سابقه و هدف: دیابت نوع دویکی ازبزرگ‌ترین اپیدمی‌های قرن حاضر می‌باشد. یکی ازشایع‌ترین عوارض میکروواسکولار در دیابت ملیتوس، نفروپاتی است. دیابت ملیتوس با استرس اکسیداتیو و آسیب به میتوکندری ارتباط مستقیم دارد که در نهایت می‌تواند منجر به آسیب بافتی در کلیه شود. در این مطالعه، اثرات نانوسریا بر جلوگیری از آسیب اکسیداتیو در میتوکندری‌های ایزوله از بافت کلیه موش‌های سوری دیابتی شده با استرپتوزوسین مورد بررسی قرار گرفته است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، حیوانات در 5 گروه 6 تایی قرار گرفتند. دیابت با تزریق استرپتوزوسین (65mg/kg,IP) در موش‌ها القاء گردید و موش‌هایی که قندخون بالاتر از 200 mg/dl داشتند، به‌عنوان دیابتی در نظر گرفته شدند و پس از تایید دیابتی شدن، نانوسریا و vit E را به مدت 4 هفته دریافت کردند. سپس بافت کلیه موش‌های سوری از گروه‌های مختلف جدا شده و میتوکندری آن‌ها با روش سانتریفیوژ متعدد جداسازی و عملکرد میتوکندری‌ها با تست MTT و پارامترهای استرس اکسیداتیو شامل گلوتاتیون (GSH)، میزان گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) و لیپید پراکسیداسیون (LPO) ارزیابی شد.

یافته‌ها: کاهش قابل توجه (05/0< p) در فعالیت میتوکندری و هم‌چنین غلظت GSH در میتوکندری‌های ایزوله از کلیه موش‌های گروه دیابتی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. هم‌چنین افزایش معنی‌داری (05/0< p) را در سطوح LPO و ROS در گروه دیابتی شاهد بودیم که پس از تجویز نانوسریا به موش‌های دیابتی، بهبودی نسبتاً معنی‌داری (05/0< p) در فاکتورهای استرس اکسیداتیو و عملکرد میتوکندری‌های ایزوله از کلیه موش‌های دیابتی حاصل گردید.

استنتاج: نتایج مطالعه ما نشان می‌دهد که نانوسریا اثرات محافظتی در کاهش آسیب میتوکندریایی بافت کلیه دارد و می‌توان آن را به‌عنوان درمانی مکمل درکنار سایر داروهای پایین‌آورنده قندخون درکنترل عوارض دیابت استفاده کرد.