سابقه و هدف: لپتوسپیروزیس انسانی در حاشیه ساحلی دریای خزر به ویژه در استان مازندران وگیلان که آب و هوای معتدل و مرطوب و شرایط اکولوژیکی مناسب برای شیوع آن دارند، شایع و آندمیک است. این مطالعه با هدف بررسی ویژگی‌های اپیدمیولوژیک و سرولوژیک لپتوسپیروزیس در منطقه ای از شمال کشور در استان مازندران انجام شده است.

مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی در تابستان سال 1394 با روش نمونه‌گیری در دسترس روی 272 فرد شالیکار سالم ا سه روستای قراخیل، قاسم خیل و ارطه از توابع شهرستان قائم شهر که در ریسک کسب عفونت بودند، انجام شد. پس از ثبت اطلاعات اولیه دموگرافیک، سرم افراد با آزمون الیزا برای سنجش مقدار IgG مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: 272 نفر از شالیکاران مناطق ذکر شده با میانگین سنی 3/42 سال شامل 184 مرد (5/67 درصد )و 88 زن (5/32 درصد) مورد بررسی قرار گرفتند. 265 نفر (1/98 درصد) از آن‌ها کشاورز بودند. محل فعالیت 254 نفر (4/93 درصد) از آن‌ها در شالیزار بود. 49 نفر (18 درصد) از افراد تست IgG مثبت (بیش‌تر از 3/0)داشتند. بر خلاف سابقه کار در شالیزار (043/0= p)، رابطه معنی‌داری بین جنسیت، سن وسابقه تماس با دام با نتایج آزمون‌های سرولوژیک مشاهده نشد (به ترتیب 699/0p=، 32/0p=، 092/0p=).

استنتاج: با توجه به درصد قابل توجه سرولوژی مثبت از نظر لپتوسپیروزیس و اشتغال درصد بالایی از جمعیت منطقه به امر شالیکاری و وضعیت اکولوژیکی استان، اتخاذ رفتار زراعی مناسب به منظور کاهش تماس مستقیم پوست از جمله پوشش مناسب پا می‌تواند نقش مهمی در جهت کنترل بیماری داشته باشد.