Mendeley  

Zotero  

Hajheydari Z. An investigation of clinical and demographic features of paederus dermatitis in Sari dermatological clinics form March to October 2002 . J Mazandaran Univ Med Sci 2004; 14 (45) :97-104
URL: http://jmums.mazums.ac.ir/article-1-416-fa.html

سابقه و هدف: درماتیت پدروس، بیماری تاولی خود محدود شونده پوست است که به واسطه حشره ای کوچک متعلق به جنس پدروس ایجاد می گردد. پدرین آزاد شده از حشره به هنگام له شدن یا کشیده شدن روی پوست منجر به درماتیت حاد ظرف 24 ساعت می گردد. در ایران استان های شمال کشور (گیلان و مازندران) و به نسبت کمتر استان خوزستان به علت برخورداری از شرایط خاص آب و هوایی، زیستگاه مناسب تری برای پدروس می باشد و مشکلات فراوانی به دلیل شروع ناگهانی و سریع بیماری و نمای بالینی برای اهالی و توریست های منطقه ایجاد می کند.این بررسی با توجه به شیوع بیماری در منطقه مازندران و معضلات ایجاد شده ناشی از آن و عدم انجام مطالعه ای مشابه در این زمینه و نداشتن اطلاعات کافی در مورد خصوصیات بالینی و همه گیری شناسی بیماری در این منطقه انجام شد.
مواد و روش ها: مطالعه به روش توصیفی ازفروردین تا آبان ماه 1381 بر روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های پوست بیمارستان های بوعلی سینا و امام خمینی ساری انجام پذیرفت که طی این مدت 100 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته ها: در این مطالعه 58 درصد بیماران زن و 42 درصد مرد بودند. 63 درصد بیماران در گروه سنی 40-21 سال قرار داشتند. بیش ترین مراجعه کننده در ماه های مرداد و شهریور بود (25 درصد). 82 درصد بیماران شهری و 18 درصد ساکن روستا بودند.شایع ترین محل گرفتاری، صورت (43 درصد) و سپس اندام ها (22 درصد) و تنه نادرترین محل گرفتاری به بیماری (15 درصد) بود. یافته بالینی قرمزی و تورم (51 درصد)، جوش چرکی (پوسچول) 23 درصد و ضایعات تاولی 16 درصد بود و پاپول کم تر از همه دیده شد. اکثرا ضایعات نامانوس (Bizarre type) بودند. سوزش و خارش، شایع ترین علامت همراه (41 درصد و 29 درصد) و 6 درصد بیماران بدون علامت بودند.
استنتاج: درماتیت پدروس بیماری شایعی در شمال ایران است که علی رغم ظاهر شدید و حاد آن خوش خیم بوده و اکثر بیماران در عرض 2 هفته بدون عارضه بهبود می یابند. تنها درصدی از بیماران دچار هیپر پیگمانتاسیون گذرا می شوند. افزایش آگاهی جامعه در مورد این بیماری می تواند باعث کاهش آن شده و در ضمن آگاهی از این بیماری و یافته های بالینی آن از تشخیص های غلط و درمان های بی مورد جلوگیری می کند.