سابقه و هدف: از آن‌جا که اعمال حرکتی یکی از اجزاء تکانشگری می‌باشد و تکانشگری نیز به عنوان عامل خطر برای زمین خوردن افراد سالمند یا به عبارت دیگر از دست دادن تعادل در آنان محسوب می‌گردد، هدف از این مطالعه تعیین ارتباط تکانشگری و توانایی حفظ تعادل در سالمندان بوده است.

مواد و روش‌ها: در مطالعه مقطعی حاضر که در سال 1392 درسمنان انجام شد،50 فرد سالمند (25 مرد و 25 زن) 60 تا 74 ساله به روش نمونه‌گیری در دسترس به مطالعه وارد شدند. ابتدا تکانشگری افراد  با استفاده از آزمون عملکرد مداوم ارزیابی گردید و سپس ارزیابی کنترل تعادل ایستا و پویا با دستگاه بایودکس انجام شد.

یافته‌ها: میانگین سن سالمندان4/4± 5/65 سال بود. میانگین نمرات تعادل ایستا 69/2± 64/3، تعادل ایستا با چشم بسته 47/2± 10/4، تعادل پویا 2± 55/4، تعادل پویا با چشم بسته 98/1± 65/6  و تکانشگری11/4± 56/2  بود. ضرایب همبستگی ارتباط معناداری میان تکانشگری و تعادل ایستا با چشم باز (54/0=r ، 001/0 ˂ p ) و چشم بسته (44/0=r ، 001/0 ˂p) و تعادل پویا با چشم باز (31/0=r ، 02/0 ˂p) نشان داد.

استنتاج: وجود ارتباط معنی‌دار بین نمره کسب شده در تست تکانشگری و توانایی حفظ تعادل در افراد سالمند به شدت سختی آزمون تعادلی بستگی دارد و هر چه تکلیف تعادلی ساده‌تر باشد و اطلاعات حسی بیش‌تر در اختیار افراد باشد مقدار همبستگی بین تعادل و تکانشگری بیش‌تر خواهد بود و هرچه تکلیف تعادلی دارای چالش‌های بیش‌تری باشد مقدار این همبستگی کاهش می‌یابد.