---

سابقه و هدف:‌ سرطان معده یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در دنیا است و استان مازندران به عنوان یکی از مناطق با بروز بالای سرطان معده در ایران شناخته شده است. مطالعه حاضر به بررسی میزان بقاء و عوامل مؤثر بر بقای بیماران مبتلا به سرطان معده که در کلینیک طوبی شهرستان ساری تحت مداوا قرار گرفته‌اند پرداخته است. مواد و روش‌ها: اطلاعات این مطالعه گذشته‌نگر از طریق مرکز ثبت سرطان کلینیک طوبی شهرستان ساری که زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی مازندران قرار دارد، جمع‌آوری شد. در این تحقیق، اطلاعات ۴۳۰ بیمار مبتلا به سرطان معده به همراه مشخصه‌های فردی به مطالعه وارد شدند و برای یک دوره ۵ ساله از آبان ماه ۱۳۸۶ لغایت آذرماه ۱۳۹۱ مورد پیگیری قرار گرفتند. میزان بقای روی هم رفته با استفاده از روش ناپارامتری کاپلان مایر تعیین شد و از تحلیل یک متغیره آزمون لگ رنک برای تعیین عوامل مؤثر بر بقای بیماران استفاده گردید. یافته‌ها: ۸/۶۸ درصد از بیماران مرد و بقیه (۲/۳۱ درصد) زن بودند و میانگین سن در بیماران مرد ۹۸/۶۵ سال و در زنان ۱۲/۶۱ سال بود. میانگین و میانه بقای این بیماران به ترتیب ۸۲/۲۷ ماه و ۱۹ ماه به دست آمد و میزان بقای یک، دو، سه، چهار و پنج ساله این بیماران به ترتیب ۶۴/۰، ۴۴/۰، ۳۴/۰، ۲۸/۰ و ۱۹/۰ به‌دست آمد. در تحلیل یک متغیره، سن در زمان تشخیص سرطان (۰۰/۰p=)، درجه تمایز یافتگی تومور (۰۳/۰p=)، متاستاز بیماری (۰۰/۰p=)، مرحله پیشرفت سرطان (۰۰/۰p=)، نوع درمان انجام شده برای بیمار (۰۰/۰p=)، نوع هیستوپاتولوژی (۰۱/۰p=) و محل زندگی (۰۰/۰p=) به عنوان فاکتورهای تشخیصی مؤثر شناسایی شدند. استنتاج: میزان بقای ۵ ساله بیماران مبتلا به سرطان معده در شهرستان ساری پایین است، که مراجعه دیرهنگام و تأخیر در تشخیص می‌تواند از دلایل موجود باشد و تلاش برای تشخیص زودتر و به کارگیری روش‌های غربالگری می‌تواند بقای این بیماران را بهبود بخشد.

---

سابقه و هدف : بیماری مزمن کلیوی یک مشکل سلامت در دنیای ا مروز است . در بیماری کلیوی مرحله نهایی ، بیمار جهت ادامه حیات به درمان های جایگزین ، از جمله همودیالیز وابسته است . هدف از انجام این مطالعه، بررسی میزان بقای ۵ ساله بیماران تحت درمان با همودیالیز مراجعه کننده به بخش دیالیز بیمارستان امام خمینی (ره) شهرستان ساری بود. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی ۲۰۰ بیمار همودیالیزی که از آبان ۱۳۸۶ تا آبان ۱۳۹۱ به بخش دیالیز بیمارستان امام خمینی (ره) شهرستان ساری مراجعه کردند، انجام شد . تحلیل آماری داده ها با استفاده از روش کاپلان مایر و آزمون انجام شد . آنالیز چند م تغیری به منظور تعیین مهم ترین عوامل مؤثر بر پیش آگهی بقای بیماران با استفاده از Log-Rank آنالیز مدل رگرسیون کاکس صورت گرفت. ۳۵ ماه و ۳۷ ماه حاصل شد . / ۶۲ سال بود . میانگین و میانه بقا به ترتیب ۹۵ /۴±۱۶/ یافته ها: میانگین سنی این بیماران ۵ در تحلیل تک متغیره با استفاده از روش کاپلان مایر میزان بقا ۱ ساله، ۲ ساله، ۳ ساله، ۴ ساله و ۵ ساله برای بیماران به ترتیب ۷۵ درصد، ۶۳ درصد ، ۵۰ درصد، ۴۱ درصد و ۲۳ درصد به دست آمد. در تحلیل چند متغیره با استفاده از مدل رگرسیون کاکس، متغیرهای سن و میانگین آلبومین سرم به عنوان مهم ترین عوامل مؤثر در بقای بیماران همودیالیزی معرفی شدند. استنتاج: در این مطالعه، مدل رگرسیون کاکس در تعیین عوامل مهم خطر در بقای بیماران همودیالیزی مناسب بود . هم چنین با توجه به نتایج به دست آمده از بقای نسبتأ پایین بیماران همودیالیزی، نیاز به تشخیص هر چه سریع تر بیمار ی در سنین پایین تر و توجه بیش تر بیماران و خانواده های ایشان به سلامت جسمی به ویژه کلیه ها و معاینات ماهانه و پیگیری مستمر نوبت های همودیالیز به منظور افزایش طول عمر بیماران ضروری به نظر می رسد.

---

سابقه و هدف: سرطان ریه یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در جهان و سومین عامل مرگ و میر در ایران است. هدف مطالعه حاضر تحلیل بقای بیماران مبتلا به سرطان ریه و شناسایی متغیرهای تأثیرگذار بر بقای بیماران مزبور می باشد.
مواد و روش‌ها: دراین مطالعه هم‎گروه تاریخی، داده‌ها از پرونده‎های پزشکی ۲۵۹ نفر از مبتلایان به سرطان ریه که بین سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۴ به بیمارستان شریعتی تهران مراجعه نموده بودند، استخراج شد. رخداد موردنظر، فوت بیمار بر اثر سرطان ریه تعیین گردید. برای برآورد احتمال بقای بیماران از روش کاپلان مایر و اثر متغیرهای مختلف بر زمان بقای بیماران از مدل مخاطرات متناسب کاکس در نرم‎افزار R استفاده شد.
یافته‌ها: در مطالعه حاضر میانگین سن تشخیص بیماران ۴۶/۱۲±۸۶/۶۲ می باشد. هم‎چنین میانگین و میانه بقای بیماران به ترتیب ۳۳/۳±۹۳/۲ و ۴/۲ سال به دست آمد. تعداد ۱۴۰ نفر (۵۴ درصد) از بیماران فوت نمودند. احتمال‎های بقای ۱، ۲ و ۳ ساله به ترتیب ۶۳ درصد ، ۵۳ درصد و ۴۶ درصد برآورد گردید. براساس نتایج مدل مخاطرات متناسب کاکس (۰۵/۰p<) بین زمان بقای بیماران و متغیرهای PCO۲ (۰۲۱/۱HR=)، سن تشخیص بیماری (۸۰۵/۰HR=)، نوع تومور NSCLC نسبت به SCLC (۵۶۷/۰HR=) و متاستاز مغز (۷۹۲/۱HR=) ارتباط معنی دار وجود دارد.
استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان ریه بسیار کوتاه است و با افزایش سن بیماران کاهش می‌یابد. هم‌چنین خطر مرگ در بیماران دارای سرطان ریه سلول کوچک (SCLC) و بیمارانی که دچار متاستاز مغز شده اند، بیش تر از سایر بیماران می باشد.