سابقه و هدف: نارسایی قلبی یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن با میزان مرگ و میر بالا است. آموزش خودمراقبتی در کاهش تعداد دفعات بستری و ارتقای کیفیت زندگی این بیماران موثر می‌باشد؛ با این وجود اثر آموزش‌های سنتی در مطالعات گذشته دوامی نداشته است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش به روش بازخوردمحور بر خودمراقبتی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی انجام شد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 62 بیمار نارسایی قلبی بستری در بیمارستان‌های امام رضا(ع) و قائم(عج) مشهد در سال94-1393 به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل بررسی شدند. در گروه مداخله، آموزش خودمراقبتی به صورت انفرادی به روش بازخوردمحور به مدت3تا 4 روز اجرا شد و در گروه کنترل آموزش خودمراقبتی به روش معمول ارائه گردید. خودمراقبتی با پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی اروپایی نارسایی قلبی قبل و یک ماه پس از ترخیص اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون‌های تی‌مستقل و تی‌زوجی انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد قبل از مداخله، میانگین نمره خودمراقبتی در دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت؛ اما بعد از مداخله، میانگین نمره خودمراقبتی در گروه مداخله به‌طور معنی‌داری بیش‌تر از گروه کنترل بود (001/0< p). هم‌چنین، در گروه مداخله میانگین نمره خودمراقبتی بعد از مداخله نسبت به قبل، افزایش معنی‌داری داشت (001/0< p)؛ ولی در گروه کنترل، این تفاوت معنی‌دار نبود (138/0= p).

استنتاج: آموزش به روش بازخوردمحور نسبت به آموزش معمولی در جهت ارتقاء خودمراقبتی بیماران نارسایی قلبی موثرتر می‌باشد. بنابراین پیشنهاد می‌شود این روش در طرح‌ریزی برنامه مراقبتی و آموزش به این بیماران به‌کار رود.

شماره ثبت کارآزمایی بالینی : 1N2015070423053IRCT