سابقه و هدف: دریافت خدمات سلامت (شامل سلامت جنسی و باروری)، حق همه آحاد بشر به ویژه زنان است. این مطالعه با هدف تعیین میزان و علل عدم دریافت خدمات سلامت جنسی در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی، درک آنان از علل و ارایه راهبرد مناسب برای رفع آن‌ها انجام شد.
مواد و روش‌ها: این مطالعه ترکیبی از نوع توضیحی متوالی، در سال 1393 انجام شد. فاز کمی به روش مقطعی بر روی 514 زن مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهر ساری انجام شد. زنانی که حداقل یکی از خدمات سلامت جنسی را دریافت نکرده­بودند، وارد فاز کیفی شدند. مطالعه کیفی آنالیز محتوای قراردادی انجام شد. ترکیب فازهای کمی و کیفی صورت گرفت. برای اولویت­بندی راهبردهای افزایش پاسخ­گویی و دریافت خدمات سلامت جنسی از شیوه گروه اسمی استفاده­شد.
یافته‌ها: یافته­های فاز کمی نشان­داد حدود 20 درصد زنان و 50 درصد از شوهران برای درمان ترشح غیرطبیعی واژینال و یا زخم تناسلی همسر مراجعه نکرده­بودند هیچیک از آنان در آخرین نزدیکی جنسی با همسر (که چند همسر دارد) از کاندوم استفاده نکرده­بودند. در فاز کیفی مشخص­شد عدم دریافت خدمات سلامت جنسی دو علت دارد: عدم مراجعه زنان برای دریافت این خدمات به مراکز بهداشتی و پاسخگو­نبودن مراکز بهداشتی به نیازهای حوزه سلامت جنسی زنان.
استنتاج: سیستم بهداشتی فعلی کشور ایران به نیازهای مربوط به سلامت جنسی زنان پاسخگو نیست. پیشنهاد می‌شود ضمن توانمندسازی زنان در این زمینه و نیز افزایش آگاهی مردان در رفع مسایل زنان در حوزه سلامت جنسی، خدمات حوزه سلامت جنسی در سیستم بهداشتی ایران ادغام شود.