سابقه و هدف: یکی از روش های تهیه سیستم های پیوسته رهش، استفاده از ماتریکس های پلیمری می باشد که بیشترین کاربرد را نیز در تهیه اشکال دارویی با رهش کنترل شده دارند. از بین مواد مورد استفاده در تهیه ماتریکس ها، مشتقات سلولز بیش ترین کاربرد را دارند. برخی از داروها به دلیل داشتن ماهیت اسیدی یا بازی، حلالیت وابسته به pH محیط دارند. دیلتیازم هیدروکلراید به دلیل این که دارای حلالیت وابسته به pH است، یک مدل مناسب برای بررسی تاثیر pH و روش های تهیه فرمولاسیون های مستقل از pH است. در این مطالعه سعی شد تا تاثیر HPMC K۴M، لاکتوز و CAP و همین طور اسیدهای آلی و لاکتوز با نسبت های مختلف بر آزادسازی دیلتیازم هیدروکلراید به طور مستقل از pH بررسی شود.
مواد و روش ها: تهیه قرص های فرمولاسیون های مربوطه به روش کمپرسیون مستقیم انجام شد. پس از تهیه قرص ها آزمون های اولیه شامل یکنواختی وزن، سختی، فرسایش، استحکام کششی (Tensile strength)، یکنواختی ماده موثره (تعیین مقدار ماده موثره در طول موج ۲۳۸ نانومتر با استفاده از روش اسپکتروفتومتری ماورا بنفش) انجام گرفت.سرعت آزادسازی دارو با استفاده از دستگاه شماره یک USP در دو محیط با ۱,۲ pH و ۷.۲ مورد بررسی قرار گرقت و نمونه گیری در زمان های ۰.۵، ۱، ۱.۵، ۲، ۳، ۴، ۵، ۶، ۷ و ۸ ساعت انجام پذیرفت. بررسی کینتیک (Kinetic) آزادسازی دارو بر اساس چهار مدل درجه صفر، درجه یک، هیگوشی و پپاس انجام پذیرفت.
یافته ها: بررسی آزادسازی دارو در فرمولاسیون های فاقد اسید حاکی از بالاتر بودن رهش دارو در محیط اسیدی است. با جایگزینی ۵۰ درصد از HPMC با CAP و حفظ نسبت ۱:۱ با دارو رهش به صورت مستقل از pH صورت گرفت. در بررسی فرمولاسیون های حاوی اسیدهای آلی، اسید سیتریک و پلیمر با نسبت ۱:۱ و ۲:۱ اسید اسکوربیک و پلیمر با نسبت ۱:۱ و ۲:۱ و اسید تارتریک و پلیمر با نسبت ۱:۱ و ۲:۱ شرایط آزادسازی مستقل از pH مشاهده شد. در این بین اسید سیتریک و اسید تارتریک نسبت به اسید آسکوربیک اثرات مناسب تری را در ایجاد رهش تاخیری و مستقل از pH ارایه می نمایند. مکانیسم آزادسازی در غالب موارد دیفوزیون یا انتشار (diffusion) و فرسایش (Erosion) بود و بهترین همخوانی با مدل هیگوشی دیده شد.
استنتاج: با توجه به نتایج به دست آمده کاربرد همزمان این دو پلیمر، به همراه اسیدهای آلی می تواند در دستیابی به قرص های آهسته رهش با کینتیک مناسب مدنظر قرار گیرد.

سابقه و هدف: چسب دندان مصنوعی از دیرباز برای بهبود عملکرد دندان مصنوعی کاربرد داشته است. در طول زمان برای بهبود خصوصیات این فرآورده فرمولاسیون‌های مختلفی تهیه شده و مورد ارزیابی قرار گرفته است. در این پژوهش شکل پودری این فرآورده تهیه و مورد ارزیابی‌های آزمایشگاهی و بالینی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: در این پژوهش برای طراحی پودر چسب دندان مصنوعی از سه ترکیب سدیم آلژینات، سدیم کربوکسی متیل سلولز (NaCMC) و موسیلاژ دانه اسفرزه، به‌عنوان عوامل اصلی چسباننده، استفاده شد؛ سپس فرمولاسیون‌های مختلف حاوی مقادیر و نسبت‌های متفاوتی از این ترکیبات تهیه شد. قدرت چسبندگی و مدت ماندگاری فرمولاسیون‌های مختلف مورد ارزیابی‌های آزمایشگاهی و در پایان بهترین فرمولاسیون مورد ارزیابی بالینی قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج آزمایشگاهی نشان داد فرمولاسیون حاوی سدیم آلژینات و NaCMC با نسبت بیشتر آلژینات (۹۵:۵) قدرت چسبندگی و طول مدت ماندگاری بیشتری نسبت به سایر فرمولاسیون‌ها دارد. بررسی‌های بالینی نیز اثربخشی مناسب فرمولاسیون تهیه شده را در اتصال دندان مصنوعی به مخاط و بهبود عملکرد دندان مصنوعی در هنگام غذاخوردن و صحبت کردن نشان داد. تفاوت معنی‌داری بین این فرمولاسیون و protefix (کنترل مثبت) مشاهده نشد، اما بو و طعم فرآورده تهیه شده بهتر از کنترل مثبت بود. نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهند، فرمولاسیون حاوی سدیم آلژینات و NaCMC با نسبت بیشتر آلژینات (۹۵:۵) یک فرآورده مناسب به عنوان چسب دندان مصنوعی است.