سابقه و هدف: تا 30 درصد از بیماران بستری، حداقل یک عفونت بیمارستانی را تجربه می‌کنند و آنتی‌بیوتیک‌ها معمول‌ترین داروهای مصرفی در بیمارستان هستند که از یک طرف هزینه بسیار سنگینی را بر جامعه و بیمار تحمیل نموده و از طرفی دیگر موجب بروز مقاومت باکتریایی می‌شوند. هدف از این مطالعه ارزیابی چگونگی مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها در بخش مراقبت‌های ویژه یک بیمارستان آموزشی بود. مواد وروش ها: این مطالعه به صورت مقطعی در یک دوره 6 ماهه بر روی 101 بیمار بستری در بخش مراقبت‌های ویژه بزرگسالان بیمارستان بوعلی سینا ساری که در حال دریافت حداقل یک آنتی بیوتیک بودند، انجام شد. کلیه اطلاعات مربوط به بیماران و آنتی‌بیوتیک‌ها ثبت و در پایان مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: در 8/23 درصد موارد هیچ‌گونه نمونه گیری جهت کشت باکتری انجام نشده بود. در 4/58 درصد از نمونه‌های ارسالی نتیجه کشت منفی و تنها در 6/41 درصد موارد باکتری شناسایی شد که در بین آن‌ها E. coli (4/24 درصد)، کلبسیلا (1/17 درصد) و آسینتوباکتر (8/9درصد) شایع ترین پاتوژن ها بودند. سفتریاکسون (3/72درصد) و به دنبال آن مروپنم (9/10درصد) معمول‌ترین آنتی‌بیوتیک‌های دریافتی در اولین دوره مصرف بودند، در حالی که از مرحله دوم (تغییر آنتی بیوتیک) به بعد مروپنم بیش‌ترین میزان مصرف را به خود اختصاص داده بود. استنتاج: شناسایی نوع باکتری و انتخاب آنتی بیوتیک بر اساس نتایج آن نقش بسیار زیادی در درمان موفق عفونت‌ها دارد و نمونه‌گیری مناسب قبل از شروع مصرف اولین آنتی‌بیوتیک بسیار حائز اهمیت است. استفاده غیر منطقی از آنتی‌بیوتیک‌ها هم احتمال منفی شدن نتیجه کشت را بیش‌تر می‌کند و هم می‌تواند موجب بروز مقاومت باکتری در زمانی کوتاه گردد.