سابقه و هدف: عفونت استرنوم عارضه‌ای جدی به دنبال استرناتومی میانی می‌باشد که باعث افزایش مرگ و میر بیمارستانی می گردد. در این نگارش به عفونت استرنوم در بخش جراحی مرکز قلب مازندران و چگونگی درمان آن می‌پردازیم.

مواد و روش‌ها: در یک مطالعه توصیفی، از فروردین 1391 تا اسفند 1394، تعداد 4725 بیمار تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به سن، جنس، فاکتورهای خطر ابتلا به ایسکمی قلبی و عوامل موثر در ایجاد عفونت ضمن عمل جراحی و نوع عفونت استرنوم و روش درمانی آن‌ها مورد بررسی قرار گرفتند. درمان‌های انجام شده بر اساس نوع عفونت و زمان تشخیص آن در نظر گرفته شد‌ه‌اند. داده‌های آماری با نرم‌افزار Med calc بررسی شده و 05/0p< از نظر اختلاف آماری معنی‌دار در نظر گرفته شده است.

یافته‌ها: عفونت استرنوم در 49 بیمار (1 درصد) دیده شده که 26 مورد (55/0 درصد) عفونت سطحی و 23 مورد (49/0 درصد) عفونت عمقی بوده‌اند. اکثراً خانم هایِ مبتلا به دیابت، فشارخون بالا و چاقی مفرط با Cross-clamp time طولانی‌تر، مبتلا به عفونت استرنوم شده‌اند. بیماران با عفونت سطحی به روش دبریدمان پوست و بستن ثانویه زخم درمان شده و بیماران مبتلا به عفونت عمقی استرنوم که به طور زودرس یعنی تا 48 ساعت پس از استقرار عفونت تشخیص داده شده اند، با دبریدمان پوست و استرنوم و بستن مجدد قفسه سینه پس از تعبیه درن مدیاستن درمان شده اند. مرگ و میر در بیماران مبتلا به عفونت استرنوم بالاتر بوده است. (2/12 درصد).

استنتاج: با اعمال قوانین کنترل عفونت می‌توان آمار عفونت استرنوم را به حداقل رسانید. عفونت استرنوم مرگ و میر پس از عمل جراحی را به طور چشم گیری بالا می‌برد.