سابقه و هدف: کودکان در دوران رشد، از ژست‌ها جهت برقراری ارتباط استفاده می‌کنند. ژست دراز کردن دست یکی از انواع آن‌ها بوده که با نیت ارتباطی استفاده می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی رشد ژست دراز کردن دست و عملکردهای ارتباطی آن در کودکان طبیعی فارسی زبان تهرانی از 8 تا 12 ماهگی است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه طولی آینده‌نگر، با روش مشاهده‌ای - پرسش‌نامه‌ای،9 کودک فارسی زبان تهرانی با رشد طبیعی از 8 تا 12 ماهگی به شیوه غیراحتمالی هدفمند، نمونه‌گیری و بررسی شدند. تعاملات مادر-کودک در محل زندگی کودک و با استفاده از موقعیت‌های بازی نیمه ساختاریافته ضبط و بسامد رفتار هدف تعیین شد.
یافته‌ها: : میانگین سن پیدایش درازکردن دست 8 ماه و 11 روزگی وسن استفاده‌ی مداوم از آن 9 ماه و 11 روزگی می‌باشد.در بازه‌ی سنی مورد نظر عملکرد ارتباطی درازکردن دست، تنظیم رفتار می‌باشد(001/0p<). بسامد استفاده‌ از این رفتار در طی پنج‌ماه متوالی رو به افزایش است (001/0p<).
استنتاج: بر اساس یافته‌های این مطالعه احتمالاً دراز کردن دست جز اولین ژست‌هایی است که در کودک فارس زبان ایجاد شده و عملکرد اصلی آن تنظیم رفتار شریک ارتباطی است.