Barani A, Rezaee H, Dinee K, Ebrahimzadeh M A. Evaluation of Antihypoxic Activities of Naringin and Naringenin in Asphyxia, Haemic and Circulatory Hypoxia Models in Mice. J Mazandaran Univ Med Sci 2024; 34 (232) :204-212
URL:
http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-19924-fa.html
بارانی امین، رضایی حسین، دینی کریم اله، ابراهیم زاده محمد علی. ارزیابی فعالیت آنتی هیپوکسی نارینجین و نارینجنین در سه مدل خفگی، خونی و گردش خونی در موش سوری. مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران. ۱۴۰۳; ۳۴ (۲۳۲) :۲۰۴-۲۱۲
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-۱-۱۹۹۲۴-fa.html
چکیده: (۱۰۸۴ مشاهده)
سابقه و هدف: هیپوکسی کاهش اکسیژن موجود در بافتهای بدن است که میتواند منجر به اختلال در عملکرد بدن شود هیپوکسی با پاتولوژی بیماری کوهگرفتگی، بیماری قلبی عروقی و سکته مغزی مرتبط است. هیپوکسی موجب استرس اکسیدتیو و تولید ذرات فعال اکسیژن میگردد. نارینجنین و نارینجین بهطور گسترده در مرکبات وجود دارند. این ترکیبات اثرات بیولوژیکی زیادی داشته، فعالیت آنتیاکسیدانهای بالایی داشته و اثر خوبی هم در ایسکمی/ ری پرفیوژن دارند. تا امروز چیزی در خصوص فعالیت آنتیهیپوکسی این ترکیبات گزارش نشده است. این تحقیق به منظور بررسی فعالیت آنتیهیپوکسی این ترکیبات در موش انجام شده است.
مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، اثر محافظتی این ترکیبات در دوزهای mg/kg 20-5 در مقابل مرگ و میر ناشی از هیپوکسی در موش سوری با سه مدل خفگی، خونی و جریان خونی مورد ارزیابی قرار گرفت. زمان زنده ماندن موشها به دقیقه اندازه گیری شد. تمام مراحل آزمایشی مطابق با دستورالعملهای موسسه ملی بهداشت (NIH) در خصوص مراقبت و استفاده از حیوانات آزمایشگاهی انجام شد. کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی مازندران نیز پروتکل آزمایشی را تایید کرد. در تست هیپوکسی خفگی، فنیتوئین (50 میلیگرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی) و در دو تست بعدی پروپرانولول (20 و 30 میلیگرم بر کیلوگرم، داخل صفاقی) به عنوان کنترل مثبت بهکار رفتند. در تمامی تستها، نرمال سالین به عنوان کنترل منفی به کار گرفته شد.آنالیز واریانس یک سویه و متعاقب آن نیومن کولز با کمک نرمافزار گراف پد پریزم 8 به منظور تعیین اختلاف بین میانگینها استفاده شد.
یافتهها: در مدل گردش خونی، هر دو ترکیب تاثیر بسیار خوبی از خود نشان دادند. تاثیرات کاملا وابسته به دوز بود. نارینجین در دوز mg/kg 5 زمان مرگ را تقریبا 7/3 دقیقه افزایش داد(0/01P<). نارینجنین در دوز mg/kg 10 بهطور معنیداری زمان مرگ را 3/2 دقیقه افزایش داد (0/01P<). این ترکیبات در این دوزها اثری مشابه پروپرانولول که به عنوان کنترل مثبت بهکار رفت از خود نشان دادند. در مدل خونی، تنها نارینجین تاثیر بسیار خوبی و وابسته به دوز از خود نشان داد. این ترکیب در mg/kg 5 زمان مرگ را حدود 5/4 دقیقه افزایش داد (0/01P<). نارینجنین حتی در دوز mg/kg 40 نیز تاثیری نداشت. نارینجین در mg/kg 5 و نارینجنین در mg/kg 40 اثری مشابه پروپرانولول از خود نشان دادند. در مدل خفگی، هر دو ترکیب تاثیر بسیار خوبی از خود نشان دادند. تاثیرات آنها کاملا وابسته به دوز بود. نارینجین در mg/kg 5 زمان مرگ را 7/2دقیقه افزایش داد (0/001P<). در دوز mg/kg 10 زمان مرگ 10 دقیقه اضافه شد و به 29 دقیقه رسید (0/0001P<). نارینجنین نیز در mg/kg5، زمان مرگ موشها را 4/2 دقیقه افزایش داد (0/05P<). در دوز mg/kg 10 زمان مرگ 10 دقیقه اضافه شد و به 27 دقیقه رسید (0/0001P<). نارینجنین در دوز mg/kg 5 و نارینجنین در دوز mg/kg 10 اثری مشابه فنیتوئین که به عنوان کنترل مثبت به کار رفت، ایجاد کردند (0/05P<).
استنتاج: با توجه به نتایج این مطالعه مشخص شد که نارینجین فعالیت محافظتی بسیار خوبی را در تمامی مدلهای از خود نشان میدهد. نارینجنین تنها در مدل خونی موثر نبود. نتیجه این تحقیق میتواند پاسخگوی اثرات قلبی عروقی و تاثیر خوب آنها بر ایسکمی/ ری پرفیوژن باشد.