چکیده: (9547 مشاهده)
سابقه و هدف: سلولهای دندریتیک به عنوان سلولهای عرضهکننده حرفهای آنتیژن، با تحریک لنفوسیتهای T پل ارتباطی بین ایمنی ذاتی و اکتسابی محسوب میشوند. تحقیقات اخیر حاکی از توانایی بالای شکل پذیری سلولهای رده میلوییدی به سلولهایی متفاوت در پاسخ به محرکهای محیطی میباشند. در مطالعه حاضر تأثیر استفاده ترکیبی از فاکتورهای بلوغ MCM, TNF-α, poly (I:C) و قابلیت شکل پذیری سلولهای دندریتیک به عنوان سلولهای کاملاً تمایز یافته مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روشها: مونوسیتهای خون محیطی تحت تأثیر IL-4 و GM-CSF طی چهار روز به سلولهای دندریتیک نابالغ تبدیل شدند. در روز چهارم و پنجم به ترتیب عصاره سلولهای توموری سرطان پستان به عنوان آنتیژن و فاکتورهای بلوغ مذکور اضافه شد. در روز هفتم گروهی از سلولهای بالغ بعد از تأیید مرفولوژی و عملکرد، تا روز دهم کشت داده شد (بدون اضافه کردن سایتوکاین) و مورفولوژی آنها با سلولهای دندریتیک هفت روزه مقایسه شد.
یافتهها: سلولهای دندریتیک تولید شده از لحاظ مورفولوژی و عملکردی وضعیتی مناسب داشتند و سنجش سایتوکاینها نشان دهنده افزایش میزان IL-10 نسبت به IL-12 بود. ادامه کشت منجر به تبدیل آنها به سلولهای شبه ماکروفاژی شد.
استنتاج: این مطالعه نشان داد که استفاده ترکیبی از فاکتورهای بلوغ مذکور منجر به تولید سلولهای دندریتیک مهاری و عدم استفاده مجدد از IL-4 و GM-CSF، عدم تعویض محیط کشت و افزایش IL-10 عوامل القاء شکلپذیری در سلولهای دندریتیک به سلولهای شبه ماکروفاژی شناخته شد.
نوع مطالعه:
پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
ايمونولوژي