سابقه و هدف: امروزه خشونت علیه کودکان، یکی از مشکلات مهم اجتماعی و سلامت عمومی بوده که بر سلامت افراد در گروه‌های سنی، نژادی، فرهنگی یا مذهبی متفاوت تاثیر می‌گذارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین و مقایسه فراوانی خشونت علیه کودکان در استان‌های ایران انجام گرفته است.

مواد و روش‌ها: اکولوژیک حاضر با استفاده ازتحلیل خوشه‌ای داده‌های مطالعه پیمایش سلامت و جمعیت سال 1389 در 31 استان ایران انجام گردید.

یافته‌ها: پس از تجمیع نمودن بیانگرهای خشونت علیه کودکان، بیشترین مقدار میانگین در کل استان‌ها به شاخص تنبیه کلامی(99/76) و کم‌ترین آن به شاخص تنبیه بدنی (12/13) مربوط بود. در تحلیل خوشه‌ای نیز پنج خوشه شکل گرفت که بر اساس آن بدترین وضعیت را استان گلستان (خوشه 2) و بهترین وضعیت را استان‌های گیلان، خراسان جنوبی، یزد، ایلام، تهران، خراسان رضوی، اصفهان، سمنان، هرمزگان، خوزستان، البرز و خراسان شمالی (خوشه 1) داشتند. هم‌چنین بر اساس نتایج تحلیل واریانس، چهار شاخص خشونت علیه کودکان مانند مراقبت ناکافی، مواجهه با سیگار، کار کودک و اعتقاد به تنبیه در میان 5 خوشه به دست آمده تفاوت معنی‌دار نشان داد ولی در زمینه دو شاخص تنبیه بدنی و تنبیه کلامی تفاوت آماری معنی‌داری دیده نشد.

استنتاج: یافته‌های مطالعه حاضر نشان داد که میزان کلی خشونت علیه کودک بالا بوده و تنوع گسترده‌ای از خشونت در جمعیت کودکان ایران مشاهده شد.