چکیده: (809 مشاهده)
سابقه و هدف: لمس نبض محیطی یک ابزار بالینی ارزشمند و از مفیدترین معاینههای فیزیکی در مراقبتهای پزشکی است. در مطالعه حاضر، همبستگی بین تعداد ضربانهای نبض اندازهگیری شده از شریان رادیال با ضربانهای نبض ثبت شده توسط الکتروکاردیوگرام بررسی شد.
مواد و روشها: این مطالعه از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل افراد مراجعهکننده به اورژانس بیمارستان امام خمینی ساری بودند. ضربان نبض نمونهها، با استفاده از اندازهگیری ضربان نبض رادیال دست چپ و با استفاده از دستگاه الکتروکاردیوگرام ثبت شد. در صورت ریتم منظم، تعداد ضربان در زمانهای 15، 30 و 60 ثانیه با کرنومتر دیجیتال اندازهگیری شد و سپس در 4، 2 و 1 بهترتیب ضرب شد.
یافتهها: اختلاف مشاهده شده بین اندازههای نبض با روش 15 ثانیه با تعداد ضربان قلب با الکتروکاردیوگرام ناچیز ولی از نظر آماری معنیدار بوده است (0/001P<) ولی اختلاف مشاهده شده بین اندازه نبض با روشهای 30 و 60 ثانیه با تعداد ضربان قلب با روش الکتروکاردیوگرام از نظر آماری معنیدار نبوده است(0/05P>). ضریب همبستگی ICC بین اندازههای نبض با روشهای 15 و 30 و 60 ثانیه با تعداد ضربان قلب ثبت شده با روش الکتروکاردیوگرام عالی (بالای 0/98) بوده است.
استنتاج: براساس نتایج مطالعه حاضر میتوان از شمارش نبض شریان رادیال در 30 ثانیه و ضرب آن در 2 در شرایط بالینی و بهویژه اورژانس به جای شمارش نبض در 60 ثانیه استفاده کرد.
نوع مطالعه:
پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
اپیدمیولوژی