سابقه و هدف: فاسیولا هپاتیکا در مناطق شمالی ایران شیوع بالایی دارد و در صورت عدم درمان به موقع بار زیادی بر سیستم بهداشتی جامعه وارد می‌کند. همچنین آلودگی به انواع انگل‌ها می‌تواند به صورت ائوزینوفیلی بروز پیدا کند. از این رو، این مطالعه با هدف بررسی سرواپیدمیولوژی فاسیولیازیس در افراد با و بدون ائوزینوفیلی در شهرستان ساری در سال 1402-1401، انجام پذیرفت.
مواد و روش ‌ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، در مجموع 200 نمونه سرم از افراد ائوزینوفیلی و 200 نمونه شاهد بدون ائوزینوفیلی از شهرستان ساری وارد مطالعه شدند. هر دو گروه با روش الایزا از جهت سطح سرمی IgG ضد فاسیولا مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: شیوع IgG ضد فاسیولا در افراد دارای ائوزینوفیلی مورد مطالعه 1 درصد بود. همچنین افراد مبتلا از گروه کشاورز، خانه‌دار در محدوده سنی بالای 20 سال، مصرف کننده گیاهان آبزی و با ائوزینوفیلی بالای 15 درصد بودند.
استنتاج: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که در موارد ائوزینوفیلی بالا، افراد باید از نظر عفونت‌های انگلی به‌ویژه فاسیولیازیس در مناطق اندمیک ازجمله مازندران بیش‌تر مورد بررسی قرار گیرند. پایش سطوح ائوزینوفیل و انجام تست‌های سرولوژیک برای عفونت فاسیولا می‌تواند یک رویکرد تشخیصی زودرس در مناطق با اندمیسیتی بالا باشد.