سابقه و هدف: موثرترین راه برای رسیدن به یک تشخیص و در نهایت درمان صحیح در آسیب‌ها و ضایعات دهانی، تهیه بیوپسی و بررسی آسیب شناختی آن است. در این مطالعه، همخوانی تشخیص های بالینی و پاتولوژی در بیماران مراجعه کننده به یک مرکز آسیب شناسی دهان، فک و صورت در ساری بررسی شد تا میزان تطابق موجود شناسایی شود.

مواد و روش‌ها: این مطالعه توصیفی– تحلیلی و مقطعی بر روی 206 بیمار مراجعه کننده به این مرکز با ضایعات دهانی بیوپسی شده طی سال های 94-1390 انجام شد. مشخصات دموگرافیک بیماران شامل سن، جنس، قوام، رنگ ضایعه، روند بیولوژیکی، محل آناتومیک، برجسته یا مسطح بودن، نمای سطحی، داخل یا خارج استخوان بودن ضایعه، تخصص پزشک معالج و تطابق تشخیص کلینیکی با هیستوپاتولوژیک با استفاده از روش آماری کی دو، فیشر و کاپا مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: تشخیص های بالینی در 1/77 درصد موارد با تشخیص های هیستوپاتولوژیک منطبق بود. تشخیص کلینیکی درست در ضایعات بدخیم (75 درصد) و بیش‌تر از ضایعات خوش‌خیم (7/72 درصد) بود. ضایعات مرکزی نسبت به ضایعات محیطی، بیش‌ترین درصد توافق را با 1/81 درصد داشتند که از بین آن ها نیز کیست رادیکولار با ضریب توافق 92 درصد، بیش‌ترین تشخیص صحیح را به خود اختصاص داد. بالاترین ضریب توافق در ضایعات محیطی، به ترتیب در ضایعات صاف با 3/68 درصد و ضایعات موجود در لثه با 5/68 درصد بود. بالاترین ضریب توافق (5/86 درصد) در جراحان فک و صورت بود.

استنتاج: اگرچه درصد بالایی از تشخیص‌های بالینی و گزارشات آسیب شناسی موید یکدیگر می‌باشند، اما رقم عدم تطابق نیز قابل توجه بوده و باید با راهکارهای مناسب به حداقل برسد.