سابقه و هدف: اطلاع از نتایج روش‌های آموزشی یادگیرنده محور در مقایسه با سخنرانی، در برنامه ریزی دوره‌های آموزشی و افزایش صلاحیت پرستاران بسیار مؤثر است. هدف این مطالعه مقایسه تأثیر ماجول خود یادگیری با سخنرانی بر صلاحیت تدریس پرستاران در آموزش به بیماران قلبی بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 60 پرستار به روش غیر احتمالی در دسترس انتخاب و با تخصیص تصادفی به دو گروه سخنرانی و ماجول خودیادگیری تقسیم شدند. گروه سخنرانی در چهار جلسه دو ساعته و گروه ماجول خودیادگیری با در اختیار قرار دادن ماجول خودیادگیری تحت آموزش قرار گرفتند؛ یک هفته پس از مداخله، پس آزمون انجام شد. داده‌ها توسط آزمون کتبی، مشاهده و پرسشنامه خودارزیابی صلاحیت تدریس جمع‌آوری گردید. آنالیز داده‌ها با آزمون‌های تی زوج، تی مستقل و کای دو انجام شد. یافته‌ها: هر دو روش سخنرانی (001/0p<) و ماجول خودیادگیری (001/0p<) در ارتقای صلاحیت تدریس پرستاران مؤثر بودند و میزان تأثیر آن‌ها تفاوت آماری معنی‌دار نداشت (11/0p=). تغییر نمره آزمون کتبی در گروه سخنرانی 1 ± 87/3 و در گروه ماجول خودیادگیری 43/1± 63/4 بود (02/0= p). تغییر نمره خودارزیابی در گروه سخنرانی 42/0±25/0 و در گروه ماجول خودیادگیری 21/0±02/0 بود (03/0= p). تغییر نمره مشاهده عملکرد در گروه سخنرانی و ماجول خود یادگیری به ترتیب 07/1±21/1 و 05/1±41/1 بود (46/0= p). استنتاج: ماجول خود یادگیری می‌تواند همانند سخنرانی به نحو مؤثری جهت ارائه برنامه‌های آموزشی با هدف توانمندسازی پرستاران به کار رود.

واژه‌های کلیدی: سخنرانی، ماجول خودیادگیری، صلاحیت تدریس، آموزش به بیمار، پرستار، بیمار قلب

متن کامل [PDF 203 kb]   (2570 دریافت)