سابقه و هدف: مزایا و معایب بی حسی نخاعی در مقابل بی هوشی عمومی هنوز جای بحث دارد. شرایط پر خطر بیماران با سن بالا برای جراحی های شایع این دوره سنی و میزان هزینه اعمال جراحی و بی هوشی به عنوان عوامل تعیین کننده انتخاب نوع بی هوشی می باشد. هدف این مطالعه مقایسه هزینه و عوارض بی هوشی عمومی و بی حسی نخاعی در جراحی های شایع افراد با سن بالا می باشد.
مواد و روش ها: دریک مطالعه توصیفی، قسمت های مختلف پرونده ۱۲۰ بیمار مسن که در سال۸۳در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران تحت بی هوشی عمومی و بی حسی نخاعی جراحی شدند از نظر میزان هزینه داروهای مصرفی بی هوشی و بی حسی و وسایل مرتبط با بی هوشی و هزینه های دیگر و عارضه های مختلف بعد از عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج با استفاده از آزمون های t test، کای دو، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و p کم تر از ۰۵/۰ معنی دار تلقی گردید.
یافته ها: ۶۶,۶ درصد بیماران در گروه بی هوشی عمومی و۳۳.۳ درصد در گروه بی حسی ناحیه ای قرار گرفته بودند. میانگین هزینه داروهای مصرف شده بی هوشی عمومی ۱۹۸۷۱ ±۹۲۴۸۸ ریال و برای بی حسی نخاعی ۷۲۱۳ ± ۲۳۵۴۹ ریال بـوده است (۰۰۰/=p). و هزینه وسایل مصرف شده مرتبط با بی هوشی عمومی ۷۷۸۸±۳۳۰۷۳ ریال و بی حسی ۸۴۵۲±۳۴۴۶۱ ریال بوده است (۴۴۴/۰استنتاج: بی حسی نخاعی نسبت به بی هوشی عمومی با توجه به محاسبات بعضی از عوارض مهم مثل تهوع و استفراغ بعد از عمل، هزینه و عوارض کمتر دارد. اما نسبت به بعضی از شاخص ها مثل مدت توقف بیمار در بیمارستان در مرحله بعد عمل، تفاوتی وجود ندارد.

سابقه و هدف: در مطالعات انجام شده در سایر کشورها نشان داده شده است که علت سوختگی عامل مهمی در تعیین پیش آگهی و پیامد بیماران می باشد. با توجه به نتایج متفاوت به دست آمده در مراکز مختلف هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط بین علت سوختگی با عوامل مرتبط با پیامد (شامل میزان عفونت، هزینه مراقبت از بیماران و مرگ و میر) در بیماران بستری در بیمارستان شهید زارع می باشد.
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت آینده نگر روی ۱۱۳ بیمار در بخش سوختگی بیمارستان شهید زارع ساری از شهریور ۸۵ تا فروردین ۸۶ انجام شد. معیار های ورود شامل سن بالاتر از ۱۰ سال و سوختگی با درجه دو و یا سه بوده است. بسته به وضعیت بالینی بیماران، نمونه های مختلف شامل سواب زخم، بیوپسی بافت، ادرار، خون و خلط گرفته شد. ارتباط بین علت سوختگی با متغیرهای مختلف دموگرافیکی، عفونت ها، هزینه ها و مرگ و میر توسط آزمون کای دو بررسی شد.
یافته ها: سوختگی با شعله شایع ترین سوختگی بوده است (۵۳,۱ درصد موارد). میانگین درصد سوختگی بیماران ۳۰.۶±۲۱.۲ درصد و میانگین تعداد روزهای بستری ۲۱.۶±۱۱.۹ روز بوده است. میانگین این مقادیر در مورد بیماران دچار سوختگی با شعله بیش از سایرین بوده است. میانگین هزینه آنتی بیوتیک ها و هزینه کلی بیمارستانی به ترتیب ۹۸۳۴۱۰۲±۱۱۸۱۸۹۴۵ و ۲۴۳۰۱۸۶۴±۱۸۸۷۲۰۸۹ ریال بوده است. درصد بیماران با سوختگی الکتریکی ۱۱.۵ درصد بوه است. میزان مرگ و میر بیماران ۲۹.۳ درصد بوده و بین مرگ و میر و علت سوختگی نیز ارتباط معنی داری وجود داشته است (P=۰.۰۰۰).
استنتاج: پیامدهای نامطلوب در سوختگی با شعله شدیدتر و شایع تر از سایر موارد سوختگی بوده و اطلاع رسانی و اتخاذ روش های پیشگیرانه در این مورد باید در اولویت قرار گیرد. میزان سوختگی الکتریکی مطالعه ما از الگوی جهانی ذکر شده بالاتر میباشد. علت سوختگی با مرگ و میر و نیز فاکتورهای دموگرافیکی و روانی اجتماعی (psycho social) نظیر جنس، وضعیت تاهل، محل سکونت، مدرک تحصیلی، خودسوزی و بیماری های زمینه ای مرتبط بوده است.

