلئوس و درد بعد از عمل پدیده‌های یاتروژنیک مهمی هستند که هزینه بستری در بیمارستان، موربیدیته و طول زمان بستری را افزایش می‌دهند. این تحقیق به منظور تعیین اثر پاشیدن بوپی واکائین داخل صفاقی در کاهش درد و کاهش اختلال حرکات روده‌ای انجام شد. مواد و روش‌ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سوکور بر روی ۱۲۰ بیمار ۱۵ تا ۸۰ ساله که کاندید جراحی شکمی (آپاندکتومی، کله سیستکتومی یا لاپاراتومی) در یک بیمارستان آموزشی ریفرال بودند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند گروه مورد mg/kg ۱ بوپی واکائین ۵ درصد در ۲۰ سی‌سی نرمال سالین و گروه شاهد فقط ۳۰ سی سی نرمال سالین داخل صفاقی دریافت کردند. سپس اطلاعاتی از قبیل تهوع، استفراغ، بی‌اشتهایی، اتساع شکمی،سمع صدای روده‌ای و دفع گاز و مدفوع در ۶، ۱۲، ۱۸، ۲۴ و ۴۸ ساعت بعد از جراحی اندازه‌گیری و ثبت شد. یافته‌ها: در گـروه دریافت‌کننـده بوپی واکائیـن داخـل صفاقی برگشت حرکات روده ۱۲ تا ۱۸ ساعت زودتر اتفاق افتاد (۰۰۱/۰= p) و میزان شدت درد بعد از جراحی کمتر گزارش شد (۰۰۱/۰= p). کاهش تهوع واستفراغ و بی‌اشتهایی نیز در گروه مداخله مشاهده گردید (۰۰۲/۰= p). استنتاج: تجویز بوپی واکائین داخل صفاقی می‌تواند موجب کاهش درد بعد از عمل جراحی، کاهش تهوع و استفراغ و بی‌اشتهایی و برگشت سریع تر حرکات روده‌ای شود.

---

سابقه و هدف: علی‌رغم پیشرفت‌های بسیاری که تاکنون در روش ترمیم انواع فتق‌های شکمی به‌وجود آمده ولی هنوز هم در مورد انتخاب بهترین تکنیک در ترمیم فتق‌ها اختلاف نظر وجود دارد. با توجه به میزان بالای عود در روش ترمیم Mayo این مطالعه با هدف استفاده از مش در بیماران با نقص کوچک فاشیا انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک‌سو کور بر روی بیماران ۲۰ الی ۷۰ سال مبتلا به فتق نافی مراجعه کننده به یک بیمارستان آموزشی ریفرال انجام شد بیماران به‌طور تصادفی به دو گروه ۴۰ نفری، شامل گروه ترمیم با مش و گروه ترمیم به روش Mayo تقسیم شدند. نتایج درمان از نظر عود و عفونت محل عمل به‌وسیله معاینه بالینی در پایان هفته اول، ماه اول و سال اول بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: درگروه ترمیم به روش Mayo از ۴۰ بیمار مورد بررسی ۷ مورد عود و ۳ مورد عفونت زخم دیده شد ولی در هیچ کدام از بیماران گروه ترمیم با مش عود و عفو نت زخم دیده نشد. از نظر عود اختلاف معنی‌داری بین دو گروه وجود داشت (۰۰۴/۰p=)، ولی از نظر عفونت زخم اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد. استنتاج: با توجه به عود بالا درگروه ترمیم به روش Mayo و وجود عوامل خطر در این افراد (چاقی ومولتی پاریته) توصیه می‌شود که در این بیماران حتی در ترمیم نقص‌های کوچک فاشیا از ابتدا از مش استفاده شود.

