سابقه و هدف: پایش سلامت و تعیین‌کننده‌های آن در جمعیت عمومی، برای توسعه و همچنین برنامه‌های پیشگیری و ارتقای سلامت ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه‌ی بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با سطح سلامت روان و رضایت از زندگی در حاشیه‌نشینان شهر کرمانشاه انجام شد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی در تابستان 1394، 438 نفر از ساکنان محلات حاشیه‌نشین شهر کرمانشاه با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب‌ شدند و پرسشنامه‌های مطالعه را تکمیل کردند. ابزار مطالعه شامل چک‌لیست دموگرافیک و پرسشنامه‌های حمایت اجتماعی تصوری، خودکارآمدی عمومی و رضایت از زندگی بود. داده‌ها با نرم‌افزارهای 18 SPSS و Amos و با کمک آزمون‌های آماری همبستگی و تحلیل مسیر معادلات ساختاری تحلیل شدند.

یافته‌ها: میانگین سنی پاسخگویان 43/11±87/29 بود و 45 درصد از آنان مرد بودند. بین زنان و مردان به‌لحاظ نمره متغیرهای اصلی مطالعه، تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0P>). میانگین نمرات پاسخگویان در متغیرهای حمایت اجتماعی تصوری، خودکارآمدی، رضایت از زندگی و سلامت روان، به‌ترتیب برابر 95/38، 22/27، 41/13 و 58/15 بود. نتایج نشان داد که خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی و همچنین سلامت روان، در ساکنان محلات حاشیه‌نشین نقش میانجی دارد.

استنتاج: با توجه به تأیید نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی و همچنین سلامت روان، می‌توان نتیجه گرفت که حمایت اجتماعی زمانی می‌تواند منجر به افزایش رضایت از زندگی و کاهش آسیب‌های روانی شود که میزان خودکارآمدی بالا باشد.