صدیقه سادات کاظمی نیا، رقیه رحمانی بیلندی، فاطمه هادی زاده طلاساز، حسین نظامی،
دوره ۳۰، شماره ۱۹۰ - ( ۸-۱۳۹۹ )
چکیده
سابقه و هدف: دیستوشی شانه یک اورژانس مامایی است و با شناسایی عوامل پیش‌بینی‌کننده آن می‌توان اقدامات کارآمدتری جهت پیشگیری عوارض ناشی از دیستوشی انجام داد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط عوامل مادری و مداخلات حین زایمان با دیستوشی شانه انجام شد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی ۶۵۲۰ پرونده زایمان سال‌های ۹۷-۹۶ در بیمارستان شهیدان مبینی شهر سبزوار مورد بررسی قرار گرفت. مقایسه بین دو گروه با (۲۱۲ زایمان) و بدون دیستوشی شانه (۶۳۰۸ زایمان) انجام شد. ابزار جمع‌آوری داده‌ها چک لیست محقق ساخته بود. نمونه‌گیری به روش سرشماری بر روی کلیه زایمان‌های واژینال ۳۷ تا ۴۲ هفته با پرزانتاسیون سفالیک انجام شد. آنالیز داده‌ها با استفاده از آزمون‌های من‌ویتنی، کای‌دو و رگرسیون لجستیک انجام شد.
یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین سن (۰۰۱/۰> P)، شاخص توده بدنی (۰۰۱/۰> P)و وزن مادر (۰۰۲/۰=P)، لیبر خودبخود (۰۰۱/۰>P)، تقویت زایمان با اکسی‌توسین (۰۰۱/۰ =P) و واکیوم (۰۰۱/۰> P) تفاوت آماری معنی‌داری در دو گروه با و بدون دیستوشی شانه دارند. در آنالیز رگرسیون لجستیک چندگانه تنها فاکتور خطر مستقل دیستوشی شانه، واکیوم (۵۲/۲=OR، ۹۵ درصد فاصله اطمینان: ۹۷۸/۳-۵۹۶/۱، ۰۰۱/۰>P) بود.
استنتاج: براساس یافته‌های مطالعه می‌توان دیستوشی شانه را در زایمان‌های انجام شده با واکیوم پیش‌بینی نمود. بنابراین با کاهش انجام زایمان واژینال با واکیوم و استفاده از روش‌های جایگزین مانند سزارین می‌توان از عارضه زایمانی دیستوشی شانه پیشگیری نمود.
mazums.ac.ir