---

سابقه و هدف: عفونت محل جراحی به عفونت بافت‌ها، فضاها و ارگان‌های در معرض جراحی گفته می‌شود و ایجاد آن به فاکتورهای متعددی از جمله درجه آلودگی میکروبیال زخم حین جراحی، مدت پروسیجر و فاکتورهای میزبان دارد. هرنیوپلاستی اینگواینال یکی از شایع‌ترین اعمال جراحی است. به‌کارگیری آنتی‌بیوتیک پروفیلاکتیک در هرنیوپلاستی لیختن اشتاین (Lichtenstein Hermioplasty) مورد بحث است. از این رو این مطالعه جهت ارزیابی اثر آنتی‌بیوتیک پروفیلاکتیک در پیشگیری عفونت زخم پس از عمل در هرنیوپلاستی لیختن اشتاین انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی مداخله‌ای دو سویه کور تصادفی شده روی ۲۸۲ بیمار است که تحت هرنیوپلاستی اینگوینال الکتیو اولیه یک‌طرفه به روش لیختن اشتاین و با به‌کارگیری مش پلی پروپیلن قرار گرفتند. بیماران از نظر دریافت ۱gr کفلین وریدی یا حجم برابر از پلاسبو ۳۰ دقیقه قبل از انسیزیون به طور تصادفی در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند. بیماران ۱ هفته، ۲ هفته و ۱۲ هفته پس از جراحی توسط یک جراح یا رزیدنت غیروابسته ارزیابی می‌شوند. عفونت زخم براساس کریتریای مرکز کنترل و ثبت بیماری‌ها تعریف می‌شود. نتایج با به کارگیری آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: ما در این مطالعه ۲۸۲ بیمار را بین فروردین ۸۹ و مهر ۹۰ بررسی کردیم. تعداد کل موارد عفونت زخم ۱۳ مورد (۷/۴ درصد) و در گروه آنتی‌بیوتیک ۴ (۸/۲ درصد) و در گروه پلاسبو ۹ (۴/۶ درصد) بود. یک مورد عفونت عمقی زخم تنها در گروه پلاسبو وجود داشت. بررسی‌های آماری نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین دو گروه وجود ندارد(۲۹/۰= p). استنتاج: نتایج نشان داد که در هرنیوپلاستی لیختن اشتاین، به‌کارگیری روتین آنتی‌بیوتیک پروفیلاکسی، اندیکاسیون ندارد زیرا کاهش چشمگیری در میزان عفونت پس از عمل محل جراحی مشاهده نمی شود. شماره ثبت کارآزمایی بالینی : ۴N۲۰۱۲۲۰۳۱۲۱۷۸۶IRCT

---

سابقه و هدف: هموروئید یکی از شایع‌ترین بیماری‌های آنورکتال است که همواره در مورد روش جراحی ایده‌ال آن بحث وجود دارد. هموروئیدکتومی متداول باز یا بسته از شایع‌ترین روش‌های جراحی هموروئید می‌باشد ولی این روش دوره درمان طولانی و دردناک به همراه دارد.جهت کنترل درد پس از همورویدکتومی تکنیک‌های مختلفی پیشنهاد شده است. هموروئیدکتومی با لیگاشور روش جایگزینی برای هموروئیدکتومی متداول در هموروئیدهای درجه ۳ و ۴ می‌باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه نتایج درمانی و عوارض بین دو روش هموروئیدکتومی با لیگاشور و هموروئیدکتومی متداول در جامعه ایرانی می‌باشد. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به روش کارآزمایی بالینی آینده نگر و راندوم انجام گرفته شد. نمونه‌ها شامل ۶۰ بیمار هموروئیدی درجه ۳ و ۴ مراجعه‌کننده به کلینیک جراحی بیمارستان امام خمینی ساری بودند که به طور تصادفی در دو گروه هموروئیدکتومی به روش متداول (conventional) و لیگاشور مورد جراحی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک بیماران و فاکتورهای دیگری مانند مدت بستری، مدت زمان جراحی، میزان خونریزی حین عمل، میزان نیاز به ضد درد تزریقی، میزان التیام زخم، رضایت بیمار نسبت به درمان، زمان بازگشت به فعالیت معمولی و عوارض پس از عمل جراحی بررسی و ثبت شدند. یافته‌ها: در فاصله زمانی بین مهر ۸۹- ۸۸، ۶۰ نفر وارد مطالعه شدند و به‌طور راندوم ۳۰ نفر در گروه هموروئیدکتومی متداول و ۳۰ نفر در گروه هموروئیدکتومی با لیگاشور قرار گرفتند. هیچ تفاوت آماری معنی‌داری از نظر سن وعلایم بیماری بین دو گروه وجود نداشت. میانگین مدت زمان انجام عمل، میزان خونریزی حین عمل و میزان درد در روز دوم و هفته‌های بعد از عمل در گروه هموروئیدکتومی با لیگاشور به مراتب کمتر ازگروه متداول بود. میانگین مدت بستری، زمان بازگشت به زندگی عادی، میانگین درجه التیام زخم و درد روز اول بعد از عمل، تفاوتی بین دو گروه میزان رضایت بیماران جراحی در گروه لیگاشور بالاتر از گروه جراحی متداول بود مشاهده نشد. استنتاج: استفاده از روش جراحی لیگاشور باعث کاهش میزان درد و خونریزی حین عمل در بیماران مبتلا به هموروئید شده و بدین ترتیب رضایت‌مندی بیماران را افزایش داده است و نیز مدت زمان عمل جراحی را به طور فاحش کاهش داده که خود در پایین آوردن خطرات و عوارض احتمالی عمل جراحی بسیار مؤثر است.