سابقه و هدف: یکی از دلایل مراجعه مجدد بیماران به بیمارستان ها عوارض اعمال جراحی است. بررسی عوارض بعد از عمل به عنوان یکی از منابع مهم در ارزیابی کیفیت اقدامات صورت گرفته برای بیمار، مورد استفاده قرار می گیرد.
مواد و روش ها: این تحقیق توصیفی و گذشته نگر می باشد. پرونده پزشکی ۴۰۹ بیمار که با تشخیص عارضه عمل جراحی در طی سال های ۱۳۷۹ تا نیمه اول ۱۳۸۶ از بیمارستان امام ساری ترخیص شده اند، با روش سرشماری بررسی شد. چک لیست گرد آوری داده بر اساس اهداف تحقیق، با مروری بر مطالعات گذشته طراحی شد. جهت دسته بندی عوارض با استفاده از معیارهای سازمان بهداشت جهانی و بر اساس طبقات موجود در فصول کتاب طبقه بندی بین المللی بیماری ها ویرایش دهم و برای طبقه بندی اقدامات انجام شده از ویرایش نهم کتاب مذکور استفاده شد. بر اساس طبقات این کتاب دسته اول عوارضی هستند که به دنبال یک اقدام جراحی اتفاق می افتند مانند: عفونت، عوارض مکانیکی ناشی از کاشت وسایل، شوک، دسته دوم شامل عوارضی است که پیامد یک عمل جراحی خاص یا خارج ساختن یک عضو می باشد مانند: سندروم لنف ادما به دنبال ماستکتومی، و دسته سوم شامل عوارضی مانند پنومونی و یا آمبولی ریوی که در دوره بعد از عمل جراحی ممکن است روی دهد، می باشد.
یافته ها: نتایج نشان داد در طی سال های ۸۶-۷۹، تعداد ۷۲۲۸۱ بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفتند که پرونده ۴۰۹ بیمار با چک لیست بررسی شد. عمل جراحی اولیه ۲۹۲ بیمار در مرکز امام و ۱۱۷ نفر در مراکز دیگر انجام شد و مراجعه به بیمارستان امام صرفا جهت بررسی عارضه بوده است. باتوجه به مراجعات متعدد بیماران دفعات مراجعه به صورت مراجعه اول تا پنجم ثبت شد. بر اساس نتایج مطالعه و مطابق با معیارهای سازمان بهداشت جهانی در کتاب طبقه بندی بین المللی بیماری ها مشخص شد که در پنج مرحله بستری بیماران، عارضه نوع اول ۴۰۷ مورد (۸۸,۴ درصد)، که عمده ترین آن خونریزی، هماتوم، شوک، پارگی و سوراخ شدن، عفونت، باز شدن محل بخیه، جاماندن جسم خارجی (گاز) و فیستول ۱۹۷ مورد (۴۲.۸ درصد) بوده است، عوارض نوع دوم ۵۳ مورد (۱۱.۶ درصد) که عمده ترین آن عفونت و باز شدن زخم سزارین ۳۶ مورد (۷.۸ درصد) بود و عوارض نوع سوم نیز اصلا مشاهده نشد.
استنتاج: بر اساس نتایج این مطالعه مشخص گردید که میزان بیمارانی که به دنبال عارضه جراحی ۰,۵۶ درصد می باشد. بدیهی است که با تدابیر پیشگیری، خصوصا بدست آوردن عوامل موثر در فرآیند های ارزیابی، می توان این میزان را کاهش داد.

سابقه و هدف: خون یک منبع حیات بخش است که جانشین ندارد. محدودیت زمان نگهداری و همچنین فرآیند هایی مانند آزمون های غربالگری سلامت خون، تعیین گروه، کراسماچ که مستلزم هزینه های پرسنلی و تجهیزات آزمایشگاهی می باشد، بر اهمیت نحوه صحیح درخواست و مصرف مناسب آن می افزاید.
مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی می باشد. تعداد نمونه ۵۰۰ نفر برآورد و بیماران با عمل الکتیو به صورت سرشماری بررسی گردیدند. متغیر های مورد بررسی در چک لیست ثبت و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS آنالیز و نسبت خون کراسماچ شده به ترانسفوزیون کمتر از ۱,۵ واحد استاندارد محسوب شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که از ۵۰۰ بیمار وارد شده در مطالعه، فقط تعداد ۸۰ نفر (۱۶ درصد) خون دریافت داشته که مقدار متوسط هموگلوبین در بیمارانی که خون دریافت داشته اند ۱۲,۴۵ و مقدار فرآورده مصرف شده ۳۲۵ واحد که ۱۵ واحد پلاکت و مابقی خون کامل و گلبول فشرده بود. متوسط مقدار خونریزی در بیماران دریافت کننده خون ۸۲۲ میلی لیتر و در بقیه ۴۲۴ بود.
بحث: در این مطالعه نسبت کراسماچ به ترانسفوزیون خون و فرآورده های آن ۴ برابر بیشتر بود. با توجه به هزینه های تولید، نگهداری، جداسازی فرآورده ها، انتقال تا محل بیمارستان، و همچنین هزینه های کراسماچ اعم از آزمایشگاهی و نیروی انسانی، واقعی کردن درخواست ها و کراسماچ بر مبنای نیاز سنجی های علمی توصیه می گردد.