سابقه و هدف: امروزه ناباروری یک نگرانی عمده برای سلامت عمومی و یکی از مهم‌ترین بحران‌های دوران زندگی به شمار می‌رود که به مشکلات روانشناختی از جمله استرس ناباروری و دلزدگی زناشویی منجر می‎شود. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمان شناختی- رفتاری بر استرس ناباروری و دلزدگی زناشویی در زنان نابارور بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، از بین زنان نابارور مراجعه‌کننده به کلینیک تخصصی زنان و زایمان در شهرستان ساری در سال 1401 از 43 نفر به صورت غیر تصادفی و در دسترس نمونه‎گیری شد. سپس به طور تصادفی در دو گروه مداخله شناختی-رفتاری (15 نفر) و گروه شاهد (15 نفر) بدون اجرای مداخله جای گرفتند. مداخله شناختی-رفتاری طبق پروتکل (بایلینگ) طی 12 جلسه 45 دقیقه‌ای هفتگی اجرا شد. نمونه‎ها در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری 45 روزه، به وسیله پرسشنامه‌های استرس ناباروری نیوتن و همکاران (1999) و دلزدگی زناشویی پاینز (2005) ارزیابی شدند. داده‎ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر در نرم‎افزار SPSS24 آنالیز شد.
یافته‌ها: درگروه مداخله، میانگین نمرات به ترتیب در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری برای استرس ناباروری (19/471 ± 200/866)، (12/719 ± 146/066) و (16/086 ± 153/066) و برای دلزدگی زناشویی (12/052 ± 97/533)، (5/570  ± 67/065) و (8/276 ± 74/666) بود، که کاهش معنی‌داری در دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری نسبت به مرحله پیش‏آزمون داشت (0/05>P)، اما تفاوت معنی‌داری در گروه شاهد دیده نشد (0/05<P)، هم‌چنین نتایج نشان داد درمان شناختی- رفتاری در زنان نابارور موجب کاهش استرس ناباروری (0/000 P= 24/700 ، F=) و دلزدگی زناشویی (0/001 P= 146/146 ، F=) شد.
استنتاج: نتایج حاکی از اثربخشی درمان شناختی-رفتاری در کاهش استرس ناباروری و دلزدگی زناشویی در زنان نابارور بود، بنابراین می‌توان از این درمان در کنار سایر روش‌های درمانی پزشکی در درمانگاه‌های مختص ناباروری در جهت کاهش نیازها و مشکلات روانشناختی زنان نابارور بهره برد.