سابقه و هدف: آفت‌کش‌ها به‌دلیل سمیت مزمن می‌توانند در بدن تجمع پیدا کنند. تجمع سموم در بدن با تماس مستقیم از طریق در معرض سموم قرار گرفتن یا غیر مستقیم از طریق غذا ، تنفس یا جذب از راه پوست اتفاق می‌افتد. هدف این مطالعه بررسی میزان باقی‌مانده سم دیازینون و مالاتیون در محصولات خیار تولیدی و مصرفی شهرستان‌های استان مازندران بوده است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی سموم مالاتیون و دیازینون از نمونه‌های خیار جمع‌آوری شده از شهرستان‌های مختلف استان مازندران در سال 1394 توسط حلال آلی ان-هگزان استخراج گردید و توسط دستگاه روتاری حلال خارج شد. سپس سطوح دیازینون و مالاتیون با استفاده از گازکروماتوگرافی که با دتکتور جرم سنجی (MS) تجهیز شده بود ارزیابی گردید. در این مطالعه حساسیت بر اساس ppb (قسمت در میلیارد ) بود.
یافته‌ها: تمام نتایج به‌دست آمده از دیازینون مناطق مختلف در محدوده مجاز بودند. ولی نتایج به‌دست آمده از مالاتیون بعضی مناطق در محدوده مجاز نبودند. بالاترین میزان سم مالاتیون مربوط به بابل و پایین‌ترین میزان خوانده شده آن مربوط به آمل، بالاترین میزان سم دیازینون مربوط به بابل و پایین‌ترین میزان خوانده شده آن مربوط به کیاکلا بود.
استنتاج: نتایج به‌دست آمده بیان‌گر آن است که نمونه‌‌های خیار انتخاب شده دارای باقی‌مانده سم دیازینون در محدوده مجاز ( ppm 50) می باشد ولی میزان مالاتیون در محدوده مجاز (0.2ppm( 200ppb)) در بعضی از شهرستان‌ها نمی‌باشدکه در برخی موارد می‌تواند مسمومیت‌هایی را برای انسان ایجاد ‌کند.