سابقه و هدف: فتق دیسک کمر یکی از شایع‌ترین نوع کمردرد می‌باشد و از میان روش‌های درمان آن، تمرینات نوین ورزشی مورد توجه بسیاری از محققان بوده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تمرینات تعلیقی بر الکترومیوگرافی مردان مبتلا به فتق دیسک بود.
مواد و روش‌ها: 22 مرد مبتلا به فتق دیسک در شهر رشت، در این کارآزمایی بالینی در سال 1399 شرکت کردند و به‌صورت تصادفی به دو گروه تمرینات تعلیق (تعداد: 12 نفر، سن: 81/8±25/34 سال، BMI: 7/01±2/24 کیلوگرم بر متر مربع) و کنترل (تعداد: 10نفر، سن: 67/6±4/34 سال، BMI: 45/76±1/23 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. میزان فعالیت الکتریکی عضلات راست شکمی، مایل داخلی و خارجی و ارکتوراسپاین توسط دستگاه الکترومیوگرافی و قدرت عضلات شکمی با آزمون پایین آوردن مستقیم پاها، قبل و بعد از یک دوره مداخله اندازه‌گیری شد. دوره مداخله گروه‌های تمرین شامل 8 هفته تمرینات تعلیق بود، در حالی که گروه کنترل فقط پیگیری می‌شدند. برای مقایسه درون گروهی از t همبسته و برای مقایسه بین گروهی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد.
یافته‌ها: الکترومیوگرافی هر 4 عضله و آزمون قدرت در پس‌آزمون نسبت به پیش‌آزمون درگروه تعلیق بهبود معنی‌داری را نشان داد (05/0P<) در حالی‌که در گروه کنترل تغییر معنی‌داری دیده نشد. همچنین گروه تعلیق در الکترومیوگرافی عضلات بهبود معنی‌داری نسبت به گروه کنترل نشان دادند (05/0P<) اما در آزمون قدرت عضلات تنه، تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.
استنتاج: یافته‌های مطالعه حاضر نشان داد که تمرین تعلیق باعث بهبود فعالسازی عضلات مرکزی و قدرت عضلات شکمی شد، بنابراین می‌توانند در مراحل توانبخشی کمردرد ناشی از فتق دیسک مورد توجه قرار گیرند.
 
شماره ثبت کارآزمایی بالینی : 1N20191016045136IRCT