سابقه و هدف: خشکی دهان اختلال شایعی است که غالبا در اثر کاهش میزان ترشح بزاق و گاهی نیز در اثر تغییر کیفیت بزاق رخ می‏دهد امروزه در متون طبی خشکی‏دهان به خودی خود یک بیماری محسوب نمی‏شود، بلکه معمولا به‏عنوان عارضه حاصل از بیماری‏های دیگر، داروها، پرتودرمانی و شیمی‏درمانی می‏باشد. با وجود درمان‏هایی که در طب رایج برای خشکی دهان وجود دارد ولی تاکنون درمان کاملاً موثری که قابل توصیه عمومی به بیماران باشد معرفی نشده است. در این راستا می‏توان از توان بالقوه مکاتب طب مکمل، برای شناخت بیش‏تر این بیماری استفاده کرد و برخی راه‏های درمانی یا کنترلی را پیشنهاد نمود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه کتاب‏های معتبر طب سنّتی ایران و نرم افزار "کتابخانه جامع طب سنتی و اسلامی نور" و پایگاه‏های اطلاعاتیpubmed و Web of science و Scopus بررسی شد.
یافته‌ها: این مطالعه نشان می‏دهد که طیف وسیعی از بیماری‏ها از جمله بیماری‏های دماغی، تنفسی، قلبی، گوارشی، انواع تب‏ها و مسمومیت‏ها وجود دارند که خشکی دهان یکی از علائم آن‏ها است. با این دیدگاه، خشکی دهان صرفاً یک علامت موضعی ناشی از اختلال عملکرد غدد بزاقی نیست و می‏تواند نشانه وجود اختلال در سایر اعضا و ارگان‏های بدن باشد.
استنتاج: با توجه به دیدگاه متفاوت طب سنتی ایران به مقوله سلامت و بیماری، جستجو در منابع آن برای پیدا کردن راهکارهای متفاوت با طب رایج در برخورد با خشکی دهان و درمان آن می‏تواند راهگشا باشد؛ و اصول درمانی طب سنتی ایران در کنار روش‏های درمانی طب نوین، می‏توانند به عنوان درمان مکمل استفاده شوند.