سابقه و هدف: در سال‌های اخیر کاربرد مواد پرتوزا برای هدف‌های تشخیصی و درمانی در پزشکی هسته‌ای رشد سریعی داشته است. در این میان تکنسین‌های تصویربرداری، تزریق وهم چنین پرستاران این مراکز به دلیل تماس بیش‌تر با بیماران پس از دریافت پرتودارو، میزان پرتو متفاوتی دریافت می‌کنند. هدف از این مطالعه، بررسی پرتوگیری کارکنان از بیماران قلبی  که پرتوداروی Tc-MIBI ^m۹۹را دریافت می‌کنند بوده است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، برای نخستین بار در مرکز پزشکی هسته‌ای بیمارستان امام حسین(ع) شاهرود، آهنگ دز تابشی از ۵۰ بیمار قلبی متشکل از دو گروه استراحت (27 بیمار) و استرس (23 بیمار) تحت اسکن قلب با پرتوداروی Tc-MIBI ^m۹۹ توسط آشکارساز گازی در فواصل مختلف اندازه‌گیری شد. در ادامه با محاسبه مدت زمان قرارگیری کارکنان در این فواصل، پرتوگیری تکنسین‌ها مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: مقدار آهنگ دز تابشی از بیماران دریافت‌کننده Tc-MIBI ^m۹۹ برای دو گروه از بیماران استرس و استراحت به ترتیب با مقدار متوسط، ۹/۹ و ۴/۱۳میکرو سیورت بر ساعت در فاصله cm ۲۵ از بیماران به دست آمد. با محاسبه میانگین زمان تماس نزدیک (کم‌تر از یک متر) تکنسین‌ها با بیماران، پرتوگیری تکنسین‌ها در یک روز کاری به طور متوسط
۲/۱ ± ۱/۲ و ۲/۱ ±۹/۲ میکروسیورت برای بیماران حالت استرس و استراحت به دست آمد.

استنتاج: پرتوگیری کارکنان در مقایسه با مقادیر مجاز اعلام شده (۶۰ میکرو سیورت در روز) در حد پایین قرار دارد. هم‌چنین پرتوگیری کارکنان از بیماران قلبی در حالت استراحت بیش‌تر می‌باشد.