سابقه و هدف: استرس هایپرگلایسمی در بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه شایع می‌باشد که با پیامدهای نامطلوبی نظیر افزایش طول مدت بستری در ICU، افزایش خطر عفونت و مرگ و میر مرتبط است. بنابراین، هدف این مطالعه، بررسی میزان شیوع استرس هایپرگلایسمی و رویکرد درمانی مرتبط با آن در بخش مراقبت‌های ویژه می باشد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشته نگر در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان آموزشی امام خمینی (ره) ساری در سال 1392 انجام گرفت. بیمارانی که بیش از 24 ساعت بستری بودند و دچار استرس هایپرگلایسمی شدند، وارد مطالعه گردیدند. گایدلاین‌های انجمن اندوکراینولوژیست‌های بالینی آمریکا و انجمن دیابت آمریکا AACE/ADA 2009 به عنوان استاندارد کنترل استرس هایپرگلایسمی استفاده شد.

یافته‌ها: 800 پرونده پزشکی بیماران بستری بررسی شد و استرس هایپرگلایسمی از میان 667 بیمار غیر دیابتی،
7/5 درصد گزارش گردید. میانگین سنی بیماران 22±59 سال بود. شایع‌ترین علت بستری بیماران در بخش ICU، مشکلات گوارشی (2/34 درصد) بود. 63 درصد از بیماران مبتلا به استرس هایپرگلایسمی، تغذیه وریدی و 1/42 درصد کورتیکواستروئید دریافت کردند. در 26 نفر از بیماران (4/68 درصد) از روش Sliding Scale Insulin (SSI) و در 12 نفرشان (9/28 درصد) از روش انفوزیون استفاده شد. میزان مرگ و میر در بیماران 7/44 درصد بود.

استنتاج: در این مطالعه شیوع هایپرگلایسمی درICU  در مقایسه با سایر مطالعات مشابه، کم‌تر بوده است. لذا به نظر می‌رسد مانیتورینگ سطوح گلوکز خون بیماران (هر 6 ساعت در این مطالعه) از کیفیت خوبی برخوردار بوده است. در این مطالعه اکثر بیماران جهت کنترل هایپرگلایسمی، انسولین را به روش SSI دریافت کردند، در حالی که مطابق گایدلاین AACE/ADA، روش انفوزیون انسولین، ارجح می باشد. لذا جهت کاهش اپیزودهای هایپوگلایسمی و مرگ و میر، توصیه می‌شود از روش انفوزیون انسولین جهت کنترل هایپرگلایسمی استفاده شود.