سابقه و هدف: سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (MRSA)، یکی از عوامل مهم)عفونت‌های بیمارستانی محسوب می‌شود. وانکومایسین اولین داروی انتخابی جهت درمان) عفونت‌های ایجاد شده توسط MRSA می‌باشد. اگرچه مقاومت در نمونه‌های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به وانکومایسین (VRSA) نیز گزارش شده است. بر این اساس هدف از این مطالعه بررسی فراوانی سویه‌های MRSA و VRSA استافیلوکوکوس اورئوس در میان پرسنل درمانی و بیماران بستری در بیمارستان می باشد.

مواد و روش‌ها: در این تحقیق که در سال 1394 انجام شد، از 447 بیمار بستری و پرسنل درمانی، بیمارستان‌های آموزشی شهر ساری استافیلوکوکوس اورئوس با آزمایش‌های تشخیصی جداسازی گردید. سپس مقاومت آنتی‌بیوتیکی ایزوله‌ها به روش دیسک دیفیوژن بررسی شد. از روش E-TEST جهت تعیین MIC و شناسایی سویه‌های MRSA استفاده گردید. فراوانی ژن مقاومت mecA در ایزوله‌ها با روش PCR بررسی شد و در نهایت مقاومت القایی کلیندامایسین بررسی گردید.

یافته‌ها: نتایج حاصل از تعیین MIC به روش E-TEST نشان داد که 31/31 درصد ایزوله‌ها مقاوم به متی‌سیلین بودند و 1/16 درصد ایزوله‌های MRSA دارای مقاومت نسبی به وانکومایسین بوده‌اند. شیوع ژن mecA در ایزوله‌های مقاوم 8/96 درصد بود. بیش‌ترین مقاومت به آنتی‌بیوتیک جنتامایسین (5/45 درصد) و کم‌ترین مقاومت به وانکومایسین (صفر درصد) و آمیکاسین (1/14 درصد) بود. در بین ایزوله‌های MRSA، 9/12 درصد مقاومت القایی به دیسک کلیندامایسین مشاهده شد.

استنتاج: این تحقیق نشان داد که مقاومت نسبتاً بالایی به اریترومایسین، کلیندامایسین، جنتامایسین و سیپروفلوکساسین در بین ایزوله‌های مقاوم به متی سیلین وجود دارد و درصد بالایی از مقاومت چند دارویی در میان ایزوله‌های MRSA مشاهده گردید. ولی علی‌رغم مقاومت نسبی به وانکومایسین، این آنتی‌بیوتیک کماکان داروی با ارزشی در درمان MRSA می‌باشد.