سابقه و هدف: دارورسانی به حفره دهانی دارای ویژگی‌های خاصی است که آن را به عنوان یک جایگاه درمانی مد نظر محققان قرار داده است. علاوه بر خصوصیات دارورسانی سیستمیک و عدم وجود مشکل گذر اول کبدی در این مسیر، دارورسانی موضعی در این محل نیز دارای جایگاه خاصی می‌باشد. در این تحقیق، موسیلاژ استخراج شده از دانه‌های گیاه بارهنگ، به عنوان یک پلیمر زیست چسب، در فرمولاسیون قرص‌های زیست چسب داخل گونه‌ای پروپرانولول هیدروکلراید استفاده شد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، دانه های گیاه بارهنگ در اسید کلریدریک 1/0 نرمال بر روی هیتر حرارت داده شد. موسیلاژ حاصل پس از صاف شدن با استفاده از اتانول رسوب داده شد و جدا گردید. سپس قرص‌های پروپرانولول هیدروکلراید 80 میلی‌گرمی با نسبت‌های مختلف از دارو به موسیلاژ و نسبت‌های مشابه از پلیمر HPMCK₄M، به تنهایی و مخلوط موسیلاژ با این پلیمر تهیه شد. روند آزاد سازی، سرعت جذب آب، تغییرات وزن، تورم، فرسایش، سختی و زیست چسبی مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته‌ها: نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که حداکثر قدرت مخاط چسبی با فرمولاسیون F1 و کم‌ترین قدرت مخاط چسبی با فرمولاسیون F6 مشاهده می‌گردد. قدرت مخاط چسبی با افزایش میزان موسیلاژ در فرمولاسیون‌ها کاهش می‌یابد. هم‌چنین سرعت رهش دارو با افزایش میزان موسیلاژ افزایش می‌یابد. در بین 7 فرمولاسیون اول که دارای مخلوطی از موسیلاژ و پلیمر می‌باشند، کم‌ترین و بیش‌ترین سرعت رهش به‌ترتیب در فرمولاسیون F1 و F7 که دارای بیش‌ترین میزان پلیمر و موسیلاژ (70 میلی‌گرم) می‌باشند، مشاهده گردید.

استنتاج: موسیلاژ بارهنگ همراه با پلیمر HPMC K₄M می تواند به عنوان یک عامل زیست چسب، همراه با اثرات کنترل‌کننده رهش مطرح گردد.